27 september 2006

Fout

Schijnbaar ben ik opgegroeid in het tijdperk van de foute muziek. Mijn interesse voor muziek kwam vrij laat. Terwijl mijn klasgenootjes al luidkeels meezongen met Duran Duran en Wham, stapte ik pas in de wereld van muziek toen Elton John een hit had met 'Nikita'. We hebben het dus over 1986. Ik heb weleens gelezen dat je muzikale voorkeur ontstaat tussen het 12e en 20e levensjaar. In mijn geval is dat 1987 tot 1995. En als ik de muziekzender Q-Music mag geloven, was er toen heel veel foute muziek. Ik luister iedere morgen naar 'Het Foute Uur' bij Q-Music en doe dat met heel veel plezier. Op dinsdag- en donderdagmorgen mis ik vaak het eerste half uur omdat ik Juul naar het kinderdagverblijf moet brengen, maar de andere ochtenden ben ik vaste luisteraar. Mijn kinderen zitten vaak met grote ogen en open mond naar me te kijken als ik aan het meezingen ben, of fouter nog, dansen!
Herinnert u zich deze nog? Europe, Pepsi & Shirley, Paula Abdul, Mel & Kim, Level 42, Terence Trent d'Arby, Communards, Womack & Womack, Pasadenas, Yazz, Jason Donovan en Kylie Minoque.
Ik kan me herinneren dat ik helemaal fan was van Glenn Medeiros. Wie? hoor ik u denken. Glenn Medeiros. Een zanger uit Hawaii. Bruine ogen en zwarte krullen. Hij zong 'Nothings gonna change my love for you'. Ik had een fotoalbum vol knipsels en dat was heel wat, want het was niet makkelijk om informatie of foto's van hem te vinden. Hij moest het opboksen tegen de sterren van Stock, Aitken en Waterman. Hoe vaak heb ik zijn cassettebandje(!) niet gedraaid en hoe vaak stond ik niet met de deoroller van Limara te playbacken of fantaseerde ik dat ik in zijn achtergrondkoortje zat.
Deze week ben ik 's avonds even heen en weer gereden naar Gorinchem. Dat betekent anderhalf uur alleen in de auto. Anton bleef thuis bij Juul en Sep en dus kon de volumeknop op keihard. En daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt. Ik heb weer eens ouderwets mee zitten brullen met Rick Astley, want daar heb ik namelijk twee CD's van. Lekker fout hè? En op de terugweg heb ik me prima vermaakt met Whitney Houston ( Ohhhhhhhhhh, I wanna dance with somebodyyyyyy). Ik heb hier en daar wat mensen raar zien kijken, maar heb me heerlijk uitgeleefd. Helaas zonder mijn Limara-deoroller!

