Telefoneren

Natuurlijk was het mij ook al opgevallen. Hoe vaak zeg ik niet: 'Mama is even aan de telefoon. Ik kom zo bij je.' Maar de laatste weken loopt het de spuigaten uit. Er gaan dagen voorbij dat de telefoon niet gaat, maar soms lijkt het alsof ik hele dagen aan het telefoneren ben. Als er geen mensen zijn die mij bellen, ben ik wel bezig om iemand te pakken te krijgen. Vanmiddag was het weer zo ver en Juul kwam naar me toe. Ik probeerde haar nog even af te leiden, maar ze zei: 'Ophangen Mama, ik wil nu met je praten.' Ik heb inderdaad opgehangen en Juul ging verder. 'Kan jij alleen maar bellen?' Ik voelde me rot. Ik zei laatst al tegen Anton dat ik het anders wil en ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het met iedereen zo kort mogelijk houd, maar voor Juul is de maat vol. En ze heeft gelijk. Ook zij verdient aandacht. Zij wil graag met Mama praten of laten zien wat ze gemaakt heeft. En tijdens ons gesprek ging weer de telefoon. Ik heb niet opgenomen. Bovendien heb ik met mezelf afgesproken dat ik alleen nog maar bel als de kinderen op bed liggen. Dat betekent dus over het algemeen 's avonds en af en toe twee uurtjes in de middag. Het moet maar eens afgelopen zijn. Geen getelefoneer meer. Althans niet als de kinderen om me heen zijn. Ik zou het vreselijk vinden als mijn kinderen zich later een moeder herinneren die alleen maar aandacht had voor de telefoon.

Peuterspeelzaal

Na een lange, vermoeiende dag stak ik mijn sleutel in het slot, opende de voordeur, pakte de post op en liep door om in de woonkamer op de bank te ploffen. Ik opende de envelop die gericht was aan de ouders/verzorgers van Sep. Als ik goed naar het logo op de voorkant had gekeken, was ik beter voorbereid geweest. Het was een brief van de peuterspeelzaal. Er is een plaats gereserveerd voor Sep vanaf 3 november. Sep is elke dinsdagmiddag en vrijdagochtend welkom op peuterspeelzaal Jan Huigen. Of we voor 31 oktober de reservering definitief kunnen maken? Ik ging er nog eens goed voor zitten. Ik las de brief nog een keer en realiseerde me dat het loslaten begonnen is. Sep, mijn kleine, grote man. Hij ziet er zo stoer uit, maar begint al te huilen als ik maar even uit zijn gezichtsveld ben. Hij is de aanhankelijke knuffelbeer, het jongetje met de hoogste aaibaarheidsfactor. Twee keer knipperen met zijn ogen en je bent verkocht. Hij is degene die altijd checkt of Mama wel in de buurt blijft, die komt vragen of je ook buiten komt spelen of naast hem komt zitten op de bank. En over een week moet ik hem loslaten en hij mij, want dan gaat hij voor het eerst naar de peuterspeelzaal.
Met tranen in mijn ogen vertelde ik Anton het grote nieuws. En mijn angst. Wat als het een drama wordt? Dat hij zich tegen het raam van de peuterspeelzaal stort en roept: 'Mama, nnnnn weg!' Dan breekt mijn moederhart en voelt hij zich verlaten. Anton zei dat het wel mee zou vallen. Hij zal het daar vast naar zijn zin krijgen. Als ik het aan een vriendin vertel, vraagt ze me of ik ben vergeten dat ik hem vorige week nog in het beton wilde storten? Opeens lijkt dat gevoel zo ver weg. Mijn kleine mannetje wordt groot, dit hoort bij groter groeien. En er komt een dag dat ik ervan geniet dat ik even kinderloos ben. En waarschijnlijk komt die dag sneller dan ik denk. Maar nu eerst aanstaande vrijdag. Met een zwaar hart ga ik hem wegbrengen en hopelijk haal ik weer opgelucht adem als hij weer veilig thuis bij Mama is!

