Hyves

Wie vraagt zich af en toe niet eens af hoe het met die oude schoolvriendin gaat, of met dat ex-vriendje uit je puberteit? Tegenwoordig is er een makkelijke manier om daar achter te komen. Je gaat op Hyves. Hyves is wat mij betreft een geweldige uitvinding. Ik heb al heel wat oude bekenden gezocht en gevonden. Soms kijk ik alleen maar wat rond bij zo iemand, soms zet ik een krabbeltje neer. Zo is mijn nieuwsgierigheid gestild of er is na jaren weer eens contact.
Soms weet ik niet eens meer waarom het contact ooit verbroken is. Er waren destijds irritaties, ruzies of onbegrip. Sommige vriendschappen bloedden dood, verkeringen gingen uit of je verloor elkaar domweg uit het oog. En nu dus weer contact. Contact met klasgenoten waar ik toen alleen maar gedag tegen zei en waarvan ik geen idee had wat hun toen bewoog. Nu krabbel je wat weg over werk of kinderen en stel je voor om eens een reunie te organiseren omdat je erachter komt dat het toch wel heel leuk is om te weten wat iedereen heeft beleefd de afgelopen jaren en waar ze terecht zijn gekomen. Je nodigt mensen uit als 'vriend' en zo groeit je aantal 'vrienden' gestaag. Natuurlijk word je zelf ook regelmatig uitgenodigd en het is leuk om te weten dat mensen de moeite hebben gedaan om je op te zoeken. Sommige mensen daarentegen nodigen je uit terwijl je liever hebt dat deze mensen blijven toebehoren tot het verleden. En die mensen zijn opdringerig. Het zijn de mensen die ik regelmatig weiger, maar die blijven terugkeren. Doordat ze terugkeren, blijven ze in je gedachten en ben je op een gegeven moment toch benieuwd hoe hun leven verlopen is. Uiteindelijk accepteer je ze maar. Zij blij omdat je ze na vele pogingen eindelijk hebt toegelaten tot je clubje 'vrienden', jij voorzichtig omdat er niet teveel contact moet ontstaan. Maar hoe dan ook, het is geinig dat Hyven. Een stapje terug in het verleden met een kijkje in het heden.

Liegen

Vroeger zei mijn moeder al tegen me; 'Nan, je kan niet liegen. Dus probeer het maar niet meer.' Ik vond dat soms verschrikkelijk. Met één blik op mijn gezicht zag ze al dat ik stond te liegen. Zelfs al was het een leugentje om bestwil. Het lukte me gewoonweg niet. Toen ik wat ouder werd, haalde ik het niet meer in mijn hoofd om bij mijn ouders te liegen. Het had werkelijk geen zin. Maar ook een leugentje om bestwil bij vriendinnetjes gingen me niet goed af. Niet omdat ze me niet geloofden, maar omdat ik er misselijk van werd. Ik werd gewoon ziek van het feit dat ze er misschien achter zouden komen dat wat ik had gezegd niet waar zou zijn.
Ooit heb ik me ziek gemeld bij een uitzendbureau. Het was tussen Kerst en Oud en Nieuw en ik had gewoon geen zin om te werken. Ik had bedacht dat als ik zou zeggen dat ik een griepje had ze me niet zouden geloven. Iedereen zou zoiets al bedenken en dus had ik bedacht dat ik mijn arm gebroken had. Ik belde mijn contactpersoon op en vertelde dat ik uitgegleden was en dat ik op mijn arm gevallen was. Ze vond het vreselijk voor me en wenste me beterschap. Ik dacht er nog makkelijk vanaf te komen. Vervolgens durfde ik de hele dag niet naar buiten want ik had me tenslotte ziek gemeld. Toen ik de volgende dag bedacht dat je met een gebroken arm natuurlijk niet binnen hoeft blijven te zitten, ging ik richting de stad en haalde even later mijn brievenbus leeg. Een envelop van het uitzendbureau. Meteen draaide mijn maag zich weer om. Er zat een brief in en een kaart. In de brief stond dat ik me bij de bedrijfsarts moest melden en de kaart was een Beterschapskaart. Alle meiden van het uitzendbureau hadden er een tekstje in gezet. Ik werd zo misselijk dat ik richting wc ben gelopen. Toen ik een beetje bijgekomen was, heb ik mijn contactpersoon gebeld en eerlijk verteld dat mijn arm niet gebroken was en dat ik gewoon die dag geen zin had om te werken. Ze was not amused. Mijn moeder heeft me uitgelachen en ik zie nog haar vingertje omhoog gaan terwijl ze lachend zegt; 'Nan, je kan toch helemaal niet liegen? Hoe vaak heb ik je dat al niet gezegd? Doe het maar niet meer!'
Ik zou liegen als ik zei dat ik de waarheid nooit meer ietwat verdraai, maar eerlijk is eerlijk, liegen doe ik niet meer. Ik word er nog steeds misselijk van.

Voorbij

We kenden elkaar niet, hebben elkaar nooit ontmoet, maar haar overlijden slaat in als een bom. Eens in de zoveel tijd kijk ik op haar website. Via een lotgenotensite ben ik daarop terecht gekomen. Ze had ook een pomp, dezelfde pomp als ik. Een paar maanden geleden was ze te zien op televisie. Ze was een mooie, 18-jarige, stoere, sterke meid. Een meid die vocht voor haar leven en voor tijd. Ik verbaasde me er toen nog over dat die enorme pomp in haar slanke lijf paste. Begin februari las ik, tot mijn grote vreugde, dat ze getransplanteerd was. Wat was ik blij voor haar! Ik leefde via haar site helemaal mee. Las iedere dag trouw haar dagboek.
Gisteren dacht ik nog even aan haar en besloot snel even op haar site te kijken. En daar stond;
Ik was zo blij,
er was een donorhart voor mij.
Zo kort maar... nu is het voorbij.
Even leek mijn wereld stil te staan. Dit kan toch niet waar zijn, dacht ik. Maar helaas, vier maanden na haar transplantatie is ze overleden. 18 jaar jong. De hele dag ben ik van slag geweest. Het maakt me verdrietig, heel verdrietig. Angstig ook. Aan de andere kant voel ik me ook heel gelukkig. Gelukkig dat ik niet getransplanteerd ben. Dat ik niet bang hoef te zijn voor afstotingsverschijnselen. Dat ik hele andere angsten heb.
Aanstaande zondag ga ik met mijn gezin naar een andere jonge vrouw die één dag voor mijn tweede operatie getransplanteerd is. We zien elkaar niet veel, maar er is een band. We hebben eigenlijk hetzelfde verhaal. Allebei bij de tweede zwangerschap in het ziekenhuis terecht gekomen. Allebei een pomp. Het grote verschil is dat zij getransplanteerd is en ik niet. Maar we zijn er allebei nog. Zondag kan ik praten over de pomp met iemand die me begrijpt. Mijn gevoelens en angsten delen met iemand die het ook allemaal heeft meegemaakt. Zondag vier ik het leven met haar. En dat doe ik niet alleen zondag, dat doe ik elke dag.