Tot later!

Lieve lezers en lezeressen,

Binnen 3 uur ga ik op vakantie. De tassen zijn gepakt, de bedden verschoond, de was is (bijna) weggewerkt en het ziet er redelijk netjes uit. Mijn lieve vader let op ons huis en Kim, onze kat. Ik ga twee weken genieten van een, al zeg ik het zelf, welverdiende vakantie. Ik laat dit vreselijke weer hier en vertrek naar, hopelijk, betere oorden. Ik houd niet van afscheid nemen en houd het dus kort. Au revoir en tot later!

Aanrijding

Met de vakantie voor de deur heb ik op de valreep nog even wat schade gereden aan onze auto. Dinsdag reed ik, bij mijn ouders, naar de supermarkt voor een pak Kip Siam en bij het verlaten van de parkeerplaats rijdt er een auto tegen mijn auto. De schuldige? Ik zeg de tegenpartij en hij zegt dat ik het ben. Helaas dacht mijn verzekering er ook zo over. Ik verlaat een uitrit, een parkeerterrein en hij rijdt op een rechtdoorgaande weg. Helaas stond zijn knipperlicht aan en was ik er dus van overtuigd dat hij af zou slaan richting supermarkt, echter hij beweerd anders. Hij was he-le-maal niet van plan om af te slaan. Zijn woord tegen het mijne. Maar eerlijk is eerlijk. Het was een sympathieke man, alleen jammer dat hij zijn fout niet toegaf. De verzekering mag het van mij verder uitzoeken.
Ondertussen speelde de gedachte van het niet op vakantie gaan door mijn hoofd. Mijn deur kon amper open en sloot ook niet meer zo goed af. Het zou natuurlijk dagen duren voordat alle benodigde onderdelen aanwezig zouden zijn in de garage en wij zouden geheid een paar dagen vakantie missen. Mijn broer dacht daar gelukkig anders over. Begon wat te duwen, te trekken en te buigen en oké, de deur sluit niet meer zo perfect af als voor de aanrijding, maar voldoende om er mee naar Frankrijk te rijden. We hebben er nog even een expert naar laten kijken en we kregen groen licht!
Eèn ding heb ik wel geleerd: Mijn hart is sterker dan ik dacht. Het heeft een flinke dreun gehad, maar het bleef gewoon werken. Zo zie je maar weer; aan ieder nadeel zit een voordeel!

Speelgoed

Twee kinderen hebben Anton en ik. Juul van drie en Sep van twee. Zodra je bij ons de woonkamer in komt, kun je zien dat we kinderen hebben. Daar stoor ik mij niet aan, want een huis met kinderen zonder speelgoed lijkt me ook niet gezond. Ik stoor me alleen aan de hoeveelheid speelgoed die mijn kinderen hebben vergaard in de afgelopen drie jaar. In de woonkamer alleen al staan vier boxen speelgoed, een verkleedkist, een garage, een strijkplank, een schoonmaakkarretje en dan heb ik het nog niet over de puzzels, spelletjes en boeken die in ons dressoir zijn verstopt. Wanneer je de kinderkamers gaat bekijken, staan daar per kamer nog eens twee boxen, een speelgoedkist en de onderste lades van hun kasten zijn ook gevuld met speelgoed. Bovendien staat er op onze slaapkamer nog het één en ander en met meer dan de helft spelen ze niet of niet meer.
Een dag na de verjaardag van Sep hebben Anton en ik besloten om de kinderen tot Sinterklaas geen cadeautjes meer te geven. De laatste tijd hebben ze genoeg gehad. Sep voor zijn verjaardag en Juul vanwege allerlei hoogtepunten die ze heeft behaald tijdens het "groter groeien". Bovendien hebben we besloten dat wij Sinterklaas dit jaar maar één keer vieren, omdat de vier keer van vorig jaar toch wel sterk overdreven was. Toen bleek dat ze vervolgens ook nog eens dertig cadeautjes per kind kregen, was voor ons de maat vol. Volgend jaar zou het anders gaan. En dus beginnen we nu alvast met de voorbereidingen. We hebben tenslotte ook al lootjes getrokken! Onze ouders worden binnenkort ingelicht over de plannen, we vragen ze of ze geld willen bijdragen voor één groot cadeau en als ze dat niet willen, verzoeken we ze vriendelijk om per kind niet meer dan twee cadeautjes te kopen. Oh en geen speelgoed alsjeblieft! We hebben het hele assortiment van de Bart Smit al! Misschien dat we binnenkort eens een opruimingsuitverkoop kunnen houden.
75% korting op het gehele assortiment!