Van ballenbak tot pannenkoekenhuis

Met de zomervakantie nog vers in ons geheugen is de herfstvakantie alweer in volle gang. En aangezien er veel ouders van tegenwoordig geen idee hebben hoe ze hun kinderen thuis moeten vermaken (hoe deden ze dat vroeger???), wordt er weer van alles uit de kast getrokken om de kinderen te entertainen. Mocht het zo zijn dat zoon- of dochterlief liever thuisblijft om met zijn of haar speelgoed te spelen... pech... Papa en Mama hebben vrij genomen en slepen hem of haar overal mee naar toe. Bang dat de verveling zal toeslaan, is er voor iedere dag iets leuks gepland. Godzijdank zijn alle pretparken open tot na de herfstvakantie. En dus is elke dag gevuld met ballenbakken, speeltuinen, pretparken, dierentuinen, zwembaden, bioscopen, bowlingbanen, McDonalds of pannenkoekenhuisjes. Je moet er toch niet aan denken om een week lang thuis te zitten. Bovendien zijn er vaak geen clubjes en lessen in de vakantie, dus het hele ritme is naar de knoppen. Met leuke dingen doen, is de leegte dan weer opgevuld.
Vandaag heb ik echter ook een 'pretpark' bezocht. Niet omdat ik bang ben voor verveling. Ik ben graag thuis 'bezig' met de kinderen. Een boswandeling of een fietstocht vinden wij ook al leuk en mijn kinderen zijn erg tevreden met onze achtertuin of de speeltuin in de straat. Maar vandaag zijn we naar Sprookjeswonderland geweest in Enkhuizen. De kinderen vonden het geweldig. Kabouters, sprookjes en een treintje. Het was er afgeladen vol met buggy's, gillende kinderen en huilende baby's. Dat was echter niet hetgene waar ik mij aan gestoord heb. Nee, dat waren de vaders die het niet konden laten om hun zaken te blijven doen via de mobiele telefoon. De decadente moeders die vonden dat hun kind meer recht had om naar Pinokkio te kijken dan mijn kinderen. En de steeds terugkerende zucht van irritatie omdat het kind niet luisterde, niet deed wat hem werd opgedragen of niet op commando reageerde. Relax mensen dacht ik nog. Voor mij is zo'n bezoekje aan Sprookjeswonderland een uitje, voor hen lijkt het dagelijkse kost te zijn. En dan is het niet meer zo leuk. Alles wat gewoonte wordt, kan irriteren. Dus lieve ouders, blijf eens een dagje thuis. Wandel een stukje door de wijk, laat ze naar de Bob de Bouwermacaroni zoeken in de supermarkt, maak paddestoelen van wc-rolletjes of ga taart bakken. Een kinderhand is gauw gevuld!

Mooi

Mooi. Juul vindt zichzelf vooral mooi. Ik vind het 'mooi' om te zien dat een meisje van drie jaar zo met zichzelf bezig is. 's Morgens zoekt Juul haar eigen kleren uit en ondanks dat ik nog weleens hardop twijfel over de combinatie, laat ze zich niet uit het veld staan. 'Het is mooi Ma-ma!' en gelijk heeft ze. Wie ben ik om dat te betwijfelen? Dit kleine schepsel heeft style en laat zich door niets of niemand tegenhouden. Drie dagen geleden zocht ze een jurk uit om op het kinderdagverblijf mee te pronken. 'Ze zullen hun ogen niet geloven' zei ze met een air van heb-ik-jou-daar. En ze kreeg gelijk. Er was geen leidster die er niets over gezegd heeft. Iedereen vond haar prachtig. Ze wapperde haar haar nonchalant naar achteren en genoot zichtbaar van alle complimenten. En als er ook maar iemand dacht dit meisje te kunnen negeren dan ging ze voor diegene staan, draaide een rondje, streek haar jurk glad en vroeg: 'En... wat vind je ervan? Mooi hè?' En heb dan maar eens het lef om dat kleine grietje te kwetsen. Een vriendinnetje kwam op haar aflopen en draaide een rondje met haar jurk. Juul bekeek aandachtig de jurk en lachte lief naar het meisje. 'Je hebt een mooie jurk hoor, MAAR ik vind die van mij wel mooier.' En daar kon het vriendinnetje het mee doen.
Ik vind het prachtig. Zo'n klein mensje met zoveel zelfvertrouwen. Ik hoop van harte dat ze dit haar hele leven zal behouden. Op een bescheiden manier welteverstaan, want aan arrogantie heb ik een bloedhekel. Af en toe denk ik weleens; ik kan nog een hoop van die meid leren!

