I'll be back!

Maak je geen zorgen. Ik ben er nog. Alleen de hitte weerhoudt mij van een stukje typen. Ik sta op non-actief! Ik kom 's morgens uit bed, kleed me aan, kleed de kinderen aan en sleep ons door de dag. Met heel veel water en fruit.
's Avonds kleed ik me weer uit en plof mijn bed weer in. Drijfend in het zweet breng ik de nacht door. En dan begint het riedeltje van voren af aan. Tussendoor kan ik de puf niet vinden om een blogje te schrijven. Nou maar wachten tot het wat koeler wordt!

Autootje

De vakantie van mijn moeder is begonnen! Wat maakt mij dat uit, hoor ik je denken. Voor jou misschien niets, maar voor mij een heleboel! Want als mijn moeder vakantie heeft, gáát ze ook op vakantie. Deze keer is het 12 dagen Kreta en een weekje vasteland Griekenland. En als ze op vakantie gaat, staat haar autootje maar niks te doen. En dat vind ik zo'n zielig gezicht, vandaar dat ik me over het autootje ontfermd heb. Ik heb de sleutel en autopapieren gepakt en heb het autootje meegenomen naar Almere. En ik heb hem beloofd dat we iedere dag een stukje gaan rijden. Daarna heb ik de telefoon gepakt en heb mijn agenda volgeboekt voor de komende anderhalve week. Wat een vrijheid! Ik kan overal naartoe, waar ik maar wil. Het hoeft niet... maar het kan wel. En dat stemt mij gelukkig. Ik heb niet meer het idee dat ik vastzit en geen kant op kan. Ik kan winkelen wanneer ik wil, boodschappen doen wanneer ik wil, ik kan weg wanneer ik wil! Dat kan ook wel op de fiets, maar neem maar van mij aan dat vele dingen per auto een stuk gemakkelijker zijn. En dus mochten jullie deze week willen bellen of langskomen, niet doen! Ik ben er niet! Alhoewel, gisteren kon ik met vrienden mee naar de Sijsjesberg in Huizen. Het schijnt daar erg leuk te zijn. Ik was er nog nooit geweest, maar waarschijnlijk was mijn eerste dagtochtje mij niet gegund. Terwijl ik mijn badpak al in een tas geslingerd had, begon Sep over te geven. Alles eruit. 'Naar bed' zei hij. En dus kon ik mijn eerste date afbellen. Uiteindelijk maar goed, want Sep heeft de hele verdere dag op bed gelegen. Hij heeft niet meer gespuugd, maar in plaats daarvan ging hij aan de race. Het autootje bleef dus een dagje staan, maar dat maak ik de komende dagen wel goed!

Geluk

Ik zat het me vandaag af te vragen... wat zou de defenitie van geluk zijn? En voldoe ik aan een 'gelukkig' mens? Dit stond in het woordenboek van Van Dale...

ge·luk (het ~, ~ken)
1 gunstige loop van de omstandigheden => bof, fortuin, mazzel; <=> ongeluk
2 aangename toestand waarin men zijn wensen bevredigd ziet en vrede heeft met zichzelf en zijn omgeving => heil, zegen

Stel dat je altijd geluk zou hebben. Dan was je altijd en immer een geluksvogel. Iemand die altijd mazzel heeft, waarvan alle wensen bevredigd zouden zijn. Ben je dan gelukkig vraag ik me af?
Is het niet zo dat men zo nu en dan ook ongelukkig moet zijn om juist zijn geluk te voelen? Bovendien ben ik van mening dat geluk in een heleboel dingen zit. Het hoeft niet altijd bof, fortuin of mazzel te zijn. Ik voel me gelukkig als Anton me vastpakt en verteld dat hij iedere dag meer van me houdt. Ik ben gelukkig als Juul Sep aan het 'voorlezen' is en hij er zichtbaar van geniet. Ik ben gelukkig als ik mijn vrienden om me heen heb. Ik word gelukkig als ik iemand kan helpen. En zo kan ik wel even doorgaan. Maar ik heb zo nu en dan ook ongeluk. Maar juist dat ongeluk laat me genieten van mijn gelukkige tijden. Ik zou niet altijd gelukkig willen zijn, in een constante staat van happy.
Ik ben in ieder geval tot de conclusie gekomen dat ik nu, momenteel een gelukkig mens ben. Alles gaat goed en ik heb niets te klagen. Dat is prettig. Maarja, ongeluk zit in een klein hoekje. Geniet dus van elk moment, leef bij de dag. En onthoud dat geluk in de kleine dingen zit. Houd je ogen dus open!

Het giet... en toch ook niet!

