Speen

Het moest er een keer van komen. Ze begon eraan toen ze nog maar een paar dagen oud was en ze heeft het volgehouden tot aan vanavond. Vanavond had ze het ook nog wel gewild, maar wij hebben 'nee' gezegd. Ik heb het over de speen van Juul. Aangezien ze nu bijna vier wordt, vinden wij dat ze er maar eens af moet. Terwijl we haar gisteravond heel laconiek vertelde dat het haar laatste nacht met de speen was, begon ze al tegen te sputteren. Logisch, Juul heeft altijd een speen in bed gehad. In bed en in de auto. Dat waren de enige twee gelegenheden dat Juul met een speen gezien kon worden. Het was bij ons geen middel van troost of het behouden van onze rust. Nee, dat ding ging er alleen in als ze naar bed ging of in de auto stapte. En vanavond werd ons duidelijk wat zo'n speen kan betekenen voor zo'n meisje van bijna vier. Het is haar alles en wie zijn wij om dat af te pakken? En dat zit ik me nu te bedenken. Wat een vreselijke moeder ben ik eigenlijk. De hele dag hoorde ik mezelf zeggen: 'Vanavond ga jij zonder speen slapen he? Dat is heel knap van jou hoor! En als je dat tien nachtjes hebt gedaan dan gaan we naar de grote speelgoedwinkel en mag jij een cadeautje uitzoeken!' Vanmorgen heb ik een aftelkalender voor haar gemaakt met tien rondjes waar ze dan haar stickers in kan plakken. Boven de rondjes staat met grote letters; weg met die speen!!! En naast het tiende rondje staat; ging het goed? cadeau uitzoeken! Wat doe je zo'n kind eigenlijk aan? Wie zijn wij om te bepalen dat het nu tijd is om die speen de deur uit te doen? Vanavond was Juul dan ook helemaal in tranen. Ze wilde zo graag haar speen terug. En met graag bedoel ik echt graag. Ze had er alles voor over. Ik probeerde haar nog af te leiden met het opsommen van leuke cadeaus die ze eventueel kan gaan uitzoeken, maar ik kon haar niet troosten. Het grootste cadeau wat ik haar kon geven, was een speen. Ze is twee keer naar beneden geweest en we hebben haar twee keer terug naar bed gebracht. Het brak mijn hart om haar zo te zien. Dikke tranen, echt verdriet. Maar net ben ik even bij haar geweest en heb een tijdje naar haar staan kijken hoe ze heerlijk ligt te slapen. En opeens is ze weer even mijn kleine meisje. Even is ze nog het peutertje van 3 in plaats van het kleutertje van bijna 4. Het liefst nam ik haar in mijn armen, aaide ik over haar hoofdje en vertelde ik haar dat het allemaal goed komt. Maar voor vanavond is het haar gelukt! Gaan slapen zonder speen. Morgen krijgt ze een groot compliment, een prachtige sticker, maar geen speen.