25 september 2006

Litteken

Het is voor mij normaal geworden dat mensen naar mijn litteken kijken. Mijn litteken is ook bijna altijd te zien. Ik schaam me er absoluut niet voor, ben er zelfs trots op. Maar de laatste tijd voelen de mensen zich vrij om mij te vertellen wat ze er van vinden. En eerlijk gezegd hoopte ik dat ik dat van me af kon laten glijden, maar dat is niet het geval. Het raakt me. Soms op een leuke of mooie manier, maar meestal slaat het in als een bom en voel ik alleen maar woede of verdriet. Twee weken geleden stond ik in een kledingwinkel een leuk setje te passen, komt er een verkoopster naar me toe en zegt: 'Nu alleen nog een mooie ketting over die lelijke streep.' De opmerking raakt me in het diepst van mijn ziel. Ik ben verbijsterd, lamgeslagen. Ik steek mijn borst vooruit, recht mijn schouders en laat de vrouw in kwestie toch nog even weten dat er achter mijn litteken een heel verhaal zit. Het heeft geen zin. Ze luistert amper. Voordat ik uitgesproken ben, vraagt ze me of ik dat vrouwtje ben dat zo'n kastje omhad. Ik knik 'ja'. Zegt ze vervolgens: 'Dan ben je ook lekker opgeknapt.' Mijn mond gaat open, ik wil wat zeggen, maar er komen geen woorden uit. Verbijstering. Dit is niet te geloven. Hoe durft ze?
Op de camping stond ik, op een avond, af te wassen. Tegenover mij stonden twee oudere dames. Ze keken me aan, hun ogen zakten naar beneden en de dames begonnen hardop te bespreken wat er mis was met mij. 'Dames, ik kan u gewoon verstaan. Als u wilt weten wat er met mij gebeurd is, kunt u dat toch ook gewoon vragen?' Ondertussen gieren frustratie en irritatie door mijn lijf. Wat er mis is gegaan bij mij? Ik ben verdomme toch niet de enige op de wereld die een openhart-operatie heeft gehad? Mensen hebben toch wel eerder littekens gezien? Bovendien, waar halen mensen het lef vandaan om er iets over te zeggen? Aan de andere kant vind ik het ook wel eens prettig als mensen het bespreekbaar maken, maar niet op zo'n manier. Een beetje meer respect graag. Mensen met oprechte interesse wil ik best vertellen waarom dat litteken daar zit. En dat zijn ook de mensen die mij op een leuke of mooie manier raken.
Mijn kinderen kunnen me ook raken. Vorige week stapte ik onder de douche vandaan waar Sep aandachtig mijn buik stond te bekijken. 'Mama douchen' zei hij. Ik vertelde hem dat ik net onder de douche vandaan kwam. Hij schudde zijn hoofd en zei: 'Mama vies.' Hij wees naar mijn litteken alsof hij hem voor het eerst zag. 'Vies' zei hij weer. Het ontroerde me. Het kleine mannetje dat van niets weet. Kijkend en voelend aan een litteken dat er al sinds zijn geboorte zit. De onwetendheid. De onschuld. Nee, dan Juul. Wijzend op mijn litteken zegt ze: 'Jij bent hartpatiënt. Jij gaat dood.' Terwijl ik mijn mond open om iets te zeggen, pakt ze mijn hand en zegt: 'Dat zou ik echt niet leuk vinden, als je dood gaat. Dan zie ik je nooit meer.' Mijn hart breekt en ik laat zien dat Mama ook kan huilen.

17 september 2006

Wens

Nadat ik bij Sep het rolgordijn omhoog heb getrokken en Juul heeft gezien dat de auto voor de deur staat, wil ze graag weten wat we vandaag gaan doen. Slim als ze is, weet ze dat de auto niet voor niets voor de deur staat. Ik vertel haar dat Opa gisteren geopereerd is aan zijn knie. 'Oh' roept ze meteen 'dan moeten we naar Opa, want hij is zielig!' Ze rent naar beneden, trekt haar schoenen aan en staat bij de voordeur te wachten tot Sep en ik er ook klaar voor zijn. 'Schiet op!' schreeuwt ze naar boven. Rustig pak ik mijn spullen bij elkaar en loop naar beneden. Daar vul ik de tas van de kinderen nog even aan met luiers en loop naar de voordeur waar ondertussen twee kinderen staan te schreeuwen om Opa. Hup de auto in en even langs de supermarkt. Juul raakt geirriteerd. 'Moeten we nu boodschappen doen? Ik wil naar Opa.' Als ik haar vertel dat we tompoucen gaan halen, komt ze onder zacht protest uit de auto. Ze loopt meteen naar het gebak, pakt een doos en verdwijnt richting kassa. Sep in haar kielzog. Betalen, snel langs de viskraam voor wat kibbeling en Hollandse nieuwe en terug naar de auto. Bij Opa en Oma aangekomen, krijgt Oma een snelle kus en dan is er alle aandacht voor Opa. De hele verdere dag hoor ik alleen maar Opa dit en Opa dat.
's Avonds rijden we naar huis. Van achteren horen we een diepe zucht. Ik vraag Juul wat er is. 'Ik doe een wens' zegt ze. 'Wat wens je, lieverd?' vraagt Anton. 'Ik wens dat Opa's knie morgen beter is en dat hij geen pijn meer heeft, echt. En dan kunnen we ook weer fietsen.' zegt Juul met al haar gevoel en heel haar hart. Anton en ik kijken elkaar aan. Ze heeft ons geraakt. Wat hebben we toch een geweldige meid!

16 september 2006

Veiligheid

Binnen zes weken zijn ze drie keer aan de deur geweest. De eerste keer was het een beveiligingsbedrijf en de laatste twee keer waren het hele aardige dames die graag een enquête wilden invullen. Het ging alledrie de keren om hetzelfde. Veiligheid. Het beveiligingsbedrijf wimpelde ik meteen af. Het was hun bedoeling om van mijn huis een veste te maken en dat zag ik absoluut niet zitten. En de buurtsurveillance die ze aanboden tegen een hoge vergoeding, heb ik ook afgeslagen. Ik zag het nut er niet van in.
De tweede keer was het een aardige dame op leeftijd met een schrijfblok in de hand. Als eerste liet ze mij haar identiteitskaartje zien en stak van wal. Ze werkte in opdracht voor een bureau en had een paar vragen, of ik even tijd had? Het ging over de veiligheid in en rondom het huis. Alweer? dacht ik nog. Of ik me veilig voelde in huis? Ja. Of ik me veilig voelde buiten huis? Ja. Is er weleens ingebroken bij uw buren of bij u? Nee. Ik moest gelijk denken aan de keer dat we onze sleutelbos de hele nacht in het slot hadden laten hangen (aan de buitenkant welteverstaan) en de keren dat ik de auto was vergeten af te sluiten. Of ik wist wat ik bij brand moest doen? Ja. En of ik geinteresseerd was in beveiliging in mijn huis? Nee, nog steeds niet.
Het derde bezoek was van een jong meisje die ook werkte voor een bureau. Ze had praktisch hetzelfde vragenlijstje als haar voorgangster. En mijn antwoorden waren ook precies hetzelfde als de vorige keer. Het meisje bedankte mij voor mijn medewerking en terwijl ik mijn voordeur sloot, begon het denken. Moet ik mij onveilig voelen in eigen huis en op straat? Zijn er zoveel inbraken geweest in onze buurt waar ik niets van weet? En hoe je het ook went of keert, je gaat het toch anders aanpakken. Alle ramen dicht als ik weg ga. Deuren op slot. Fiets niet meer in de voortuin met het rolgordijn naar beneden. Het bevalt mij niets. Ik ga altijd nog uit van het goede van de mens, maar ik geloof dat ik de enige ben. Een ding weet ik wel: ik wil niet als een schichtig vogeltje over straat, om me heen kijkend of iemand mij wil beroven of verkrachten. Ik wil niet denken dat als ik binnen 10 minuten naar de supermarkt loop en terug mijn huis is leeggehaald. En ik wil ook niet bang zijn wat ik aantref als ik mijn sleutel in het sleutelgat stop. Maar de tijd van "het-zal-ons-toch-niet-gebeuren" is helaas wel voorbij.

13 september 2006

Zwembadperikelen

Als we niet beter zouden weten, leek het zwembad al uren open. Maar we wisten wèl beter, 10 uur waren de deuren geopend. Ik keek op mijn horloge. Half 12. Ik zag het al voor me hoe het vanochtend gegaan moest zijn. Om kwart voor 10 waren de meest enthousiaste vaders en moeders al richting het zwembad gerend. En toen om 10 uur een medewerker het hek had opengemaakt, was het net zo gegaan als bij een concert. Duwen, trekken en ellebogenwerk. En dat om een stoel vooraan bij het zwembad te bemachtigen. Ik zag verzwaarde handdoeken voor me die vanachter de horde mensen naar de stoelen werden geslingerd. En daar zaten ze dan om half 12. Pontificaal vooraan. Te gniffelen omdat er voor ons geen enkele stoel meer vrij was.
Terwijl wij een plekje zoeken waar we onze handdoeken even kunnen leggen, horen we veel gillende kinderen en nog meer commanderende ouders. "Mark, NIET in het diepe", "Britt, DOE je bandjes NU om", "Als je het waagt Alexander, HIER BLIJVEN!", "Noortje, moet Mama nou weer opstaan. LUISTEREN!". Als we om ons heen kijken, zien we een overstuur mannetje die niet op de grote opblaas-orka wil die zijn vader, blijkbaar met heel veel moeite, heeft opgeblazen. Hakkelend vertelt hij zijn vader dat hij de orka niet leuk vindt. Maar of het mannetje nou wil of niet, Papa vindt het wel leuk en dus wordt hij op de orka in het water geduwd met de mededeling dat Papa dat ding niet voor niets heeft meegenomen. Rechts staat een moeder te schreeuwen dat ze niet heel de dag de tijd heeft, terwijl haar dochtertje bovenaan de glijbaan probeert haar angst te overwinnen en zich afvraagt of ze wel echt naar beneden wil glijden.
Ondertussen voorzien wij onze kinderen van hun zwembandjes en spreken af wie welk kind in de gaten houdt. We vragen of Juul zin heeft om van de glijbaan af te gaan en of Sep het leuk zou vinden om naar het bubbelbad te gaan. Bij ons geen geschreeuw vanaf de waterkant, maar actieve deelname in het koude water. We spelen, glijden, bubbelen en spetteren met de kinderen en ze vinden het geweldig. Wij ook. Geen gecommandeer vanaf de waterkant, geen geschreeuw, gewoon relaxed. Niets moet, alles mag. Vakantie! Genieten met z'n viertjes en geen gedonder!

12 september 2006

Campinglife

In deze aflevering van Campinglife bezoeken wij de familie Sikma-van Oosten op camping "Le Pommier" in Villeneuve-de-Berg, Frankrijk. Deze fraaie ****camping heeft alle mogelijke faciliteiten om u en uw gezin een onvergetelijke vakantie te bezorgen.
Het is al vroeg dag bij de familie Sikma-van Oosten bestaande uit Anton (40jr), Nanda (31jr), dochter Juul (3jr) en zoon Sep (2jr). Het ochtendritueel bestaat uit opstaan, campingsmoking aantrekken, plastic tas vullen met schoon ondergoed, handdoek en toiletartikelen, naar het sanitaire gebouw lopen, toiletteren, douchen en meteen doorlopen naar de bakker voor verse croissants en stokbrood. Aan de ontbijttafel, die zich buiten bevindt, wordt besproken wat het gezin vandaag gaat doen.
Allereerst zal er een autorit naar het 25 km verderop gelegen Montèlimar zijn om boodschappen te gaan doen. Wanneer de kinderen op de terugweg in slaap vallen, kiezen Anton en Nanda voor een alternatieve route naar de camping. Sightseeing de Ardèche. Af en toe wordt er gestopt voor het maken van een foto.
Op de camping aangekomen, besluit de familie tot een late lunch om zich vervolgens gehuld in badkleding en zwembandjes naar het zwembad te begeven. Daar wordt de rest van de middag gespetterd, gezwommen, gesocialiseerd en adressen uitgewisseld met nieuwe vakantievrienden. Het avondeten bestaat uit pannenkoeken, gebakken op een driepits gasstel in de tent. Na het eten wordt er weer een tas ingepakt, deze keer voor de kinderen. Met z'n allen lopen ze richting sanitair gebouw alwaar Anton de kinderen gaat douchen. Nanda doet de afwas onder het genot van een praatje met de buren. De dag wordt afgesloten met een goed gesprek en een lekker koel drankje, uit de koelkast die in de tent staat, onder een prachtige sterrenhemel.

Nieuwe serie van Campinglife vanaf zomer 2007