Lege-nest-syndroom?

Het gewone leven is weer begonnen. Alhoewel... Sep gaat sinds vandaag ook naar de basisschool. Dat betekent stress in de ochtend ('Eet die boterham nou even op!', 'Is dat bekertje melk al leeg?', 'Ga maar even de tassen pakken in de keuken', 'Als jullie nu niet doorlopen, komen we te laat') en stress tussen de middag (eigenlijk hetzelfde verhaal als 's morgens op de tassen na). Daar tussenin is er nu rust. Het teruglopen naar huis gaat opeens heel snel. Ik had niet door dat we zo dicht bij de school woonden! Even naar de supermarkt voor een boodschapje is ook even. De televisie staat niet meer aan en uit de boxen komt 'volwassen' muziek in plaats van Ernst, Bobbie en de rest of Sprookjeswonderland. Ik kan ongestoord de krant lezen of op het toilet gaan zitten. Ik heb ononderbroken gesprekken aan de telefoon en hoef niet meer op te letten wat er om me heen gebeurd. Er komt nergens herrie vandaan en er is geen geruzie. Geen gestamp op de trap, geen dichtslaande deuren. Geen 'Mama? Mamaa? Mahammmmmm? MAMAAAAAAA?' En hoewel ik regelmatig gewenst heb dat het wat rustiger zou worden, moet ik er nu toch wel erg aan wennen. Je kunt gewoon weer jezelf zijn. Je hebt even geen verantwoordelijkheden. Als je maar op tijd bij de school staat, kun je de rest van de tijd zelf indelen. Je hoeft geen rekening met iemand te houden. De vrijheid is terug. Maar als je al vijf jaar leeft op het ritme van de kinderen duurt het even tot je kunt omschakelen naar het 'vrijheid, blijheid-gevoel'. Het is eerder zo dat ik er verloren bij zit, om me heen kijkend waar alle rommel is gebleven en wachtend op een schreeuw, gil, huiltje, roep om hulp of toch maar weer 'MAMAAAA?'. Maar het blijft stil, zelfs met de radio aan. Tussen de middag was ik dus blij met een beetje leven, tot Juul mij vroeg; 'En Mam, wat had jij bedacht om te gaan doen vandaag? Want met huishouden ben je zo klaar!' Een half uur later zaten ze weer met z'n tweetjes op school en ik met mijn benen omhoog op de bank met een dik boek in mijn hand. Want ja... met huishouden ben je zo klaar.

Zware kost...

Onze piraat wordt 12 augustus 4 jaar. Zijn verjaardag is voor mij altijd beladen. Er hangt toch een verhaal aan. Een verhaal met, ondertussen, een lange staart. Het verhaal met staart kan ik altijd nog zelf vertellen en dat is het leuke eraan, verder zijn er weinig voordelen aan zo'n verhaal. Deze dagen hangt het verhaal als een zwarte wolk boven mijn hoofd. Soms voel ik het verhaal op mijn schouders drukken of kan ik er niet van slapen. De herinneringen volgen elkaar in rap tempo op, maar ook het feit dat de kinderen het nu heel vaak over mij hebben en de periode van het ziekenhuis helpen niet echt mee. Vaak zijn het vertederende uitspraken zoals die van Sep; "He Mam, jij hebt twee snavels! Wauw! Hoe kan dat nou?" of gewoon een vraag van Juul; "Hoe vaak heb jij ook alweer in een ambulance gelegen Mam?". Het zet me allemaal aan het denken. Ik probeer het allemaal een plekje te geven, maar dat blijkt nog behoorlijk lastig te zijn. Ieder jaar rond deze tijd probeer ik foto's te kijken zonder te gaan huilen, maar ook dit jaar hield ik het niet droog. Misschien moet ik het mapje waar 'heftige fotoos' opstaat ook maar eens overslaan. Het couveusedagboek van Sep ligt ook ongelezen op mij te wachten, maar ik doe net of ik het niet zie. Inmiddels ben ik mijn (gekopieerde) dossier kwijt. Alles wat confronterend is, werk ik weg. Niet zo zeer bewust, maar het begint wel op te vallen. Vijftig weken per jaar vier ik het leven, maar twee weken per jaar heb ik de behoefte om te janken, medelijden met mezelf te hebben en om mijn ziekte onder ogen te komen. En dat is nu. En het helpt me enorm om erover te schrijven, dus jullie zullen het met zware kost moeten doen. Het prettige is dat het op 12 augustus over is en waarschijnlijk dit jaar al op de 9e omdat we dan de verjaardag van Sep vieren. Dan is ons huis gevuld met mijn lieve familie en dierbare vrienden. Dan is er geen verdriet en voel ik alleen de warmte en liefde van mijn fantastische leven. En dat is dan weer het begin van vijftig weken genieten!