knuffelMarokkaan

Net na een week vakantie lijk ik alweer toe te zijn aan een nieuwe vakantie. Het is ongelofelijk maar waar. De kinderen hebben deze week uitgeroepen tot hoe-irriteer-ik-mama-het-meest-week. Als ik mijn zus aan haar haren trek, vindt Mama dat dan normaal? Als ik mijn broertje probeer te wurgen, zou Mama daar dan iets van zeggen? Als we allebei heel hard gaan gillen, maken we Mama dan gek? Maandag dacht ik nog dat het kwam door de lange reis en een slaaptekort, maar nu ze de hele week al zo zijn, ga ik me toch afvragen wat er aan de hand is. Het schoot me net even te binnen dat dit een waarschuwing voor me is, zodat ik me goed realiseer dat meer kinderen echt geen goed plan is. Maar ik neem aan dat dat de reden niet is. Het zal zeer zeker ook bij de leeftijd horen. Sep is momenteel gewoon erg ongehoorzaam en probeert de grens iedere minuut van de dag te verleggen. Juul verveelt zich en dat kan je goed merken. Ze hangt de hele dag om me heen, loopt me constant voor de voeten en weet dat dat me irriteert. Als ik mijn hele scala aan speelmogelijkheden voor haar heb opgenoemd, durft ze nog met een strak gezicht te melden dat ze daar allemaal geen zin in heeft. Ik wacht met smart op een oproep voor de basisschool.
Uiteraard zijn er ook genoeg leuke momenten, laat ik dat niet vergeten. Vandaag zijn Juul en ik samen de stad in geweest. Een nieuwe ervaring. Moeder en dochter, samen op stap. Het was erg gezellig alhoewel ik iets te vaak moest vragen of ze nou eens door wilde lopen. Net voordat we de bus in konden stappen richting huis, kwamen er twee meiden bij ons in het bushokje staan. De een zei tegen de ander: 'Zo zie je maar weer, er zijn niet alleen kutMarokkanen, jij hebt een knuffelMarokkaan!' Juul stond aandachtig te luisteren. Toen we even later in de bus zaten, wist Juul wat ze voor haar verjaardag wilde. 'Mama, ik wil graag een knuffelMarokkaan. Kan je die bij de speelgoedwinkel kopen?'

Kinderwens

Nooit heb ik er een geheim van gemaakt dat ik een groot gezin wilde. Het leek me enig om een huis vol te hebben. De zwangerschap van Sep heb ik dus nooit gezien of beleefd als mijn laatste zwangerschap. Ik wist 100% zeker dat er nog meer kinderen welkom waren bij ons. Maar het lot heeft anders bepaald. De zwangerschap van Sep was wel de laatste. Ongeveer een jaar/anderhalf jaar na de geboorte van Sep heb ik het erg moeilijk gehad met het feit dat zwanger zijn en kinderen krijgen geen optie meer waren voor mij. Onze overbuurvrouw beviel in die tijd van een meisje en ik was ontzettend jaloers. Er zat een ooievaar tegen het raam geplakt, er hingen ballonnen en slingers buiten en de postbode moest de post in twee stapels door de brievenbus gooien. De hele dag was er bezoek die met grote bossen bloemen en kraammanden naar binnen gingen. Helemaal fantastisch voor hun, maar mijn hart brak. Ik wilde ook een leuke bevalling en meteen naar huis waar al mijn familie en vrienden dan langs zouden komen. Ik wilde ook een ooievaar tegen het raam en slingers. Ik heb wat afgehuild. Maar op een gegeven moment waren de tranen op en het verdriet sleet. Laat ik voorop stellen dat ik meer dan tevreden ben met wat ik heb. Ik heb twee gezonde kinderen, een meid en een jongen. Wat een kan een mens zich nog meer wensen? In mijn geval, zo heel af en toe, nog een kindje. Op de vakantie dacht ik; laat ik het eens bespreken met Anton. Ik zei heel nonchalant dat ik bij mijn volgende bezoek aan het UMC toch eens wilde vragen of ik, gezien mijn gezondheid nu, nog aan een zwangerschap kon gaan denken. Anton keek me aan (trok hij nou wit weg?) en deed zijn mond open, maar er kwamen geen woorden. Geen goed idee dacht ik meteen en dat kan ik me heel goed voorstellen. Na alles wat we meegemaakt hebben, is het goed nu en daar wil hij niets aan veranderen. Begrijp me niet verkeerd, ik ook niet. Maar als en ik bedoel ALS het nog zou kunnen en ze garanderen me dat het goed zal gaan, dan zou ik er voor gaan. Toen ik het een paar dagen later met mijn ouders besprak, zeiden ze; 'Als je die vraag stelt, zullen ze je aankijken of je niet goed bij je hoofd bent.' En ze hebben gelijk dacht ik weer. Uiteraard begon mijn moeder ook meteen te roepen dat ik tevreden moet zijn met wat ik heb. Maar dat is het probleem niet. Het is de wens. De wens naar nog een kind. En ook al ben ik 100% tevreden met wat ik heb. Het blijft pijn doen dat die wens niet in vervulling zal gaan.