Kleren

Ondertussen ben ik al drie(!) hele zaterdagen bezig om mijn wintercollectie uit te breiden. Iedere zaterdag wordt er kleding gekocht en iedere zaterdag wordt er kleding teruggebracht. Ik kan dit jaar echt niet slagen. Mijn oude, vertrouwde winkels laten me in de steek en de andere winkels die ik tegenwoordig kan betreden zonder dat iemand zich afvraagt wat dat dikkertje daar doet, hebben me niets te bieden. Bovendien zit ik in een fase dat ik ook niks leuk vindt. En dat is lastig kleren kopen.
Toen ik een jaar of 16 was, wist ik ook niet wat ik wilde. Ik wilde er niet uitzien als de rest, maar ik wilde ook niet opvallen met een 'andere' stijl. Ik was toen al behoorlijk aan de maat en ik dank God op mijn blote knieën dat korte rokjes en navelshirtjes toen nog niet 'hot' waren. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit rokken gedragen heb tot mijn 30ste. Jurken waren aan mij niet besteed.
Maar sinds ik een wat gangbare maat heb gekregen, sluit ik dat soort kleding niet meer uit. Ook ik kan nu laten zien dat ik een meisje ben. Ik heb een paar weken geleden de stoute schoenen maar eens aangetrokken en heb een jurk gekocht. En als ik het mag geloven, staat 'ie me goed. Ik heb 'm gekocht voor een bruiloft en dacht dat hij daarna in de kast zou verdwijnen. Maar niets is minder waar. De jurk is de was ingegaan, heeft op een haakje gehangen om te drogen, is gestreken en daarna heb ik hem weer aangetrokken. En niet voor een bijzondere gelegenheid, maar gewoon op een doordeweekse dag. Het was even wennen met fietsen, maar ik zette door. Thuisgekomen heb ik de neiging kunnen onderdrukken om een spijkerbroek aan te trekken en zo liep dit meisje voor de tweede keer in haar jurk. Juul was helemaal blij. 'Nu hebben we samen een jurk aan, Mama! En ik vind je heeeeeeeel mooi!' Een groter compliment kan je niet krijgen. Het is beter dan wat Anton over mijn nieuwe blouse zei, die ondertussen dus ook weer teruggebracht is, want dat was niet zo positief. 'Het heeft wel een hoog pyama-gehalte, Nan.'
Jullie begrijpen wat ik zaterdag ga doen...... winkelen.

Dossier

Een aantal maanden geleden tijdens het uitzoeken van de foto's van de afgelopen twee jaar bedacht ik dat het leuk zou zijn als ik die paar zwarte gaten in mijn geheugen kon opfrissen door mijn verpleegkundige dossier te laten kopiëren en op te laten sturen. Op die manier kon ik de precieze datum bij de foto's schrijven van mijn zoon. Er zijn een aantal foto's gemaakt van Sep op mijn borst terwijl ik nog slapende werd gehouden. De eerste foto's zijn één dag na zijn geboorte gemaakt in het AMC en de tweede reeks foto's zijn, ben ik vandaag achter gekomen, gemaakt op 16 augustus. Waarschijnlijk net voordat ik naar de OK werd gereden voor een levensreddende operatie.
Bovendien bedacht ik mij toendertijd ook dat ik eigenlijk niets meer wist van de eerste weken. Ik had geen idee wanneer ik weer zelf kon lopen, mezelf kon wassen en wanneer ik die antibiotica toegediend heb gekregen waarvan ze zeiden dat ik er doof van kon worden. En aangezien er ook foto's zijn gemaakt van mij achter een rollator, achter de kinderwagen, voor het eerst van de afdeling af en mijn wandeling met Juul over de gang (zonder rollator!) wilde ik weleens weten of ze dat niet allemaal beschreven hadden voor mij. Dus de telefoon gepakt, het UMC gebeld en doodleuk gevraagd of ze dat dossier niet even konden kopiëren. Dat kon, het werd zo snel mogelijk opgestuurd. Dagen gingen over in weken, weken gingen over in maanden en zo kwam het dat ik het afgelopen vrijdag nog maar eens heb gevraagd toen ik voor controle op de poli was.
Vandaag viel er een dikke envelop op de mat met het logo van het UMC. Er ging een koude rilling door mij heen. Met de envelop in mijn handen heb ik een tijdje naar Sep zitten kijken. Ik wist wat erin zat, maar wilde ik ook weten wat er in stond? Op de begeleidende brief stond al iets in de trant van: Voel je niet rot als er een individuele mening in staat van een verpleegkundige. Ik heb Sep naar bed gebracht en Juul even voor de televisie gezet. Ben een glas water gaan halen en heb me op de bank genesteld. Het dossier van de IC is ingewikkeld, veel termen die mij niets zeggen, des te meer ben ik geraakt door de opmerking dat ik onrustig wordt met de familie in de buurt. Dan het dossier van de 'gewone' afdeling. Tjonge, wat een boekwerk. Ik krijg een stukje tijd terug die ik was vergeten. Halverwege stop ik met lezen. De laatste zin die ik lees, gaat over Sep. Ik ben niet geinteresseerd in Sep. Wat ik toen voelde, staat daar zwart op wit. Ik wil niet verder lezen. Ik weet hoe het afloopt. Ik mag naar huis. Negen maanden na de implantatie mag de hartpomp eruit en tegen die tijd interesseert Sep mij wel. Dat is wat ik nu wil onthouden. Even geen dossier meer voor mij. Misschien over een paar weken weer, als ik ook weer de moed heb om de foto's te bekijken.

