18 augustus 2009

1, 2, 3...

Toen Juul geboren werd, gaf een deel van de kraamvisite ons het advies om vooral lekker te genieten, want ze was groot voordat we het wisten. Het, uiteraard, goedbedoelde advies kwam doorgaans van mensen die zelf al kinderen hadden. Ik vond het allemaal zo'n geklets. Maand 1, 2 en 3 gingen tergend langzaam voorbij. Ze at en sliep en ondertussen had ik de tijd om ons huishouden te bestieren, mijn HBO-V scriptie te schrijven en mijn sociale contacten te onderhouden. De maanden die daarop volgden, vulden zich ook met verzorging en vermaak en pas rond de 6 maanden kwam er leven in de brouwerij. Juul ging zelf zitten, begon met vaste voeding, ging kruipen, zich optrekken, ging staan, lopen en groeien. Ze werd 1 jaar, 2 jaar, 3 jaar. Bij 4 jaar moest ik toegeven dat de mensen die ons gewaarschuwd hadden, gelijk kregen. Vanaf een jaar gaat de tijd snel en voor je het weet, breng je je kind naar school. Dat is een grote stap. Het loslaten is begonnen. Afgelopen maandag bracht ik Juul naar school. De vakantie was afgelopen en na groep 1 en 2 ging ons dametje naar groep 3. 1,2,3... Het is voorbij gevlogen. Met de vlinders in haar buik liep ze de klas binnen en ging op zoek naar haar tafeltje. Het was druk in de klas en dat irriteerde Juul zichtbaar. Al die ouders belemmerden haar in het vinden van haar tafel. Bij het laatste groepje tafels riep ze vol enthousiasme; 'Hier Mama, hier zit ik!'. Ze straalde van geluk. En weer maakte ze een grote stap. Van de kring naar een tafel en stoel. Van heel veel spelen naar leren lezen, schrijven en rekenen. Ze is er zo aan toe en belangrijker nog; ze is er klaar voor! Met een open blik verkent ze haar nieuwe wereld en door haar stralende gezicht weet ik dat het goed is. Ze wil de volgende stap zetten. Vol vertrouwen in Juul en in haar toekomst kus ik haar gedag, wens haar een leuke ochtend toe en zeg dat ik van haar hou. Kleine meisjes worden echt (te) snel groot...