19 januari 2009

Wat ik me nog meer herinner...

Ik slaap veel en heb geen idee wat er allemaal om me heen gebeurd. Ik heb geen benul wie er naast mijn bed verschijnen, hoe lang ze daar zitten en wat ze me vertellen. Ik kan me niet herinneren dat ik gewassen wordt of dat er artsen aan mijn bed komen, welke medische handelingen er gedaan worden of dat er onderzoeken plaatsvinden. In de verte hoor ik iemand vragen of ik televisie wil kijken. Waarschijnlijk heb ik geknikt, want opeens is er een televisie. De Olympische Spelen hoor ik iemand zeggen. Ik heb een hekel aan sport op tv. Bovendien zie ik niets aangezien ik mijn bril niet op heb. Ach... die bril. De Olympische Spelen denk ik. Daar is Dirk toch? Ik herinner me iets! Het is in Athene! Ik val weer in slaap.
Als ik mijn ogen opendoe, zie ik weer het gele gevaarte aan mijn voeteneinde hangen. Eindelijk had ik iemand duidelijk kunnen maken om dat ding weg te halen, is iemand weer zo 'vriendelijk' geweest om 'm terug te hangen. Het gele gevaarte is Bert, van Bert en Ernie. Ik heb Bert in het AMC gekregen van Juul en blijkbaar is Bert meegekomen naar Utrecht. En Bert hangt dus aan mijn voeteneinde. Bert is vervelend. Omdat ik nog steeds geen bril op heb, zie ik Bert als een grote gele vlek. Bovendien hangt Bert nooit stil. Iedereen die langs loopt, veroorzaakt beweging bij Bert. Om gek van te worden! Ik kan Bert niet meer zien, weg met Bert! Straks maar weer aan iemand duidelijk maken dat ik Bert niet meer als gezelschap wil hebben.
Ik word verhuisd naar een klein kamertje op de IC. Het zou wat meer rust geven, zeggen de artsen en verpleegkundigen. Maar ik krijg daar helemaal geen rust. Op de IC staat Andre Hazes te zingen. Niet gewoon een liedje, maar een heel concert. Ik hou helemaal niet van Andre Hazes en vraag de verpleegkundige of ze hem weg kan sturen. De verpleegkundige beweert dat meneer Hazes niet op de IC is, dat ik me dat inbeeldt. Ik word boos. Ik ben toch niet gek? Laat het ophouden! De verpleegkundige zegt dat ik me rustig moet houden en moet proberen om te gaan slapen. Hoe kan dat in godsnaam als Andre Hazes naast me staat te lallen? Ze vertelt me dat ik hallucineer van de medicijnen die ik krijg en nu weet ik het zeker... Ze zijn knettergek daar op de IC en ik moet daar zo snel mogelijk weg.

13 januari 2009

Opgroeiende kinderen

Steeds vaker merk ik dat ik 'uit' de kleine kinderen ben. Ik ben niet meer gewend aan luiers, fruithapjes en flessen. Ik denk niet meer aan slaapjes en weet eerlijk gezegd niet meer hoe dat allemaal bij Juul en Sep gegaan is. Telefoongesprekken waarbij ik meer met de kinderen bezig ben als met het gesprek zijn verleden tijd. Eigenlijk is het ook geen combinatie. Kleine kinderen en gesprekken. Zelfs als ze lief aan het spelen zijn, houd je ze nog in de gaten. Je bent ontzettend snel afgeleid en onderbreekt gesprekken op de meest ongunstige momenten. Eten, aankleden, naar het toilet, alles doen onze kinderen inmiddels zelf. Het is heerlijk dat onze kinderen op eigen benen kunnen staan. Je bent snel gewend aan dat min of meer onafhankelijke gedrag. Waar ik ook snel aan gewend raakte, was dat beide kinderen naar school gingen. De eerste week voelde het wat vreemd, maar na een week of drie kwam ik tijd te kort. Ik ben erg gesteld op mijn verworven vrijheid. Nu Juul regelmatig thuis blijft, is het weer even zoeken naar een andere dagindeling. De afgelopen week heeft Evi, ons nichtje, een aantal dagen bij ons gelogeerd. 's Morgens werd ik niet wakker van een kind dat naast mijn bed stond maar door het gekeuvel door een babyfoon. Dat gekeuvel gaat over in roepen en dan realiseer je je dat het tijd wordt om op te staan. Tegen Juul en Sep zeg ik dat ze lekker mogen gaan spelen en dan draai ik me nog even om. Evi kan niet zelf uit bed komen en dus moet ik haar gaan halen. Als ik ga douchen zijn mijn kinderen doorgaans met z'n tweetjes beneden aan het spelen, maar zo'n kleintje kan je niet alleen laten. Althans niet als je geen box hebt staan en die is bij ons al jaren de deur uit. Het is oppassen waar je wat neerzet, veel klokkijken, plannen en opletten, opletten, opletten. Dat neemt niet weg dat ik ontzettend geniet van haar logeerpartijtje! Maar ik heb vandaag wel weer genoten van mijn vrijheid die bestond uit een fietstochtje naar het tuincentrum en Albert Heijn om daarna met een grote kop thee op de bank te gaan zitten. Net geinstalleerd, belde mijn vriendin. Na een half uur hingen we op. De gesprekken waren van de hak op tak en veel onderbroken. Tja, zij heeft dan ook twee kleintjes thuis. Na ons gesprek realiseerde ik me eens te meer hoe heerlijk ik het vind dat mijn kinderen groter en zelfstandiger worden!

