Afslag UMC

Aanstaande dinsdag wordt op Nederland 1 Afslag UMC uitgezonden. Daarin staat de 18-jarige Danielle centraal. Ze heeft een Heartmate (steunhart) en wacht op een donorhart. Ruim twee jaar geleden had ik ook een Heartmate. Ik werd toendertijd ook gevraagd om mee te werken aan een programma. Ze wilden toen een soort documentaire maken over mij voor de Hartstichting. Ik kan me herinneren dat deze vraag toen veel te vroeg kwam. Ik was net van de IC af, begreep nog niet zo goed wat een Heartmate nou inhield en wat de consequenties daarvan zouden zijn. Ik kreeg tijd om erover na te denken en het te bespreken met Anton. Anton voelde er al meteen niet zoveel voor. Hij staat niet graag in de spotlights. Wij zouden bijvoorbeeld gefilmd worden als ik voor het eerst een half dagje naar huis mocht. Anton wilde dat moment voor onszelf houden. En uiteraard zou het daar niet bij blijven. De kans dat bijvoorbeeld ook de kinderen gefilmd zouden worden, vonden wij ook geen prettig idee. Ikzelf wilde het vooral niet, omdat ik niet op televisie wilde zien wat ik zelf nog niet kon bevatten. Bovendien wilde ik rust. Rust voor mezelf om alles te verwerken en daar wilde ik geen camera bovenop hebben. Ze hebben toen een andere patiënt, dhr. Gilberts, gevraagd die toendertijd ook een Heartmate had. Vorig jaar werd 'zijn' documentaire uitgezonden bij de AVRO. Wij hebben het opgenomen. In de eerste plaats omdat het om een Heartmate ging en op de tweede plaats omdat ik de man al meerdere malen persoonlijk had ontmoet. Dat gebeurt namelijk als je allebei met een Heartmate rondwandelt en het is heel prettig om met lotgenoten een praatje te maken. Er zijn maar weinig mensen in Nederland die weten hoe het is om met zo'n pomp rond te lopen. Volgens mij was ik de 68ste persoon in Nederland die een pomp had in een tijd van 10 jaar.
In de aanloop naar de uitzending van Afslag UMC volgende week heb ik gisteren nog even de documentaire bekeken van dhr. Gilberts. Al meteen vanaf de eerste beelden kreeg ik een brok in mijn keel en vulden mijn ogen zich langzaam met tranen. Het geluid dat die pomp maakte, het feit dat ik niet mocht douchen, de dagelijkse zelftest en het verwisselen van de batterijen. Het bedienen van de handpomp, de verzorging van de wonden, maar boven alles de onzekerheid. Heel even komt alles terug. Mijn angst om te sterven, mijn angst om alles achter te laten wat me lief is. De onzekerheid over de toekomst. Mag ik blijven? Mag ik mijn kinderen zien opgroeien? Mag ik? Mag ik? Maar direct steekt de nuchterheid zijn kop op. Kijk mij hier zitten op de bank. Anton naast me, mijn kinderen op bed. Twee jaar verder en het gaat goed. Voor hoe lang? Dat kan me niet schelen. Die extra tijd heb ik toch mooi te pakken. Ik ga ervoor! En komen er problemen? Dat zien we dan wel. Ik heb geleerd om te genieten van het moment, van de dag. Niet te ver vooruit kijken. Te koesteren dat wat ik nu heb. En daar ga ik voorlopig mee door. Neemt niet weg dat ik het soms moeilijk heb. Wat ze aanstaande dinsdag gaan uitzenden weet ik niet precies, maar het wordt voor mij waarschijnlijk niet makkelijk. Want alle emoties en gevoelens die zo diep zijn weggestopt, bewust of onbewust, komen alleen al door het geluid wat de Heartmate maakt naar boven. Stem aanstaande dinsdag eens af op Nederland 1 om 19.30 uur en stap voor heel even in mijn leven-dat-is-geweest, maar wat nog iedere dag zijn sporen nalaat.

