Zenuwpees

Ik zou mezelf niet omschrijven als zenuwpees of nerveus typetje. Eerder zou ik van mezelf zeggen dat ik rustig ben, nuchter ook. Dat wil niet zeggen dat ik nooit nerveus ben. Neem nou vandaag... Vandaag is de dag dat mijn zus zal bevallen van een kindje. Dat staat, zo goed als zeker, vast. Vanmorgen is ze naar het ziekenhuis gegaan voor een keizersnee. Dat maakt dat je dus weet dat er een kindje geboren gaat worden. Dat op zich maakt me niet zo nerveus. Wat mij wel nerveus maakt, is dat het inmiddels bijna 2 uur is en ik nog niets heb gehoord. Ik kan mijn draai niet vinden, check constant de telefoon en als deze overgaat, ren ik er glimlachend op af. Tot nu toe alleen maar vals alarm. Het zijn vooral mijn vriendinnen die belangstellend bellen om te vragen of mijn zus al bevallen is. Tweemaal stond er 'anoniem' bij de nummerweergave, twee keer geen zus of zwager. En nu ben ik aan het wachten... Wachten en malen. Nuchter als ik ben, ik kan ook vreselijk malen. Dat strookt niet echt eigenlijk. Want als ik ga malen dan worden the-worst-case scenario's gemaald. Gaat het wel goed met mijn zus? Is de keizersnee misgegaan? Is er iets mis met het kindje? Ik maal helaas niet over vragen als; Zou het kindje een meisje of een jongen zijn? Welke naam hebben mijn zus en zwager voor het kindje bedacht? Zou het kindje veel haar hebben of heel kaal zijn? Lijkt het kindje op mijn zwager of juist op mijn zus? Kortom; het wordt de hoogste tijd dat de telefoon overgaat en het verlossende woord eruit komt! Ondertussen ga ik toch maar strijken. Stofzuigen doe ik niet. Stel je voor dat ik de telefoon niet hoor!?