Lief hart

Lief hart,

Binnenkort vieren we de vijfde verjaardag van onze jongste. De kleine man wordt groot. We hebben hem zien groeien van een baby van een dag of tien tot een kleuter. De start was, op zijn zachts gezegd, klote. We hadden geen gevoel bij die jongen. Jij nog minder dan ik. Ik dacht af en toe nog weleens aan hem, maar bij jou was daar nog geen ruimte voor. Je had het ook druk. Het was niet het moment om hem lief te hebben. Ik keek van een afstandje toe en probeerde je te helpen. Ik gaf je de signalen om je open te stellen en om hem te omarmen. Beetje bij beetje zag ik hoe je hem ging verzorgen, tegen hem begon te praten, hem knuffelde. Ik wist dat het goed zou komen. Ondertussen kreeg ik het ook zwaarder. Er gebeurde zoveel met jou en ik maakte overuren. Er moest zoveel geregeld worden. Mijn wensen moesten op papier, alles moest een plekje krijgen en jij deed ondertussen je best om de boel goed te laten draaien. Je kreeg hulp van de pomp en jullie bleken een gouden team. Langzaam maar zeker kreeg je vertrouwen in jezelf en begon je te herstellen. Daardoor kreeg ik het nog drukker want we gingen allerlei onderzoeken in. Onderzoeken die cruciaal waren. Daar was ik zo mee bezig, dag en nacht kan ik wel zeggen. Maar ik ging ervoor. Heb er heel veel energie ingestopt, want ik wilde positief blijven. Dat ging me aardig af, maar af en toe dacht ik weleens; moet dit nou allemaal? waarom ik? Maar we gingen ervoor. Jij liet zien dat je het wilde, ik ging er vol in mee en dus kregen we samen te horen dat het kon! Jij kon het alleen aan! Ik dacht dat ik gek werd! We waren door het dolle heen! Ondertussen draaide thuis ook alles door. Je ging je binden aan ons kleine mannetje. Er ontstond een band en tegen de tijd dat je voor de tweede keer onder het mes moest, had je hem ingesloten. Hij had zijn plek gekregen en was een onmisbaar onderdeel van je geworden. Je brak toen je afscheid van hem moest nemen. Je brak opnieuw bij de oudste. En de laatste keer dat je brak, was vlak voor de operatie. Ik hield me groot. Iemand moet het doen. We waren er klaar voor. Jij ging vol vertrouwen en ik met kleine twijfel naar de OK. Maar we hebben ons er doorheen geslagen. Na een paar uur zijn we samen wakker geworden en realiseerde we ons dat we het gehaald hadden. Jij maakte een sprongetje en ik haalde opgelucht adem. En nu gaan we verder. Jij doet het fysieke werk en ik het denkwerk. Jij maakt je niet zo druk is gebleken. Ik daarentegen soms wel. Bij de laatste onderzoeken heb je me laten weten dat ik me nergens zorgen over hoef te maken. Je doet het goed en blijft stabiel. Als ik daarin vertrouw, worden we samen oud!

Je liefhebbende gevoel.