De trektocht der spinnen

Vanmorgen liepen Juul, Sep en ik in het schemerdonker richting school. De wereld om ons heen leek nog onaangetast. De bomen waren voorzien van een ijslaagje. Het gras was wit en wat de kinderen het meest opviel, waren de bevroren spinnenwebben. We zijn er nogal wat tegengekomen. En bij ieder web was er weer een zucht van verrukking. Vooral Sep is vol van dit soort natuurverschijnselen. Toen we weer een bevroren web tegenkwamen, vertelde ik de kinderen dat de spin die daar woonde wel heel koude pootjes moest hebben. Juul lachte ironisch om zoveel dommigheid. "Mama, de spinnen wonen niet meer in hun web!" zei ze. Verwonderd vroeg ik haar waar de spinnen dan woonden. "Mamaaa, die zijn allemaal naar een warm land gevlogen. Dat weet je toch wel? Tsssss" Blijkbaar was het raar dat ik niet op de hoogte was van de trektocht der spinnen. "Hoe vliegen die spinnen dan naar een warm land lieverd? vroeg ik haar quasi serieus. "Met een klein spinnenvliegtuig!" en ik probeerde mijn lach in te houden. Maar uiteraard was ook mijn interesse gewekt. Waar zouden al die spinnen dan naartoe vliegen in hun spinnenvliegtuigje en zelfs daar kwam een antwoord op. Voor diegene die niet weten waar de trektocht eindigt, komt hier het antwoord: Spanje. Alle spinnen vliegen naar Spanje. En niet zomaar ergens in Spanje, neeeee, ze vliegen naar Sinterklaas. Die wil ook graag in een warm land wonen. "Tja" eindigde ze het gesprek "Ik kan er toch ook niets aan doen dat ik alles over spinnen weet!"

Tip: Kom je nou nog een spin tegen, geef hem dan een vliegticket met bestemming Madrid. Enkele reis graag!

Postbode

"Doe maar snel je laarzen aan en vergeet je jas niet!" Juul en ik staan op het punt om haar kerstkaarten te posten bij haar vriendjes in de buurt. Wat eraan vooraf ging, is een signeersessie met alles erop en eraan. Bij elk vriendje of vriendinnetje moet een persoonlijke tekst. Juul dicteert: 'Lieve M. Wat hebben jullie gegeten vanavond? Heb je al een kerstboom? En ik vind het jammer dat ik je niet gezien heb vandaag.' Als ik haar vertel dat ik dat geen leuke tekst vind voor een kerstkaart kijkt ze me verveeld aan. "Wat moet er dan staan?" vraagt ze en ik bespeur enige irritatie. "Misschien is het leuk om er iets persoonlijks op te zetten. Iets liefs." probeer ik haar uit te leggen. Na de nodige uitleg wordt er bij M. in haar kerstkaart geschreven: 'Ik ben blij dat jij mijn vriendin bent'. Onder de tekst 'Prettige Kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar' zet ze eigenhandig drie kruisjes en haar naam. Daarna wordt er zorgvuldig een stickertje uitgezocht, passend bij M. Juul stopt de kaart zelf in de envelop en het volgende vriendinnetje is aan de beurt. Acht kaarten schrijft ze in totaal en na een half uur zijn de kaartjes klaar voor verzending.
De kaartjes gaan volgens Juul niet in de grote brievenbus. Ze vindt het leuker om ze zelf bij al haar vrienden door de brievenbus te gooien, dus worden de kaarten geselecteerd van de vriendjes op loopafstand en stappen we de koude, donkere buitenlucht in. Juul heeft de route helemaal uitgestippeld. We beginnen bij M. die aan de overkant woont. Voordat ze de kaart door de brievenbus duwt, kijkt ze om zich heen of niemand het ziet. Ze wil duidelijk dat het een verrassing is. Als de envelop op de mat valt, loopt ze snel bij de deur vandaan, op weg naar haar volgende vriend. Bij D. kijkt ze eerst door het raampje de hal in, als ze niets ziet, komt de envelop tevoorschijn en opent Juul heel zachtjes de klep van de brievenbus. Het is aandoenlijk om te zien. Bij de laatste twee vriendinnen gebeurt precies hetzelfde. Na de laatste envelop gepost te hebben, pakt ze mijn hand. "Spannend he Mama? En het is ook nog donker! Als ze mijn kaart vinden, weten ze niet wat ze zien. Ik weet zeker dat M. er blij mee is. D. weet ik niet. Het zijn prinsessenkaarten en hij is een jongen. Maar dat geeft toch niet?" en het blijft even stil. Ze knijpt wat steviger in mijn hand en zegt: "Dit is de eerste keer hè Mam? De eerste keer dat ik mijn eigen kerstkaarten heb geschreven en rondgebracht. Nu ben ik echt een grote meid!". Opeens is het niet meer zo koud. De liefde voor mijn grote meid verwarmt mijn hart...

Op verjaardagsbezoek...

"Nanda?? Meid, hoe gaat het nou met jou? Ongelofelijk toch dat je hier gewoon naast me zit. Nou meid, ik weet nog dat ik hier zat en dat ze vertelde dat je dood zou gaan. Nou, nou, nou, de tranen springen nog in mijn ogen. Meid, meid, wat heb je toch een geluk gehad! En wat je allemaal heb moeten doorstaahaan. Ongelofelijk! Hoe gaat het NU met je?"
"Het gaat prima, dank je."
"Hoe lang is het nou alweer geleden? Meid, ik vind het zo geweldig dat ik je weer zie. En je ziet er zoooo goed uit, alsof er niets aan de hand is. Gewoon gezond, ach je weet wel wat ik bedoel. En je bent toch weer gezond? Dat ding is eruit toch? En de eerste in Nederland! Nu ben je echt uniek! En is alles weer oké! Geweldig! Maarre heb je nog hulp of red je het aardig alleen? Oh meid, wat heb jij een geluk gehad!"
"Jazeker."
"Hoe oud zijn de kindjes nu? En die kleinste? Och, dat was toch zo'n lekker ventje om te zien. Ik heb ze al een tijd niet gezien. De oudste is een echte meid hoorde ik. Maar dat ventje... de eerste weken alleen maar in het ziekenhuis. Vre-se-lijk! Daar moet je toch niet aan denken! Vond je dat niet moeilijk?"
"In het begin vond ik dat niet zo belangrijk. Dat klinkt misschien raar, maar..."
"Nou meid dat kan ik me heel goed voorstellen. Je hebt natuurlijk helemaal geen tijd gehad om over dat soort dingen na te denken. Voor jou moet dat ook niet makkelijk geweest zijn. Jij lag daar ook maar te liggen en je kon natuurlijk niets. Neeee, dat is echt niet makkelijk geweest voor jou. Meid toch, ben zo blij dat het nu goed gaat! Oh, daar zie ik M. Nou sterkte maar weer en we spreken elkaar wel weer op de volgende verjaardag. Ben zoooo blij dat je weer helemaal gezond bent. Gelukkig voor jou, je bent er nog en alle ellende is voorbij!"


Wat gek dat ik niet meer zo graag op verjaardagen kom...