75

Op het kinderdagverblijf van Juul hebben ze mappen. In die mappen wordt over en weer, door ouders en leidsters, geschreven hoe het met de kinderen gaat. Ieder weekend ging de map mee naar huis en deed ik ons verhaal. Wat hadden we gedaan? Hoe vonden wij de ontwikkeling van Juul gaan? En uiteraard kwam ook af en toe het gedrag van Juul ter sprake. Maar over het algemeen werden het toen-en-toen-en-toen-verhalen. Daar wilde ik vanaf en schreef een ander soort verhaal, meer een column. 'Assepoester' heette het. Ik vond het een leuke 'column' en dus belde ik Anton en mijn moeder om het voor te lezen. Allebei waren van mening dat ik met dit geschreven stukje iets moest doen. Ik heb de Margriet en Libelle overwogen, daarna Ouders van Nu en Kinderen en besloot uiteindelijk om het als blog te 'publiceren'. Ik maakte een blog aan bij Blogger.com en gaf het adres door aan mijn ouders, zus, broer en Anton. Ik vond het niet echt nodig dat iedereen het ging lezen. Ik schreef zo af en toe nog wat blogs en langzamerhand versprak ik me een paar keer en van het één kwam het ander. Op de verjaardag van Anton in januari was onze hele vriendenkring op de hoogte en voor ik het wist, kreeg ik allemaal reacties. De reacties zette mij weer aan om verder te schrijven en nu schrijf ik dus mijn 75ste blog!
Gisteren heb ik ze allemaal weer eens gelezen. Eén jaar in vogelvlucht. Ik vind het erg leuk om te doen maar twijfel ook weleens of ik ermee door zal gaan. Het leuke is dat iedere keer als ik twijfel er wel iemand vraagt wanneer ik een nieuwe blog ga schrijven. En dus blijf ik enthousiast. Ondertussen ben ik wel nieuwsgierig naar mijn lezers en lezeressen! Ik heb het idee dat er heel wat mensen zijn die Nan's wereld lezen. Wie zijn jullie en hoe zijn jullie hier terecht gekomen? Laat dus, voor deze ene keer, van je horen! Blijf ik schrijven!

Liefde van mijn leven

In november 1996 ontmoette ik Anton. Dat was niet de eerste keer, maar wel de keer dat hij een enorme indruk op mij achterliet. Daarvoor had ik hem weleens ontmoet op een receptie van het werk van mijn vader en later nog eens bij mijn vader op de flat. Maar in november 1996 was daar die vonk. Ik weet nog precies welke kleren hij droeg en ik hoopte vurig, bij ons afscheid, dat ik hem snel weer zou zien. De volgende keer dat ik hem zag, was een week later. Zelfde tijd, zelfde plek. Waar ik bang voor was, gebeurde... ik werd verliefd op hem. Hij, de 30-jarige man met goede baan en eigen flat. Ik, het 21-jarige, huppelende, schoolgaande meisje. Hij heeft me die avond thuisgebracht. Hij moest er wel voor omrijden, maar hij deed het met plezier. We namen afscheid met de woorden: 'Volgende week? Zelfde tijd, zelfde plaats?' en ik was zielsgelukkig. Door een aantal omstandigheden kruisten onze wegen pas weer in februari op een ochtend rond 07.00 uur. Hij reed met mijn vader de straat in en ik stond voor het raam te wachten. We gingen naar de wintersport. We zaten de hele reis samen achterin en ik was bloednerveus. Wat moest ik zeggen? Zou hij me ook leuk vinden? Ik had de hele week om daarachter te komen en het ging als vanzelf. Ik voelde me thuis bij hem. Met hem wilde ik oud worden. Gelukkig dacht hij er net zo over. Eigenlijk was hij ook al verliefd in november en had hij iedere week op dezelfde dag, op dezelfde tijd en op dezelfde plek gewacht tot ik ook weer zou komen. Het bleek echte liefde. Na een aantal maanden woonden we samen, na 2 jaar kochten we een huis. Na 6 jaar werd onze beeldschone dochter geboren en na 7 jaar onze prachtige zoon. Bij onze prachtige zoon dreigde onze liefde op te houden met bestaan. Het lot heeft gelukkig anders beslist en dus zijn we in maart officieel 10 jaar samen.
Al die jaren is mijn liefde voor Anton gegroeid. Ik heb me nooit meer alleen gevoeld en ten alle tijden gesteund. Ik heb altijd een luisterend oor en een brede schouder. Met hem kan ik lachen en huilen. Bovendien hebben wij samen bewezen dat je ook bij elkaar kunt blijven als het moeilijk wordt of slecht gaat. Ik heb de laatste twee jaar enorm veel (meer) respect gekregen voor hem. We hebben een erg moeilijke tijd achter de rug, maar samen zijn we sterk. Ik zeg nog elke dag: Ik hou van jou! En dat kan ik zeggen met heel mijn (eigen) hart! Niet uit gewoonte, maar uit pure liefde!

Ik wil het!

