Vrienden

Vriendschappen bestaan er in alle soorten en maten. Er zijn vrienden met wie je eens in de zoveel tijd een afspraak maakt en er zijn vrienden die je het liefst wekelijks zou willen zien. Er zijn vrienden met wie je kunt lachen en er zijn vrienden bij wie je kunt huilen. Er zijn vrienden die je overdag belt en er zijn vrienden die je 's nachts uit hun bed kan bellen. Vrienden...
De afgelopen week ben ik uit eten geweest met een stel 'oude' vrienden. Tien, twaalf jaar geleden behoorden zij tot mijn vriendengroep. We zaten bij elkaar op school en kenden elkaar via via. We hebben amper bij elkaar in de klas gezeten, maar het was een leuke groep. Ik deelde een hoop met die mensen, met sommige alles. Toen onze stages begonnen en uiteindelijk de diploma's op zak waren, verloren we elkaar uit het oog. Vriendschappen lopen soms zo. Deze week dus met elkaar aan tafel. Het gesprek liep af en toe wat stroef. We zijn allemaal een andere kant opgegaan en ik realiseerde me dat de vriendschap nooit meer hetzelfde zou kunnen worden. Geeft niets, het was een gezellige avond en wie weet gaan we over tien jaar nog eens op herhaling.
Twee dagen geleden kreeg ik een sms van iemand waarin stond dat hij mij miste. Gek genoeg miste ik hem een tijd geleden heel erg en had daar verdriet van, maar het gemis ging over. En nu geeft hij aan dat hij weer onderdeel van mijn leven wil zijn. Misschien dat ik binnenkort eens een afspraak met hem maak. Hapje eten. Kijken of we die vriendschap wel nieuw leven in kunnen blazen.

Verandering

Gewaarschuwd was ik al. Het zou allemaal anders worden. Mijn ritme, mijn kind, mijn leven. Alhoewel Juul nog maar drie wen-ochtenden heeft gehad, begrijp ik dat de waarschuwingen niet overdreven waren. Het begint al bij het ochtendritueel. Opeens gaat er bij mij een wekker af en dat is lange tijd niet voorgekomen. Dan gaat de geoliede machine aan het werk. Mama douchen, kinderen melk drinken, mama aankleden, kinderen aankleden, brood smeren, brood eten, tas voor Juul klaarmaken en daarna kinderen in de jassen hijsen. Dan snel richting school, hopen dat de kinderen doorlopen en dat we op tijd zijn. En om half 9 loop ik op mijn gemak weer naar huis. Juul zwaaiend achtergelaten op school en Sep huppelend en springend om me heen. Aangezien er thuis genoeg te doen is, moet ik op de klok letten. Rond half 12 hijs ik Sep weer in zijn jas en lopen we weer richting school. Juul komt om kwart voor 12 uit en rond half 1 zitten we aan tafel. Die tijd zou verbeterd kunnen worden, aangezien de school zonder kinderen in minder dan 5 minuten te bereiken is. Dat wordt nog wat als ze 's middags ook naar school gaat. Maargoed, een ander ritme is dus van toepassing. Wat het beste is, ben ik aan het uitvogelen. Mijn leven wordt ook anders. Weg is de vrijheid die ik had om te kunnen doen en laten wat ik wilde. Dagje in mijn pyama lopen is er niet meer bij. Zomaar een vriendin bellen en vragen of ik die dag even langs kan komen ook niet. Het wordt straks halen en brengen en nog eens halen en brengen. Het zal een hoop structuur brengen in mijn leven.
En zelfs Juul verandert ook al. Laatst liet ik iets vallen en wat zegt mijn altijd schattige, maar nu ineens brutale meid? "Kijk uit SUFFIE!" Nou heb ik niet zoveel moeite met de benaming 'suffie' want in mijn ogen kan het erger, maar die ondertoon! Ik heb haar maar even uitgelegd dat ik zo niet aangesproken wil worden. Had ze op school gehoord zei ze. Wat er verder op school gebeurd is ons nog een groot raadsel. Graag zouden we eens een dagje meekijken, maar ik geloof niet dat de school dat een goed idee vindt. Gisteren vertelde Juul spontaan dat ze vriendinnen had gemaakt met een fee. Godzijdank had ik gezien dat er een meisje bij haar in de klas zit met de naam Fay. Ik vroeg haar dan ook of Fay een aardig meisje was. "Fee is heel aardig, maar ze heeft geen toverstokje!" zei Juul een beetje teleurgesteld. Ik heb maar niet gevraagd of ze wel vleugeltjes had.