Secondante

Vandaag houd ik mij verscholen in bed, speel ik geen actieve rol in de opvoeding en hou me erg op de achtergrond. Geen zin en een keelontsteking hebben mij zover gebracht. Bovendien is het prettig om je zo nu en dan nergens mee te bemoeien. En dus hoor ik het schateren van de kinderen beneden, Anton die op zijn manier de kinderen in de hand probeert te houden en voor ik het weet, komt het spul naar boven. Anton zegt nog dat ze stil moeten zijn, maar voor ik het weet, staan ze naast mijn bed. Na een innige omhelsing van Juul, word ik door Sep resoluut uit bed getrokken. "Opstaan. Uit. UIT!!!" en dus sta ik op. Ik probeer mijn passieve rol te behouden vandaag. Het lijkt me lekker rustig. En Anton kan het ook goed in z'n eentje af. Ik word gewoon een soort secondante. Als hij het even niet weet, speelt hij de vraag door en mag ik het antwoord gaan zoeken. En als ik het ook niet weet, winnen we vandaag geen schoonheidsprijs voor opvoeden en huiselijke beslommeringen. Maar daar komen we dan ook wel weer overheen. We hebben nooit aan spelletjes meegedaan om te winnen. Wij doen spelletjes voor de gezelligheid!

Vastgeplakt

Afgelopen zondag waren wij in het ziekenhuis. Wij bezochten een kindje van vrienden op de kinderafdeling. De kinderafdeling wordt door mijn kinderen ervaren als één grote speeltuin. Er staat een tent waar je je in kan verstoppen, twee poppenwagens, twee tractoren en er hangt van alles aan de muren. Een groot speelparadijs. Je zou haast vergeten dat er zieke kinderen liggen. Maar zodra je het kamertje verlaat en geconfronteerd wordt met een meisje met donzig haar op haar hoofd en een gigantische infuuspaal naast haar, weet je weer dat dit geen paradijs is. Kleine kinderen zien dat allemaal niet. Die zien hetzelfde meisje als vriendinnetje, als speelmaatje. En dus werd er vrolijk gesocialiseerd door Juul. Ze heeft daar heel wat vriendinnetjes gemaakt in de afgelopen tijd dat we daar op bezoek zijn geweest. Maar ons bezoek van zondag heeft toch wel de grootste indruk gemaakt. Terwijl Anton en ik bij onze vrienden zaten, hoorden we Juul druk praten. Mijn vriendin zei me even achterom te kijken. Ik moest even goed kijken om te begrijpen wat ik zag. Daar stond een Siamese tweeling. Ze waren met de achterhoofdjes aan elkaar vergroeid. Wel twee lijfjes en dus vier benen en vier armen. Het was een vreemd gezicht. Ik heb zoiets weleens op televisie gezien, maar nu dus in levende lijve. Het waren leuke, opgewekte meiden. Ze hadden de leeftijd van Juul.
Het klikte goed tussen de meiden en Juul. Er werd wat gepraat en toen wilden de meiden wel gaan spelen met Juul. Dus ze liepen weg en Juul riep: "Hee, jullie zitten aan elkaar vastgeplakt!". De meiden liepen onverstoord verder, maar Juul was zeer onder de indruk. Dat was interessant. Ze hebben heerlijk gespeeld met z'n drietjes. Soms wreed verstoord door een fanatiek knulletje op een tractor (lees: Sep). Toen het tijd was om naar huis te gaan, vertelde Juul ons dat ze vriendinnen waren voor altijd. En terwijl we richting de uitgang van de afdeling liepen, vroeg Juul ons: "Mogen Sep en ik ook tegen elkaar vastgeplakt worden?"
Heerlijk toch, die kinderlogica?

Herinneringen...

Ik kan me de eerste keer dat ik hem zag niet meer herinneren. Ik kan me ook niet herinneren wanneer ik voor het eerst dacht dat ik hem wel leuk vond. Ik weet alleen dat ik thuis niet meer kon negeren dat hij er was. Ik moest het ermee doen. Hij bleef. Hij was ons tweede, ooit zo gewenste, kind. Hij was mijn zoon en maakte deel uit van ons gezin.
De tijd die ik gekregen heb, heeft alles goed gemaakt. Dat ik ooit zo over Sep dacht, doet soms ontzettend pijn. Hij was meer dan welkom, meer dan gewenst. De situatie eromheen, daar hadden we niet om gevraagd en hij trouwens ook niet. Maar de situatie bezorgde Sep en mij een hele slechte start. En nu zijn we bijna twee jaar verder.
De komende dagen staan in teken van de verjaardag van Sep, maar ook met wat er zich twee jaar geleden afspeelde. Het is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Mijn familie gaat terug in de tijd en herbeleeft die dagen rond de geboorte van Sep. De angst, het verdriet en later dat sprankje hoop. Mijn herbeleving begint veel later pas. De eerste 10 dagen heb ik gemist. Daarna begint bij mij pas het herinneren. Ik herinner me de IC, de afdeling waar ik terecht kwam, de verpleegkundigen en de artsen. Ik herinner me de eerste keer dat ik weer kon lopen en de eerste keer dat ik een dagje naar huis mocht. Maar ik herinner me geen baby, geen gebroken nachten, geen flesjes, geen poepluiers, geen geboorte. Ik deel dus een heleboel herinneringen niet. Niet met Anton, niet met mijn familie en ook niet met vrienden. Ik voel mij daardoor wel eens een buitenstaander. Het is lastig om in een tijd waar je elkaar zo hard nodig hebt, er niet te zijn. Ik vind het nog lastiger om te accepteren dat ik me daarbij neer moet leggen omdat het niet anders was.
Maargoed, de komende dagen ben ik dus volop bezig met de voorbereidingen van een kinderfeestje. Het is voor Anton en mij, zonder iemand te kort te doen, de belangrijkste verjaardag van het jaar. Ten eerste omdat Sep al twee jaar bij ons is en ten tweede omdat hetzelfde geldt voor mij!

Spelletje

Anton en ik zijn echte spelletjesfreaks! Er gaat (bijna) geen avond voorbij of we zitten aan tafel. Carcassonne is onze favoriet. Voorheen speelden we veel Yathzee en er is een tijd geweest dat we veel aan Scrabble deden. Daar zijn we vanaf gestapt. Ik kon met gemak een hele strijk weg werken terwijl hij een woord moest verzinnen. Dat schiet niet op, tenminste dat is dan mijn bescheiden mening. In het weekend komt Carcassonne in de middag al op tafel. We hebben ondertussen alle uitbreidingen en varianten. En dat zijn er nogal wat. En we spelen dus op hoog niveau! We hebben geprobeerd een aantal mensen om ons heen enthousiast te krijgen en bij de één is het gelukt en de ander is afgehaakt. Geeft niets, ons enthousiamse is niet kapot te krijgen!
We vragen ons wel eens af of onze kinderen spelletjes-kinderen zullen worden. Spelen ze straks voor de fun of voor pure winst? Juul heeft voor haar derde verjaardag een aantal spelletjes gekregen, maar was voorheen nog niet te porren. Vandaag kwam ze na haar slaapje naar beneden en zag ons spelen en wilde meedoen. Aangezien Carcassonne niet echt een spel is voor driejarigen, hebben we haar gevraagd een ander spelletje uit te zoeken. En voor we het wisten, zaten we aan tafel met Mens-erger-je-niet. Ze wilde paars zijn en het spel kon beginnen. Dobbelsteen gooien, ogen tellen en helaas ging het daar al fout. Bij 5 riep ze 7 en bij zes had ze het over 8. Nog geen maand geleden telde ze met gemak tot 15 en nu kon ze nog niet tot 6 tellen. Oké, wij dus tellen, mocht zij lopen. Ook dat bleek niet gemakkelijk te zijn. Ze ging achteruit, zijwaarts of begon ergens midden op het spelletjesbord. Ik weet, het is een kind van drie, maar een spel moet wel volgens de regels gespeeld worden. Binnen 10 minuten was Juul er klaar mee en begon midden in de beurt van Anton het spel op te ruimen. Vervolgens kwam PrinsessenMemory op tafel. Dat ging haar iets beter af. Maar toen Anton een goed paartje had gevonden, moest hij ze inleveren bij Juul. Want dat waren haar prinsessen. Geduldig hebben we uitgelegd dat het spelletje niet zo werkt. Juul raakte geirriteerd. We lieten haar maar gaan. Ze won Memory dan ook met alle paartjes om vervolgens te zeggen dat het jammer is dat wij geen kaartjes hadden. GRRRRR, denk ik. Ze mag dan misschien een spelletjes-kind zijn, maar ik ben duidelijk GEEN spelletjes-moeder!