'Ik wil dit! En dat wil ik ook' klinkt het door de kamer. 'Keuk Mama, keuk' roept Sep. Er zijn weer nieuwe folders binnen. Ze komen ogen te kort, want ze willen alles hebben. Al verscheidene malen heb ik gezegd dat ze maar een verlanglijstje moeten maken voor de Sint, maar dat ze niet alles wat ze willen hebben erop moeten zetten. Dan kom je zo hebberig over dat de Sint je maar heel weinig geeft of in het ergste geval gewoon overslaat. Zwaar onder de indruk wordt de folder opnieuw bekeken en blijkt dat toch niet alles zo leuk is als ze dachten. Bovendien maakt Juul nu duidelijk keuzes. Het gedeelte met babyspeelgoed slaat ze over en de pagina's voor jongens showt ze aan Sep. Ze blijft voornamelijk hangen bij de roze pagina's. Prinsessenspullen, kaptafels, Barbies en poppenwagens. En dan wil ze niet alleen de Nijntjebuggy maar ook die van Baby Born. Als ik haar zeg dat ze al een buggy heeft, kijkt ze me aan van 'waar-bemoei-jij-je-mee?' Sep kiest ondertussen ook uit wat hij allemaal wil. Een make-uppop, een computerspel van Dora, een puzzel van Bumba en als klapper op de vuurpijl een pop van Winx. Ik hoop dat Sinterklaas weet van wie welk lijstje is aangezien Sep wel erg veel cadeautjes vraagt die bij Juul op het lijstje hadden kunnen staan.
Op zich begrijp ik hun hebzucht. Ook ik blader met veel plezier door de folders en als ik zeker zou weten dat Sinterklaas heel veel geld had, zou ik mijn hele interieur omgooien! Ik zou een nieuw bankstel vragen en allemaal nieuwe accessoires, van kaarsenstandaards tot kussens. Daarnaast wil ik een groter bed van 180 x 200cm met matras en lits-jumeauxdekbed. Daarbij horen dan weer grotere onderlakens en dekbedovertrekken. Maar aangezien ik mijn kinderen erop wijs dat Sinterklaas een man is van de kleine cadeautjes, verfrommel ik mijn grote-dingen-verlanglijst en begin opnieuw met waxinelichtjes, Dove douchegel en de verjaardagskalender van Vis. Vanochtend kwam Juul met een oplossing. 'Alles wat ik niet van Sinterklaas krijg, krijg ik voor mijn verjaardag!' zei ze tegen Sep. 'Dus geen probleem Sep, vraag maar wat je wil dan koopt Mama het wel.' Ik reageerde meteen dat Mama niet genoeg geld had om de hele Bart Smit of Toys 'r' Us op te kopen. 'Maakt niets uit, Mama' zei ze onbewogen 'dan betaalt Papa wel!'

Peuterspeelzaal deel 2

Met zijn Bob de Bouwertas liep hij vrolijk met me mee. Hij ging naar zijn 'kassss' zoals hij zelf zo mooi zei. Ik liep naast hem met gemengde gevoelens. Ik voelde wat spanning omdat ik niet wist wat ik kon verwachten en ik voelde wat angst. Angst om Sep op de peuterspeelzaal achter te laten ervan uitgaande dat het een drama werd. We liepen met z'n tweeën. Sep met zijn praatjes en moeders in gedachten. De peuterspeelzaal kwam in zicht en Sep keuvelde vrolijk door, maar toen hij erachter kwam dat we er vandaag niet voorbij zouden lopen maar daadwerkelijk naar binnen zouden gaan, begon hij al tegen te stribbelen. Met een blik van 'niets-aan-de-hand' tilde ik hem op en nam hem mee naar binnen. Zijn aandacht werd meteen getrokken door de herfsttafel. Eikeltjes, blaadjes en zijn, oh zo geliefde, paddestoelen. Hij ging erbij staan, keek ernaar en wilde vervolgens aan de tafel zitten waar gepuzzeld werd. Op de een of andere manier stelde het mij een beetje teleur dat hij niet ging huilen, maar ik was ook opgelucht. Het zou godzijdank beter verlopen dan ik gedacht had. Ik had een kennismakingsgesprek met de Juf en opeens zag ik in mijn ooghoeken dat de puzzeltafel leeg was. Sep zat op een stoeltje te pruilen. Toen hij in de gaten kreeg dat ik keek, begon hij te huilen. 'Zie je wel!' dacht ik: 'Ik ken mijn mannetje wel!' En zo heb ik uiteindelijk afscheid van hem genomen. Hij huilend in de armen van de Juf. Ontroostbaar. Ik ben weggelopen en heb niet meer achterom gekeken. Ik had verwacht dat mijn tranen ook rijkelijk zouden vloeien maar niets was minder waar. Ik had er een goed gevoel over. Anton keek meteen naar mijn gezicht toen ik thuiskwam en ik vertelde hoe het gegaan was en dat ik Sep om half 12 weer op ging halen. Om half 11 werden we echter gebeld. Sep had het toch niet zo naar zijn zin en huilde veel. 'We komen hem meteen halen' hoorde ik Anton zeggen, maar ik had mijn jas al aan. Hij was vreselijk blij om ons te zien en was weer gerustgesteld. 'Het komt wel goed hoor!' zei de Juf en daar gaan wij ook van uit. Dinsdagmiddag gaan we het weer proberen!