Puinruimer

Enig idee wat een puinruimer is? Een puinruimer is iemand die puinhopen probeert op te ruimen, letterlijk en figuurlijk. Ik kan het weten, ik ben namelijk een puinruimer. Behalve dat een puinruimer altijd druk bezig is om dingen of voorwerpen op te ruimen of te ordenen, heeft een puinruimer het doorgaans nog drukker met andermans puin. Iedereen denkt een beroep te kunnen doen op de puinruimer, zowel vrienden als familie. Dat geeft op zich niets, want een puinruimer leeft voor deze functie. Adviseren, relativeren, probleem oplossend bezig zijn, is de aard van het beestje. De hele dag probeert een puinruimer alle scenario's te bedenken en daar dan weer op in te spelen. Zo hoopt een puinruimer dat hij of zij nooit voor een verrassing komt te staan. Het vervelende is vaak dat de puinruimer zich drukker maakt dan de persoon waar het probleem vandaan kwam. De puinruimer belt na een aantal dagen de desbetreffende persoon en vraagt geheel oprecht hoe het is afgelopen en aan de andere kant van de lijn wordt serieus gevraagd: 'Waar heb je het over? Ooohhh dat, ah joh, dat was niks!' En daar zit de puinruimer, uitgeput van het nadenken. Volgens mij is dat ook het probleem van een puinruimer. De puinruimer denkt te, echt veel te veel na. De hersenen hebben geen rust. 24 uur per dag, 7 dagen in de week denken zij na. Over van alles en nog wat. Over kleine, overzichtelijke problemen tot grote, onoverkoombare malaise. Het doet hem of haar de eigen sores vergeten. Want een puinruimer kan het zo mooi vertellen aan een ander, maar zijn of haar eigen puin is iets waar weinig of niet over gesproken wordt. Het is zo lekker veilig, zal ik maar zeggen.
Ondertussen worden de puinhopen bij mij ook wat onoverzichtelijker, uiteraard niet letterlijk maar figuurlijk. Er is momenteel (te) veel rust in mijn hoofd. Als er rust is, komen de gedachten. De gedachten nemen weer stemmen met zich mee. Stemmen van schuld, stemmen van verdriet, stemmen van pijn. De stem van geluk probeert de boel te overschreeuwen, maar redt het niet meer alleen. Een lastig parket! Het begint dus aardig druk te worden. Vanaf heden is deze puinruimer dus op zoek naar een echte, goede...




... psycholoog?

Zo'n dag...

Er zijn van die dagen dat alles goed lijkt te gaan. De hele dag loopt gesmeerd, de kinderen zijn lief, de instanties die je moet bellen werken fantastisch mee en als je de deur uitgaat, schijnt de zon. Als je over straat loopt en de kinderen rennen lachend om je heen, kan het overweldigende geluksgevoel je bekruipen. De medewerksters van de supermarkt zijn dan aardig en lopen zelfs met je mee naar het door jou gezochte artikel en de visboer doet 100 gram extra kibbeling in de zak omdat hij weet dat je er zo dol op bent.
Helaas is het, op het schijnende zonnetje na, niet zo'n dag. Vanaf vanmorgen kwart over zes houdt mijn geliefde dochter mij al bezig. Ze wil maar niet begrijpen dat je ook los van je moeder dingen kunt ondernemen. Mijn allerliefste zoon haalt het bloed onder mijn nagels vandaan, maar dat probeer ik niet te laten merken. Nee, ik probeer daarentegen om rustig te blijven, tot tien te tellen en hem dan vriendelijk doch dwingend te verzoeken om met datgene op te houden wat mij irriteert of wat mij boos maakt. De wandeling naar de peuterspeelzaal was er eentje die ik zo snel mogelijk wil vergeten en de medewerksters van de supermarkt dirigeerde me twee keer naar het verkeerde schap. De visboer had ook duidelijk zijn dag niet, want Juul kreeg niet eens een visfrietje. Om over de instantie die ik wilde bellen maar helemaal niet te spreken. Nee, het is duidelijk. Dit is niet mijn dag!
Maar het einde is in zicht! Sep ligt op bed en dat betekent rust. Juul loopt dan wel om me heen, maar speelt nu zelfstandig met één van haar poppen. En ik? Ik schrijf dit blog en realiseer me dat er ook al goede dingen gebeurd zijn vandaag. Terwijl Juul en ik naar huis liepen vanaf de peuterspeelzaal heb ik genoten van de zon op mijn gezicht en me verbaasd over het feit dat alles momenteel zo goed gaat. Mijn agenda is drukker dan ooit, maar ik geniet daar met volle teugen van. Mijn gezondheid en dan met name mijn hart laat me niet in de steek. Binnen een aantal weken word ik tante en ik ga met mijn dochter een nieuwe, spannende fase in. Kortom, het leven lacht me toe. Ik ga mijn jas pakken en een goed boek en zet mij op een bankje in de zon. Gewoon rustig even genieten van mijn wel, dan niet, leuke leventje!

Basisschool

En voor ik het wist was het woensdag. Juul sprong om kwart voor 7 op ons bed en riep: 'Ik mag naar school vandaahaag!' Het was dat ik even wakker moest worden, maar anders had ik kunnen genieten van haar gezichtje. Ze moest haar kleren nog uitzoeken, brood eten en haar tas inpakken. En daar zat ze om half acht... klaar om te gaan. Geen zenuwen te bespeuren.
Bij mij gierden de zenuwen door mijn keel. Ik moest mijn tong eraf bijten om haar niet allemaal goedbedoelde, doch zeikerige adviezen te geven. Zoiets als; Als je naar de WC moet, vraag dan even aan de juf waar de WC is. Alsof ze dat niet zelf zou bedenken. Ik heb haar drie keer gevraagd door wie ze weggebracht wilde worden en kreeg drie keer hetzelfde antwoord. Bij de derde keer attendeerde Anton mij erop om de vraag maar niet meer te stellen.
Om tien over acht vertrokken we met het hele gezin richting de nieuwe basisschool van Juul. Dat was wat ze wilde. We moesten allemaal mee. Ik zag het nut er niet van in, wilde het haar niet nog moeilijker maken. Als er maar één wegloopt, is het drama te overzien. Lopen we met z'n drietjes richting huis, dan was het drama compleet. Maar Juul kwam, zag en overwon!
Ze hing haar jas netjes op de kapstok bij haar naam. Zette haar beker met drinken en lunchbakje met ontbijtkoek in de daarvoor bestemde bakken en betrad de klas als een zelfverzekerde meid. De juffrouw liep haar tegemoet, heette haar welkom en nam haar mee naar haar eigen stoel. En daar zat de prinses. Ze nam alles eens goed in zichzelf op. Ik liep naar haar toe en nam afscheid. Ik kreeg een dikke kus en voelde heel even twee armen om me heen. Daarna nam Anton afscheid en ze verblikte of verbloosde niet. Ze heeft ons nog uitgezwaaid en toen ik nog één keer achterom keek om voor de laatste keer te zwaaien, zat ze alweer met haar rug naar me toe. Ik liep de school uit en bedacht me dat die zakdoekjes die ik in haar tas had gedaan, beter in mijn zak hadden kunnen zitten.
Toen ik haar om kwart voor 12 weer ophaalde, vloog ze in mijn armen en riep: 'Het was LEUUUUUKKKKK, Mama!' en ik was ontroerd. Ze had het gered. Zonder Papa, zonder Mama. De juffrouw vertelde me dat ze het heel erg naar haar zin had gehad. Het leek of ze Juul al jaren in de klas had. En het was goed. We liepen naar huis en ik keek nog eens naar haar. Intens gelukkig was ze. Haar wens was uitgekomen. Ze was (eindelijk) naar de basisschool geweest. Zoals een goed, bijna vierjarig kind betaamt, heeft ze er amper een woord over gerept. 'Het was leuk' en daar moesten we het mee doen.

Een wereld van verschil

Nog maar twee jaar maar een fantasie van heb-ik-jou-daar. Pannenkoeken bakken, koffie inschenken, blazen en opdrinken, maar ook een echte baby spelen voor zijn zus. Huilen, flesje drinken en slapen. 'Mama' roepen als hij wakker wordt en zich door de kamer laten slepen. Hij speelt graag en met veel plezier. De bank wordt een tractor, de stoelen een bus of een vliegtuig en een deken wordt zijn boot. Bij zijn autootjes moet ieder familielid in- en uitstappen en de reis gaat vaak naar Juf Carla of naar 'boodschappen doen'. De ark van Noach is zijn miniatuur dierentuin en alle dieren kunnen praten en geven antwoord op zijn vragen. Poppen worden geflest of krijgen te eten en worden daarna resoluut op bed gelegd. Met een vermanende "Nu slapen, niet meer horen!" hebben ze maar te gehoorzamen. Het is wel zo dat je hem daardoor weinig ziet, geen last van hem hebt. Sep vermaakt zich uren alleen.
Juul daarentegen kan (of wil) zichzelf niet bezig houden. Je wordt overal bij betrokken en speelt altijd een de hoofdrol in haar spel. Speelgoed interesseert haar hooguit vijf minuten, activiteiten misschien twee minuten langer. Ze wil alles samen doen en wijkt niet van mijn zijde. Het enige wat ze onverstoord een uur of anderhalf uur volhoudt, is televisie kijken. Helaas is de hele dag televisie kijken hier geen optie en dus heeft ze het moeilijk. Aan haar fantasie ligt het echt niet, die heeft ze meer dan genoeg. Haar wereld bestaat uit koningen, koninginnen, prinsen en prinsessen. En het feit is nou eenmaal dat deze personen in het echt 'vermaakt' worden door hun functie en de bijkomende activiteiten. En zijn ze vrij? Dan zoeken ze ook hun familie op om leuke dingen mee te doen. En dus is het mijn taak om de agenda van Prinses Juul vol te boeken met afspraken. En lukt dat niet? Dan is het tijd om haar vrije tijd als Prinses door te brengen met een lid van de koninklijke familie. Drie keer raden wie dat is? Koningin Nanda. Het wordt hoog tijd dat Prinses Juul naar school gaat. Aanstaande woensdag stuur ik haar per koets naar de Protestants Christelijke Basisschool De Kraanvogel. Kan ze alvast gaan wennen aan het burgerleven!