Hoogzwanger loopt ze bij ons door de straat, steekt haar sleutel in het sleutelgat en verdwijnt achter haar voordeur. Laatst heb ik haar gevraagd wanneer ze uitgerekend is. Half april gaat het gebeuren. Twee jaar geleden in diezelfde maand beviel ze van een meisje. Na de geboorte werd het huis roze gekleurd met slingers, ballonnen en een grote ooievaar tegen het raam. Er werden prachtige boeketten afgeleverd en de postbode gooide per dag twee stapels kaarten door de brievenbus. Er was een hoop visite en allemaal blije gezichten. Niet meer dan logisch, maar het stak. Er rolden dikke tranen over mijn wangen wanneer ik die gelukkige opa's, oma's, vrienden en kennissen naar buiten zag komen met hun stralende lach. De nieuwbakken vader of moeder nog eens complimenterend met zo'n prachtig klein schepseltje.
Sep is geboren in het AMC, zijn eerste ritje was niet naar huis maar naar het UMC. Daar kwam hij op Neonatologie te liggen in een glazen bedje. Er waren verpleegkundigen die voor hem zorgden en verder probeerden Anton, mijn ouders, zus en broer zoveel mogelijk bij hem te zijn. Geen visite, geen boeketten, geen post, geen slingers, geen ballonnen, geen ooievaar. Geboortekaartjes regelde Anton toen Sep ruim twee weken oud was. Het mannetje was er en daar was alles mee gezegd.
Na acht weken kwam ik thuis. Er stonden bloemen, er hingen slingers, ballonnen, kaarten en er was taart. Maar het waren geen 'blauwe' boeketten, geen 'Hoera, het is een jongen'slinger, geen blauwe ballonnen, geen beschuit met blauw-witte muisjes. Er kwam geen lijn met kaarten door de huiskamer te hangen. De vensterbank was niet gevuld met allerlei kraamcadeautjes en de boxrand hing niet vol met kleertjes. We waren gewoon heel blij dat ik weer thuis was. Toen was het ook geen probleem. Ik miste dat hele blauwe gebeuren niet, stond er ook niet bij stil. Maar toen de overbuurvrouw beviel, kwam het verdriet. Nu zijn we alweer twee jaar verder. Binnenkort is bij haar, als alles goed gaat, het hele huis weer roze of blauw gekleurd. Ik ben benieuwd. Heeft het een plekje gekregen of worden het weer dikke tranen van oud verdriet?