Die eeuwige strijd...

Laten we er niet omheen draaien... Ik ben dik! Niet zwaargebouwd, niet mollig, maar gewoon dik. Voor mij is het een gegeven, voor anderen een issue. Sinds mijn puberteit voer ik al een strijd tegen de overtollige kilo's. Ze zaten eraan voordat ik het wist, maar eraf ging wat minder snel. Mijn moeder had er het meeste last van, maakte zich ook altijd druk en uiteindelijk kwam ik bij een diëtiste terecht. Ik moet 16 jaar geweest zijn. Ik viel wat kilootjes af en iedereen was tevreden. Ik liet de diëtiste voor wat ze was en het leven ging verder. Tijdens mijn stage in België vlogen de kilo's er zienderogen aan. We kregen te eten in het hotel waar we stage liepen en het diner bestond iedere avond uit gefrituurde aardappelkroketten en brochettes en een groente a la crème. Eenmaal thuis ging het gewicht weer naar beneden, alhoewel mijn vriendje van toen mij al te zwaar vond. Ik liet me niets wijsmaken. Ik was goed zoals ik was. Ik woog toen 75 kilo en het zou nog jaren duren voordat ik daar op terug kwam. In de eerste jaren van mijn relatie met Anton groeide ik dicht. Ik heb 115 kilo op de weegschaal zien staan. Ik heb er nooit onder geleden. Niet lichamelijk, althans ik had nergens last van. Niet van mijn rug of mijn knieën, niet van hartkloppingen. Oke, ik had een ietwat slechte conditie, maar sporten is nooit mijn ding geweest. Net toen ik besloot dat het misschien toch een beetje te gek was, raakte ik zwanger. Mijn moeder hield haar hart vast en heel stiekem heb ik ook weleens gedacht dat het niet zo goed zou kunnen zijn voor mijn lijf. Maar het wonder geschiedde, ik viel 25 kilo af in mijn eerste zwangerschap! Ik mag van geluk spreken, want als het eraan had gekomen... poeh... dat was niet goed geweest. Toen ik zwanger raakte van Sep woog ik 87 kilo. Ik ben in de 36 weken van die zwangerschap maar 5 kilo aangekomen en ging dus het ziekenhuis in met 92 kilo. Acht weken later kwam ik eruit en woog nog maar 72 kilo. Dat vond ik maar niets. Ik herkende mezelf niet meer. Ik kon wel alles aan wat ik zag, maar dat maakte me niet zo gelukkig als ik had gedacht. Langzaamaan kwamen de kilo's terug en na een jaar of 4 zat ik weer bijna op de 100. Er moest iets gebeuren. Niet omdat ik er moeite mee had, maar omdat ik nu hartpatiënt ben en mijn hart harder moet werken als ik te zwaar ben. (Uiteraard geldt dit ook voor mensen die geen hartpatiënt zijn!) De Weight Watchers bleek een gouden zet te zijn. Na 6 maanden was ik 14 kilo afgevallen. Iedereen trots. Cardioloog blij. Maar ik voelde me niet anders. Niet blijer, gelukkiger, gezonder. En dus zag ik mezelf langzaamaan weer groeien. Op de weegschaal, op foto's en er moest nieuwe kleding aangeschaft worden omdat hetgeen dat ik had te krap of te klein was geworden. Voor het eerst in mijn leven baal ik daarvan. Ik baal ervan dat ik zwaarder ben geworden. Dat het weer zover is gekomen en dat ik nu weer mijn stinkende best moet gaan doen om het eraf te krijgen. En dan? Moet ik dan over twee jaar weer constateren dat het eraan zit? Het is en blijft een eeuwige strijd. Een strijd die ik al jaren voer met wisselende resultaten. Ik heb er geen moeite mee dat ik ben zoals ik ben, maar vanmiddag vroeg Sep mij waarom ik een dikke buik had en dan... Dan denk ik; Ja Nan, waarom? Ik heb mijn boekje van de Weight Watchers er maar weer bijgepakt en onderneem vanaf vandaag poging 101 en wie weet gaat het me lukken. Wie weet weeg ik over een half jaar 10 kilo minder en zoniet dan zal ik mijn zoon gaan uitleggen dat Mama domweg teveel eet.