'Regent harder dan ik hebben kan' zingen de mannen van Blôf zo mooi. Ik lag vanmorgen in mijn bed en dacht hetzelfde. Het kwam echt met bakken naar beneden. Als ik zeg dat het goot, overdrijf ik niet. Het was half 7 en Anton stond op het punt om naar zijn werk te gaan. Even twijfelde ik of ik zou vragen of hij de auto wilde laten staan, maar besloot het niet te doen. Kom, kom, ik ben niet van suiker. Maar het feit was wel dat ik Juul naar het kinderdagverblijf moest brengen. Tot een uurtje of 8 bleef het hozen en ik baalde. Zat al hele constructies te bedenken hoe ik twee kinderen droog op een kinderdagverblijf kreeg en bovendien hoe ik dan zelf ook droog kon blijven. Ik kwam er niet uit. Fietsen met een mega-paraplu leek me niets, aangezien ik bang was dat Sep erin zou gaan hangen. Lopen met Sep in een buggy met regenhoes en Juul onder haar eigen paraplu zou de kinderen droog houden, maar ikzelf zou drijfnat zijn tegen de tijd dat we bij het kinderdagverblijf zouden aankomen. Ik kan namelijk geen buggy duwen met één hand. Anders had ik in de andere hand mooi een paraplu vastgehouden. Denk, denk, denk. Om kwart over 8 besloot ik te gaan lopen. Kinderen droog en ik kan mezelf wel weer verkleden. Er hangt genoeg in de kast. En dus trok ik de kinderen hun jasjes aan met capuchon, gaf Juul haar prinsessenparaplu, zette Sep in de buggy en pakte hem in met regenhoes en trok vol goede moed de deur open. Droog. Geen spatje uit de hemel. Ik weet het zeker. Vandaag zijn de weergoden mij gunstig gestemd. Ik ben heen en weer gelopen naar het kinderdagverblijf en tussen de middag heb ik gefietst. Allebei droog. En nu regent het weer. Maar ik kan het hebben. Wat mij betreft mag het wel wat harder. Laat het maar regenen, gieten, hozen. Ik hoef er niet meer uit vandaag. Ik heb de kinderen naar bed gebracht en kruip zo met een kop thee en een boek op de bank!

Vakantie

Nog geen maand geleden wisten we het allemaal nog niet. Nieuwe uitlaat, nieuwe tafel, vakantie? Maar aangezien het leven één grote verrassing is, kan ik jullie vertellen dat we op vakantie gaan!!! En geen weekje Landal Green Parks in november, maar twee weken Ardèche in augustus! Vrijdagmiddag was ik een beetje aan het surfen toen ik bij Vacansoleil terecht kwam. Daar stonden leuke aanbiedingen en voor weinig. Het zijn geannuleerde vakanties die Vacansoleil weer in de verkoop gooit. Mijn voorkeur gaat eigenlijk uit naar de Middellandse zeekust, maar ik besloot maar eens verder te kijken. En daar stond 'onze' vakantie. Veertien dagen in een luxe tent met alles erop en eraan. Eigenlijk ben ik een luxe-trut, maar onder het mom 'we hebben weinig te besteden maar willen wel op vakantie' trok de tent me enorm. Alles staat daar klaar inclusief driepits gasstel en een koelkast. En het douchen in een douchehokje waar al twintig mensen voor je geweest zijn en het gezellig afwassen met de buurtjes neem ik op de koop toe! We gaan op vakantie!!! De tafel wordt trouwens in de wacht gezet, de reden waarom kan ik nog niet melden. En de uitlaat wordt gemaakt. We willen namelijk wel in een goede auto rijden die 1100 kilometer kan afleggen naar onze vakantiebestemming! En niets of niemand kan de pret nog drukken. Zelfs een vriendin niet die vroeg of er geen addertje onder het gras zat vanwege de lage prijs. 'Ja, je hebt daar addertjes' heb ik gezegd, 'maar die heb je in Nederland ook!'

Spijbelen

Gisteren had ik het al bedacht. Eigenlijk dinsdag al. Ik bracht Juul naar het kinderdagverblijf en het werd een drama. Brullen, huilen en zich verzetten. Mijn moederhart brak. Ze heeft het zo naar haar zin daar, op één voorwaarde: dat haar vaste juffen er zijn. En dat was dinsdag dus niet het geval. Haar favoriet (en vriendin zoals ze zelf zo mooi kan zeggen) was ziek en de andere leidster begon om half 10. Ik verliet om 10 over 9 het pand met een ontroostbare Juul achterlatend. Op het speelplein wachtte ze me op om langs het hek met me mee te rennen. Huilend roepend: "Laat me niet alleen Mama". En dat ligt al zo gevoelig. Maar dapper trapte ik door op mijn fiets, Sep zwaaiend achterop "Dahag Juul!"
Om half 1 ben ik als een speer mijn lieve Juul weer op gaan halen. De vaste leidster was er en Juul had de grootste pret. Bij het afscheid kreeg ik al te horen dat als de ene leidster ziek zou blijven er donderdag geen vaste leidsters zijn, want de andere leidster is op vakantie. En dus bedacht ter plekke dat ze donderdag wel thuis kan blijven. Ze is moe van het weer, hangerig, snel huilerig en ook ik trek dit weer niet zo goed. Als ze donderdag niet gaat, heb ik ook rust. En zo gebeurde het dat ik deze morgen rond kwart voor 9 het kinderdagverblijf aan de telefoon had met de mededeling dat Juul niet zou komen vandaag. Ze lag nog te slapen en ik wilde haar niet wakker maken. En daar was niets over gelogen. Ze werd pas rond kwart over 9 wakker. En toch voel ik me schuldig. Het voelt alsof ik haar laat spijbelen. Zeker wanneer ze vraagt of ze vandaag nog naar de creche gaat en ik 'nee' zeg. Echt pedagogisch is het niet hè? Over een aantal jaar gaat ze dit soort dingen zelf bedenken en dan word ik kwaad. Maargoed, ik troost me met de gedachte dat ze dit over 10 jaar niet meer weet. Het geheugen gaat niet terug tot 3 jaar zegt men, tenzij er iets traumatisch gebeurd is. Dit spijbelochtendje zou ik niet als traumatisch willen betitelen, zeker niet toen Juul het niet erg vond dat ze niet naar het kinderdagverblijf hoefde vandaag. "Gelukkig Mama, ik vind het bij jou toch leuker!" zei ze!

Nanda-maand

Ik ben het zat. Ik ben het zat om alleen maar moeder te zijn. Dag in, dag uit houd ik mij bezig met het opvoeden van twee (soms onmogelijke) kinderen. Zeven dagen in de week, 24 uur per dag. Natuurlijk helpt Anton een handje, maar het grootste gedeelte rust op mijn schouders. En echt makkelijk vind ik het momenteel niet. Juul is grensverleggend bezig met haar taalgebruik. De ene brutale opmerking na de andere volgt. En Sep is zijn grenzen aan het verleggen in hoever kan ik gaan. Als ik op het raam timmer, wordt ze dan boos? Als ik de stoelen omgooi en erop ga staan, springt zij dan uit haar vel? En zo hoor ik mezelf de hele dag zeggen: "Hou op! Blijf daar vanaf! Niet zo'n grote mond! Ik waarschuw je nog één keer! Niet slaan! Niet op de bank springen! Schei eens uit! Ik word het zat!" En daar word ik nou zoooo moe van. Ik wil geen agentje meer spelen. Ik wil even geen moeder meer zijn.
Ik wil uitslapen, winkelen, rustig een boek lezen, uitgebreid koken en dan met z'n tweetjes van het diner genieten. Ik wil 's avonds naar de ondergaande zon kijken op een terrasje, desnoods in Almere-Haven. Ik wil gewoon even niet aan de kinderen hoeven denken. Even geen ontbijt klaar maken wat ze toch niet opeten, even niet voorlezen, even geen speelgoed over de vloer, even geen hysterische buien, even geen klimpartijen, even geen Disneyfilms, gewoon even niets.
Als dat gevoel gaat overheersen, moet ik ingrijpen. Vaak is het opgelost met een dag voor mezelf. Maar ik heb het grootser aangepakt. De maand juli is omgedoopt tot Nanda-maand.
Praktisch iedere zaterdag is voor mij alleen. De eerste zaterdag van de maand ben ik lekker gaan mozaieken met mijn moeder, zus en schoonzus. Het resultaat mag er zijn! Verder staat er voor aanstaande zaterdag een bezoek aan de kapper gepland (zonder kinderen) en de laatste zaterdagen van de maand ga ik naar Den Bosch en Maastricht. Met vriendinnen en zonder kinderen en/of man. Verder ben ik (weer) begonnen aan het Bernini mysterie en lees nu iedere middag als de kinderen op bed liggen. Vanmorgen was mijn moeder hier en toen ben ik heerlijk alleen boodschappen gaan doen. Ik vond het jammer dat ze weg moest, anders was ik nog de stad ingegaan. En dan heb ik hier en daar nog een afspraak in de avonduren staan om weer eens bij te kletsen met vriendinnen die ik te lang niet gezien heb! Kortom, ik hoef me de komende tijd niet te vervelen. En het gevoel dat ik alleen nog maar moeder ben, begint langzaam maar zeker alweer te vervagen. Ik ontpop me weer tot Nanda. En niet Nanda de moeder, maar Nanda het mens.