Wintersport zonder winter

Toen we aankwamen, zag ik het al. Er lag weinig sneeuw. De weg was zeer ijzig waar ik uit op kon maken dat het overdag flink dooide en 's nachts ietwat vroor. Het was kwart over 3 in de nacht, maar het viel Juul ook meteen op. 'Vorig jaar lag er veel meer sneeuw Mama'. Dat kon ik alleen maar beamen. We hadden het idee dat het nog wel goed zou komen. Het is tenslotte januari en dan is het gebied toch redelijk sneeuwzeker. De volgende morgen werden we wakker met een strakblauwe hemel en een behaaglijk temperatuurtje. Die dag dus geen sneeuw. De dooi was reeds begonnen. We vermaakten ons prima. Maar geen sleetje rijden, geen sneeuwballengevecht of sneeuwpop maken. En het weer heeft doorgezet met als absolute dieptepunt; regen op donderdag. Het beetje sneeuw dat er nog lag, verdween. Hele stromen water gingen bergafwaarts. De berg liep letterlijk leeg! Vrijdag was het weer droog en de zon deed goed haar best. De temperatuur liep weer op en nu liep het water nog steeds van de berg door al het gesmolten ijs en het laatste restje sneeuw. Er was geen houden meer aan. De weersvoorspelling bleef hetzelfde, voorlopig geen sneeuw. We hebben nog een rondje gereden in de omgeving. Langlaufen was geen optie meer. Ook de andere stations kampten met slechte pistes. De sneeuwkanonnen hadden hun best gedaan 's nachts, maar tegen het zonnetje kun je niet op. Tijd om naar huis te gaan. Ongedragen skipakjes in de tas, slee ongebruikt weer opruimen en we vergaten bijna de handschoenen en de sjaals weer in te pakken. We reden met de zon in onze rug naar huis.

Lief

Nadat we Juul naar het kinderdagverblijf hebben gebracht, begint onze ochtend samen. We vermaken ons altijd erg goed met z'n tweetjes. Dinsdagochtend doen we altijd wat boodschapjes en gaan daarna een visje kopen bij de viskar. Dat is vaste prik en ik moet niet proberen eronder uit te komen. Zo ook deze dinsdag. We waren nog niet door de draaideur van de supermarkt of Sep stond al bij de viskar. Ik probeerde hem nog mee te lokken naar de fiets, maar ik had wel in de gaten dat dat geen zin had. Ik zei hem nog dat ik geen geld bij me had, maar ook daar trapte hij niet in. Dus er zat niets anders op dan mijn portemonnee te pakken en te kijken of er nog wat geld inzat. Het bleek dat ik nog €2 op zak had. En dus liep hij vol trots met zijn muntje naar de meiden van de viskar. 'Visje kopen' riep hij. Ondertussen kennen de meiden hem al en begroeten hem enthousiast en iedere keer draait hij zijn hoofdje verlegen weg. De kibbeling moest nog klaargemaakt worden en dus moesten we even wachten. 'Mama tillen?' vroeg hij met benepen stem. Hij wil graag alles zien, dus met Sep op de arm gekeken hoe ze de kibbeling kruiden en vervolgens in het frituurvet laten glijden. Sep begint te zingen: 'Visje, visje in het water' en ik bestudeer hem van opzij. Hij ontroert me. En voor ik weet wat er gebeurd, draait hij zijn gezichtje naar de mijne, geeft me een zoen en zegt: 'Ik mama lief'. Tranen springen in mijn ogen. Ik druk hem nog wat dichter tegen me aan en fluister in zijn oor: 'Mama vindt jou ook heeeeel lief!'

