Vanmorgen, kwart voor negen. Het is tijd om mijn dochter naar het Kinderdagverblijf (KDV) te gaan brengen. Het is droog en dus gaan we op de fiets. (Ook al was het niet droog, hadden we nog met de fiets gegaan. Er is weinig keus. Lopen of fietsen. Manlief heeft de auto mee). Het is nog een hele heksentoer om twee kinderen op een fiets te krijgen en bovendien als zij eenmaal zitten, mag je er zelf nog tussen! Dat vereist de nodige kennis, handigheid en geluk. De eerste keer dat ik op de fiets stapte met twee kinderen kan ik me nog heel goed herinneren. Ik moest me overal aan vasthouden en stoppen kon pas op de plaats van bestemming. Of ik moest een paaltje of hek tegenkomen waar ik me aan vast kon klampen. Wanneer er een bus aankwam over de busbaan moest ik omfietsen, want er was niets in de buurt waarop ik kon leunen of steunen. Een gevaar op de weg dus. Maar aldoende leert men. Ik kan nu heel charmant op- en afstappen zonder dat ik met twee kinderen omdonder of tegen de grond gesmakt wordt. Ik wurm mezelf heel elegant tussen de kids en fiets alsof het een lieve lust is. Maargoed even terug naar vanmorgen. Naar het KDV dus, op de fiets.
Iedere keer als ik met mijn kinderen op de fiets zit, overvalt mij een gevoel van geluk. Ook al regent het, vriezen mijn vingers eraf of beslaat mijn bril door mijn eigen adem. Ik ben GELUKKIG! Na alles wat we de afgelopen tijd meegemaakt hebben, zit ik gewoon met twee kinderen op de fiets. Ik vind het soms jammer dat het KDV zo dichtbij is. 's Middags is er altijd meer tijd en fiets ik weleens een blokje om. Maar het gelukkige gevoel viert hoogtij in de ochtend. 's Middags is het een stuk minder. Waarom? Ik zou het niet weten. Omdat ik er dan gevoelsmatig al een hele dag op heb zitten. Ik het niet meer zo leuk vind dat het regent, dat ik tegenwind heb en dat er ook nog eens twee kinderen met een gezamelijk gewicht van 28 kilo op de fiets zitten. Maar 's morgens oooooooh, dan gebeurt het me gewoon. Van achteren hoor ik allemaal gekeuvel. Tegen Nijntje, Piet of een andere pop. Voorop zit er één enthousiast te zwaaien en 'dag' te roepen tegen alles wat beweegt. Soms zingen we met z'n allen een liedje. Eigenlijk is het iedere morgen weer hetzelfde ritueel. ''Komt er een bus aan Mama?" vraagt mijn dochter die achterop zit. 'Nee lieverd'.
"Kijk Mam, er zijn weer eendjes" (weer van achteren). "Kwaak, kwaak" roept mijn zoon die voorop zit. Dus "Alle eendjes zwemmen in het water" zingen. En dan... dan komt het. Het moment dat ik realiseer dat er weer een nieuwe dag is aangebroken. Ik ben er nog na al die ellende, ik heb twee gezonde kinderen en een geweldige man. Bovendien heb ik ook nog eens een hele lieve familie en mijn vrienden zijn ook bijzonder leuk. Ik LEEF en ik fiets. Ik kijk over straat, zie mijn eigen mannetje voor me bewegen, hoor mijn dochter roepen "Harder Mam, harder" en ben gewoon gelukkig!
Toon Hermans schreef ooit dit gedicht:
Geluk dat is geen kathedraal
misschien een klein kapelletje.
Geen kermis, luid en kolossaal
misschien een carrousselletje.
Geluk is geen zomer van smetteloos blauw
maar van nu en dan een zonnetje.
Geluk dat is geen zeppelin
't is hooguit een ballonnetje.
En zo zie je maar... geluk zit in de kleine dingen!
2 opmerkingen:
wat een heerlijke dit onthoud ik mijn hele leven koester momenten zijn dat!
je bent zo rijk als je dit soort dingen kan waarderen, ik weet zeker je bent een fantastich mens en mama
Liefs Manon
Ik weet zeker dat je dit soort dingen bent gaan waarderen sinds je moeder bent geworden. Kinderen kunnen genieten van de kleinste dingen, vinden de meest (naar ons idee)onbenullige dingen prachtig. Sam is bijvoorbeeld gek van de kleine lichtjes aan de zijkant van auto's (knipperlichtjes)!
Grappig toch?
Een reactie posten