Hij zal opstaan!

"Mama? Jij gaat dood toch?". Sep is dicht tegen me aangekropen op de bank. De laatste weken is duidelijk te merken dat ons mannetje niet goed in zijn vel zit. Hij is ontzettend aanhankelijk. Op school knuffelt hij me fijn voordat ik de klas verlaat, op straat wilt hij mijn hand vasthouden, thuis kruipt hij helemaal in me. Hij wil zekerheid, veiligheid en geborgenheid. En een antwoord op zijn vraag. Het blijft even stil van mijn kant en dat geeft hem weer de tijd om zijn verhaal te doen.

"Mama, jouw hartje is ziek. Het hartje van de Opa van M. was ook ziek en die is dood. Zomaar. Maar dat is niet erg zegt M. want Opa is toch oud. Ben jij ook oud Mama? Ik vind het wel erg als jij dood gaat. Ik wil voor allllllllllllltijd bij jou blijven. Ik vind je lief". Het is ontroerend, maar in zijn stem is ook te horen dat hij nog steeds antwoord wil op zijn vraag. Ik vertel hem dan ook dat je allemaal dood gaat. De een wat eerder dan de ander. Er zijn Opa's en Oma's die dood gaan, maar ook baby's, jonge kinderen of mensen in de leeftijd van Papa & Mama.

"Maar ik vraag... ga jij dood?" roept hij nu geirriteerd. Ik kijk hem aan, pak hem vast en zeg: "Ja Sep, ook Mama gaat een keer dood en ik hoop dat dat nog heel lang duurt. Ik hoop dat jij dan al heel groot bent en dat je een vrouw of een man hebt en misschien wel kinderen!".

"Ik ga niet dood" zegt hij vastberaden. "En als ik wel doodga Mama dan doe ik hetzelfde als Jezus. Ik sta gewoon weer op!".