Gelukkig

Zo snel als de nieuwe fase gekomen is, zo snel is hij ook weer gegaan. Vandaag ben ik geen seconde alleen geweest. Was ik net gewend aan mijn verworven vrijheid, mag ik hem nu alweer inleveren. Maar het maakt niets uit, ik kan het aan. Ik kan nu alles aan wetende dat ik vrijdagavond in de auto zit met eindbestemming: De Franse Alpen! En of er nu sneeuw ligt of niet, ook dat maakt mij niet uit. Ik ga een week genieten van mijn gezinnetje en van rust. Geen afspraken, geen telefoon, geen huishouden, geen heen en weer gevlieg tussen kinderdagverblijf, supermarkt en peuterspeelzaal. Ik neem een paar goede CD's mee en begin opnieuw aan het Bernini-mysterie met als doel het in deze week uit te lezen. Verder gaat Carcassonne mee voor de lange avonden en wie weet wordt er ook nog wel gedobbeld of een kaartje gelegd.
Overdag een beetje spelen met de kinderen, sneeuwpop maken, kijken hoe Opa het er op de lange latten vanaf brengt, sleetje rijden en anders heerlijk wandelen en een keertje naar het zwembad. Dagje winkelen en naar de markt en verder geen verplichtingen. Grote kans dat ik mijn horloge thuis laat!
Vorig jaar vertrok ik zonder mannen, maar met dochter, richting de Franse Alpen. Achteraf bleek ik mijn man enorm te missen. Dit jaar gaan we dus allemaal! Sep voor het eerst in de sneeuw, Juul verheugt zich nu al op het sleeën, Anton viert er zijn 41e verjaardag in stilte. Puur genieten met het gezin! Alle tijd voor elkaar. Iedereen gelukkig! Wat wil een mens nog meer?

Nieuwe fase

Er is niet alleen een nieuw jaar begonnen. Ik zit hier thuis in een hele nieuwe fase. Voorheen hingen Juul en Sep bijna 24 uur om mij heen, konden ze geen stap zetten zonder moeders en riepen ze voortdurend 'Mamahaaa'. Tegenwoordig zijn ze van de zelfstandigheid en 'ik-doe-het-wel-alleen'. En mijn aanwezigheid wordt niet meer gewaardeerd. Dat houdt in dat als ik beneden ben, zij boven zijn en wanneer ik boven bezig ben, zij de boel beneden op stelten zetten. Het gaat er, volgens mij, om dat ze zo ver mogelijk uit mijn buurt proberen te blijven. Terwijl ik de strijkplank uit de kast haal, hoor ik ze smoezen op de poef. 'Zullen we naar mijn hoogste torenkamer gaan, Seppie?' fluistert Juul net hard genoeg om het te horen. Sep is door het dolle heen. Hij mag mee naar de slaapkamer van Juul en dat is bijzonder. Als ik heel nonchalant vraag waar ze naar toe gaan als ze onder aan de trap staan, sist Juul naar Sep dat hij niets mag zeggen. 'Wij gaan gewoon even naar boven Mama!' zegt ze vervolgens tegen mij. 'En ja, we zullen lief zijn hoor!' zucht ze er nog even geirriteerd bij. Sep steekt zijn wijsvingertje naar mij op en zegt: 'Geen ruzie maken.' En het tweetal is vertrokken. Als de strijk allang gestreken is en ik op de bank alvast een vakantiebestemming aan het uitzoeken ben, komen ze naar beneden. 'Gezellig!' denk ik nog. Het is voor mij ook even wennen dat ze zo lief met elkaar kunnen spelen en ik er niet constant bovenop hoef te zitten omdat ze elkaar in de haren vliegen. Ze komen drinken halen, is de boodschap. En bij dat drinken willen ze dan wat lekkers. Dus ik begin vrolijk de bekertjes te vullen en ga op zoek naar de ontbijtkoek. Achter me staat Juul: 'We gaan niet hier blijven zitten hoor! We gaan picknicken boven!' Terwijl ik voor mezelf een kopje thee inschenk en aanstalte maak om mee te gaan picknicken, zegt ze: 'Wat ga jij doen? Jij mag niet naar mijn torenkamer hoor. Dat vinden wij niet gezellig!' En dus vlei ik mij weer neer op de bank en geniet in alle rust van mijn kopje thee met ontbijtkoek en bedenk me dat ik snel kan wennen aan deze nieuwe fase!