Vorig jaar was ik een aantal dagen te laat. Dit jaar was ik het gewoonweg vergeten. Vandaag stond ik in de rij bij de kassa van een supermarkt en aangezien de cassière nodig moest bijkletsen met een klant die voor mij aan de beurt was, had ik de tijd om de bloemenhoek te bekijken. Ik was op zoek naar tulpen toen mijn oog viel op een emmer vol bosjes narcissen. En met het zien van deze, nog volledig in de knop zittende, narcissen dwaalden mijn gedachten af naar Oma. De moeder van mijn vader woonde in Vlaardingen aan de Broekweg. Iedere zondag gingen we bij haar op bezoek. Mijn Oma was zoals een Oma hoorde te zijn in mijn ogen. Alles mocht, niets was te gek, we werden verwend en ik herinner me vooral haar liefde, zachtheid en bescheidenheid. Ze was de goedheid zelve. In het voorjaar stond het bij haar voor de deur vol met narcissen. Prachtig vond ik dat. Ik vond het zelfs zo mooi dat ik ze niet plukte.
Zeventien jaar geleden overleed Oma in een verzorgingshuis waar geen narcis te bekennen was in de tuin. Veertien jaar lang kocht ik op haar sterfdag een grote bos narcissen. Vorig jaar dus niet. Een paar dagen later realiseerde ik me dat ik haar sterfdag vergeten was. Het voelde alsof ik haar vergeten was. Vandaag kwam ik erachter dat ik haar sterfdag dit jaar helemaal vergeten ben. Het is zelfs zo erg dat ik twijfel of het nou 27 of 28 januari was. Ik ben er de hele dag mee bezig geweest en heb besloten dat het niet erg is. Mijn Oma zit in mijn hart en niet in een datum of een bosje narcissen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten