Vakantiegevoel

Jaren geleden, in mijn opleiding Toerisme en Recreatie, leerde ik dat je een vakantie pas vakantie mocht noemen als je vijf aaneengesloten dagen en nachten op reis was. Ik ga dit jaar, althans voor zover ik in de toekomst kan kijken, niet op vakantie. We zijn in maart twee dagen naar Disneyland Parijs geweest. Was geen vakantie, meer een weekendje weg. In mei waren we te vinden in een wigwam van Slagharen. Dat was een verblijf van vier nachten, ook geen vakantie als ik mijn leerkrachten mag geloven. Dat het wel zo voelde, is weer een ander verhaal. Maargoed, ik ga dus niet op vakantie. Er waren andere dingen dit jaar, onder andere een nieuwe auto. Het potje is leeg. Aangezien ik een verwend meisje ben, vind ik het heel jammer dat ik niet met mijn gezinnetje op vakantie kan. Ik mis het dan ook heel erg. Als mensen hun auto's staan in te pakken, krijg ik zo'n steek. Het zal wel jaloezie zijn. Ik vind het namelijk geweldig om met de auto op vakantie te gaan. Zo lekker kneuterig met z'n allen. Trouwens, ik vond het ook geweldig toen Anton en ik nog samen richting Spanje reden. Heerlijk! Schiphol ga ik nu ook liever uit de weg, want bij ieder vliegtuig denk ik; daar had ik ook in willen zitten. De laatste keer dat ik gevlogen heb, was in 2003. Anton en ik zijn toen met onze Juul van nog geen zes maanden naar Kreta geweest. Die goeie, ouwe tijd! Terug in het hier en nu;

Ik heb wel degelijk 'een' vakantiegevoel. Iedere ochtend en avond sta ik namelijk af te wassen. 's Ochtends alleen en 's avonds met Anton. Net als op de camping! Alleen nu sta ik dus niet in Zuid-Frankrijk of Spanje, maar gewoon in mijn eigen keuken. Ons dagje uit met de kinderen aankomende week komt dan ook te vervallen. We gaan een dagje shoppen. Niet naar souvenirs of afzichtelijke ansichtkaarten van onze omgeving. Nee, we gaan op zoek naar een nieuwe vaatwasser...

Het valt niet mee

Het valt allemaal niet mee hoor, als je jong bent. En met jong bedoel ik een jaar of 5, misschien 6. De hele dag wordt er voor je gezorgd. 's Morgens krijg je uitgebreid ontbijt. 's Middags staat er een lunch op je te wachten en 's avonds kun je zo aanschuiven aan het diner. Als je geen vakantie hebt, wordt je gebracht en gehaald naar en van school. Tussendoor kun je naar hartelust spelen met het vele speelgoed dat je hebt en vaak mag je ook nog televisie kijken. Je kunt fietsen, voetballen, huizen bouwen van Duplo, in je eigen fantasiewereld verdwijnen met de Playmobil en ga zo maar door. Er staat altijd iemand klaar om je billen af te vegen, mocht het nodig zijn. Als je huilt, staat diegene met open armen op je te wachten om je te troosten. Dat valt niet mee hoor! Want ondanks dat je alles hebt, verveel je je of een ander. Je gaat ruzie maken met je zus of broer of met degene die bij je aan het spelen is. Je gaat discussies voeren over wat wel of niet van jou is en wat je wil dat daar wel of niet mee gebeurd. Zoals ik al zei; het valt niet mee...

Lief hart

Lief hart,

Binnenkort vieren we de vijfde verjaardag van onze jongste. De kleine man wordt groot. We hebben hem zien groeien van een baby van een dag of tien tot een kleuter. De start was, op zijn zachts gezegd, klote. We hadden geen gevoel bij die jongen. Jij nog minder dan ik. Ik dacht af en toe nog weleens aan hem, maar bij jou was daar nog geen ruimte voor. Je had het ook druk. Het was niet het moment om hem lief te hebben. Ik keek van een afstandje toe en probeerde je te helpen. Ik gaf je de signalen om je open te stellen en om hem te omarmen. Beetje bij beetje zag ik hoe je hem ging verzorgen, tegen hem begon te praten, hem knuffelde. Ik wist dat het goed zou komen. Ondertussen kreeg ik het ook zwaarder. Er gebeurde zoveel met jou en ik maakte overuren. Er moest zoveel geregeld worden. Mijn wensen moesten op papier, alles moest een plekje krijgen en jij deed ondertussen je best om de boel goed te laten draaien. Je kreeg hulp van de pomp en jullie bleken een gouden team. Langzaam maar zeker kreeg je vertrouwen in jezelf en begon je te herstellen. Daardoor kreeg ik het nog drukker want we gingen allerlei onderzoeken in. Onderzoeken die cruciaal waren. Daar was ik zo mee bezig, dag en nacht kan ik wel zeggen. Maar ik ging ervoor. Heb er heel veel energie ingestopt, want ik wilde positief blijven. Dat ging me aardig af, maar af en toe dacht ik weleens; moet dit nou allemaal? waarom ik? Maar we gingen ervoor. Jij liet zien dat je het wilde, ik ging er vol in mee en dus kregen we samen te horen dat het kon! Jij kon het alleen aan! Ik dacht dat ik gek werd! We waren door het dolle heen! Ondertussen draaide thuis ook alles door. Je ging je binden aan ons kleine mannetje. Er ontstond een band en tegen de tijd dat je voor de tweede keer onder het mes moest, had je hem ingesloten. Hij had zijn plek gekregen en was een onmisbaar onderdeel van je geworden. Je brak toen je afscheid van hem moest nemen. Je brak opnieuw bij de oudste. En de laatste keer dat je brak, was vlak voor de operatie. Ik hield me groot. Iemand moet het doen. We waren er klaar voor. Jij ging vol vertrouwen en ik met kleine twijfel naar de OK. Maar we hebben ons er doorheen geslagen. Na een paar uur zijn we samen wakker geworden en realiseerde we ons dat we het gehaald hadden. Jij maakte een sprongetje en ik haalde opgelucht adem. En nu gaan we verder. Jij doet het fysieke werk en ik het denkwerk. Jij maakt je niet zo druk is gebleken. Ik daarentegen soms wel. Bij de laatste onderzoeken heb je me laten weten dat ik me nergens zorgen over hoef te maken. Je doet het goed en blijft stabiel. Als ik daarin vertrouw, worden we samen oud!

Je liefhebbende gevoel.