06 januari 2009

Wat ik me nog herinner...

Als ik mijn ogen open, komt niets mij bekend voor. Ik voel dat ik in een bed lig, maar niet thuis. Ik kan niets zien. Waar is mijn bril? Waar ben ik? Om me heen hoor ik allerlei apparaten puffen, piepen en ratelen. Aan mijn voeteneinde zie ik iets bewegen. Wit, het is wit. Er praat iemand tegen me, maar ik herken de stem niet. Ik probeer me te concentreren, maar het lukt niet. Wie zijn de andere mensen die ik hoor? Ik moet nadenken. Ik moet erachter komen waar ik ben. Ik doe een poging om te praten, maar er is geen geluid. Ik voel pijnscheuten en mijn ogen vallen weer dicht. Ik denk en denk en denk. Ben ik in een ziekenhuis? Ik wil draaien en kom erachter dat ik me niet kan bewegen. Waar is die witte vlek van daarnet? En waar hebben ze mijn bril toch gelaten? Ik val weer in slaap.
'Mevrouw van Oosten, mag er een foto gemaakt worden van de insteek van uw drive-line?'
Mevrouw van Oosten, dat ben ik! Zij kennen mij! Maar waarom zeggen ze geen Nanda? Zo goed kennen ze mij dus niet. Een foto? Wie wil er nou een foto van mij maken? En wat is in godsnaam een drive-line? Ik knik en voel dat de deken van me afgeschoven wordt. Ik sluit mijn ogen weer en hoor dat er foto's worden gemaakt. Ik wil weer slapen. Als ik slaap, hoef ik niet na te denken. Hoef ik niets te voelen. En waar is GVD mijn bril???
Er komt een donkerblauw gevaarte op me afgereden. 'Dag lieverd' hoor ik mijn moeder zeggen. Mijn moeder! Een bekende! Oh, ik ben zo blij dat er iemand is die ik ken. En misschien kan Mama mij vertellen waar ik ben. Of beter nog; Mama komt me ophalen! Ik voel haar hand door mijn haren strijken en ik krijg een kus. Wat heerlijk! Iemand die ik ken! Ik wil weer praten, maar het lukt nog steeds niet. Er is nog steeds geen geluid. Help Mama! Help me toch! Mijn moeder beweegt zich weer van mij af. NIET WEGGAAN wil ik schreeuwen. Haar gedaante verdwijnt achter het donkerblauwe gevaarte en ik hoor haar zachtjes keuvelen. Mijn moeder komt weer dichterbij en buigt zich voorover. In haar armen ligt een wit pakketje. In dat witte pakketje beweegt iets. Mama vertelt me dat ze Sep heeft meegenomen. Ik sluit mijn ogen weer en realiseer me dat Mama hier niet is om me op te halen. Ze is hier alleen om me te bezoeken.

05 januari 2009

Voornemens

Ieder jaar is het hetzelfde liedje. We wensen elkaar een gelukkig nieuwjaar, proppen nog snel een paar oliebollen in onze mond, roken de laatste sigaretjes uit ons pakje op en gaan op zoek naar de dichtsbijzijnde (of goedkoopste) sportschool. Het nieuwe jaar is aangebroken en dus worden de goede voornemens uit de kast gehaald, afgestofd en opnieuw 'ingezet'. Veel mensen gebruiken de jaarwisseling voor verandering. Vaak hoor je uitspraken als; "Dit jaar wil ik afvallen" of "Dit jaar stop ik echt met roken". Ikzelf heb ook voornemens, maar die voornemens ontstaan door het jaar heen en gelden niet vanaf 1 januari. In 2008 ben ik bijvoorbeeld in maart naar de Weight Watchers gegaan en ben nu 10 kilo afgevallen en hoop dat te kunnen verdubbelen. In november nam ik me voor om het rustiger aan te gaan doen, mede omdat we erachter kwamen dat Juul Pfeiffer had gehad en nu midden in de nasleep daarvan zit. Sindsdien hebben we pyamadagen en genieten we met z'n viertjes van het thuis zijn en het niets (hoeven) doen. De agenda staat niet meer vol met afspraken en voor het eerst in jaren word ik daar niet onrustig van. Het is goed zo. Het is heerlijk om te kunnen doen waar je zin in hebt zonder constant op de tijd te hoeven letten omdat je nog een afspraak hebt staan. Verder hadden Anton en ik ons voorgenomen om de huiskamer weer eens een beetje te vernieuwen. Maanden geleden werden er al plannen gesmeed, maar het kwam er maar niet van. Op Oudjaarsdag hebben we een dagje Praxis en Ikea gedaan. Afgelopen zaterdag is Anton begonnen met het witten van het plafond en zondag hebben we de muren een nieuw behangetje gegeven. Alles is weer als nieuw en we zijn er heel blij mee! En dat alles omdat we een lege agenda hadden dit weekend! En die lege agenda, dat ben ik wel voornemens vol te houden dit nieuwe jaar! Eens kijken of me dat lukt...