Eten

Koken vind ik leuk, maar het is niet mijn hobby. Bovendien vind ik het geen eervol werk. Je staat toch al gauw een half uur in de keuken en als het dan eenmaal op tafel staat en er wordt niet van gegeten, kan ik soms goed pissig zijn. Sep zit nu in de fase van 'lus-ik-nie'. Sep werpt een blik op zijn, soms nog lege, bord en roept meteen: 'Nie kekker' Geeft niets denk ik dan nog, maar vervolgens begint het meisje tegenover me ook met lange tanden te eten. Gelukkig zegt Anton iedere avond dat het lekker is, alhoewel het de laatste tijd erg routinematig klinkt.
Uitgebreid koken, zoals onze vrienden regelmatig doen, is er voor mij niet bij. Het zelf verzinnen van recepten of het op de gok mengen van ingrediënten ook niet. Erg fantasieloos eigenlijk. Goed, ik heb dus geen hekel aan koken. Kan het zelfs ontspannend vinden. Na een dag met de kinderen trek ik me graag terug in de keuken, terwijl Anton zich met hen bezig houdt. Waar ik wel een hekel aan heb, is het verzinnen wat je gaat eten. Iedere dag opnieuw. En aangezien ik graag gevarieerd wil eten, is het helemaal niet altijd makkelijk. De kinderen eten graag pasta, maar ik wil hoogstens twee keer per week pasta eten. Anton houdt van rijst, kip met groenten en saus. Maar dat eten de kinderen niet graag. Ik hou niet zo van aardappels, vlees en groenten, maar voor de kinderen is dat wel weer een ideale hap. Keuzes, keuzes, keuzes. En dat maakt het dat ik zo graag bij een ander eet. Ik hoef niet te verzinnen wat we gaan eten, geen boodschappen te doen en kan zo aan tafel gaan zitten. Ik kan heerlijk genieten van hetgeen een ander gekookt heeft en vaak doe ik nog eens wat ideeën op. Ideale combinatie! Maar dan moet degene waar ik ga eten niet opbellen om te vragen: 'Wat wil je eten?'

Beton

Volgens mij is er slecht weer op komst. Ik weet het niet zeker, maar als ik onze twee tornado's door de kamer zie vliegen, heb ik wel een vermoeden. Elke avond kijk ik naar het weer en verwacht de ergste verwachtingen en vooruitzichten, maar tot nu toe blijft het wisselvallig. En eigenlijk klopt dat ook wel als ik naar de kinderen kijk. Het ene moment is het zacht herfstweer en dansen de bladeren op een klein briesje en het andere moment hebben we storm en vliegen de bladeren me om de oren. Helaas is het laatste meer het geval dan het eerste. Daarom deze week een primeur in mijn huisvrouwenbestaan: Ik wilde de kinderen achter het behang plakken. Het was de eerste keer dat ik werkelijk niet meer wist wat ik moest doen. Ik had alles gehad, van een redelijk gesprek tot aan schreeuwen toe. Ik heb het opgegeven. Tien minuten later ging de telefoon. Mijn moeder. Het was een chaos bij mij. Schreeuwende kinderen, rennend door de huiskamer, springend op de banken. Ze hingen nog net niet in de lampen of gordijnen. Ik heb mijn moeder gevraagd of mijn keuze voor twee kinderen toendertijd bewust is gemaakt, omdat ik deze dag sterk het idee kreeg dat ik toen ontoerekeningsvatbaar was en nog had moeten ontzwangeren van nummer 1. Mijn moeder begon te lachen. Kan je echt goed gebruiken op dat moment. En toen het-niet-te-vermijden; 'Het is maar een fase lieverd, daar moet je even doorheen. Het komt vanzelf weer goed.' Bedankt Mam.
Maar het kan schijnbaar erger. Laatst hoorde ik een moeder op een feestje klagen over haar kinderen. Ze deden dit en ze deden dat. En daarna kwam er een heel beklag over wat ze vooral niet deden. Ik heb het eens even aangeluisterd en kwam tot de conclusie dat het hier wel mee valt. Ik wil ze alleen maar achter het behang plakken, de andere moeder had het al over beton storten. Maar misschien is dat de volgende fase waar ik doorheen moet?