Blote kont

Het brommen van graafmachines is tegenwoordig ons achtergrondgeluid in huis. We worden er 's ochtends wakker van. Wij niet eerlijk gezegd, maar de kinderen. En jullie begrijpen, kinderen wakker, wij wakker. En dat gaat door tot een uurtje of vier. Dan verzamelen alle mannen zich en gaan weer met busladingen vol terug naar Zalk. Daar komen ze namelijk vandaan. Zalk. Ik moet meteen aan dat oude vrouwtje denken. Klazien ut Zalk. Het oude vrouwtje die alles beter wist. Het was voorpaginanieuws van de Telegraaf toen ze overleed. Maargoed. Terug naar de stratenmakers.
Ze zijn hier extra parkeerplaatsen aan het maken. Was wel nodig. Het kwam regelmatig voor dat we een paar straten verderop moesten parkeren. Niet dat we dat erg vonden, maar parkeren voor de deur is altijd prettiger, zeker als je 's avonds laat thuis komt en nog twee kinderen naar hun bedje moet sjouwen.
De mannen uit Zalk zijn momenteel dus goed vertegenwoordigd in onze wijk. Volgens mij werkt heel mannelijk Zalk nu in Almere en af en toe zie ik een paar vrouwen in de busjes stappen met tassen van werkelijk alle winkels die we sinds kort hebben in het nieuwe stadshart. Zijn ze lekker dagje uit geweest.
Ondertussen mag ik van hun mannen genieten. Want zoals een goede stratenmaker betaamt, heb ik zicht op prachtige blootgelegde achterwerken. Af en toe wordt er heel charmant nog een broek opgehesen, maar over het algemeen hangen ze op de knieën. Geweldig uitzicht en ik ben natuurlijk alleen nog maar in de keuken te vinden. Grrrrrr!
Mijn dochter heeft de mannen ook eens even bekeken. Vandaag waren ze voor het laatst in onze straat. Als de stenen allemaal gelegd zijn, wordt er zand over uitgestrooid en dat vindt mijn dochter vies. Dus vanmiddag liep ze buiten en ging eens even op onderzoek uit. Wat deden die mannen precies en waarom. Terwijl de oudste man in slecht verstaanbaar Zalks uitlegt wat ze doen, roept mijn dochter opeens: "Viezerikken". De man kijkt haar vragend aan. "Ja" zegt ze "jullie maken mijn stoep vies." De man begint te lachen, draait zich om en loopt weg. Vervolgens hoor ik haar zeggen: "En ik zie je blote kont! En dat vindt Mama vies!" Ik pluk haar zo snel mogelijk van de straat en vraag haar waarom ze dat zegt. Dat kon ze me haarfijn uitleggen. Ik had 's morgens het rolgordijn omhoog getrokken en gezegd: "Goedemorgen, nog steeds die vieze blote konten voor de deur." Ik ga maar eens op mijn woorden letten, ook als ik denk dat ze me niet kunnen horen!

Effe stukje fietsen

Gewoon even een stukje fietsen met de kinderen. Half uurtje, misschien drie kwartier. Dan weer naar huis, een boterhammetje eten en de kinderen naar bed. Wij konden dan een beetje rommelen in huis, spelletje spelen of lekker niets doen. We pakten onze fietsen en Anton liep nog even terug voor zijn portemonnee, want dan konden we misschien ergens een ijsje voor de kinderen kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Doelloos reden we richting stadsboerderij De Kemphaan, maar Anton en ik hadden geen zin in koeien, schapen en varkens. We besloten de afslag Kemphaan te negeren en lekker door te fietsen. Vijfhonderd meter verderop opperde ik om naar mijn ouders te fietsen. Wij wonen in Almere. Mijn ouders wonen ruim 25 kilometer verderop in Hilversum. Maar het ging zo lekker en dat konden we toch wel? Tuurlijk! Alleen we hadden niets bij ons. Geen telefoon, alleen een portemonnee. Op goed geluk dan maar. We kennen meer mensen in Hilversum. Er zou toch wel iemand thuis zijn? Bij het eerste de beste pompstation (aan de Waterlandseweg) gestopt voor broodjes en drinken. Het was tenslotte bijna lunchtijd. We waren net een bordje voorbij gereden waarop stond dat Hilversum slechts 16 kilometer fietsen was. Dan moesten we wel wat vocht tot ons nemen anders zouden we de reis niet overleven. Bovendien had ik slechts ontbeten met magere yoghurt en dat was al verbrand tijdens mijn fietstocht naar het pompstation. Dus lekker een krentenbol gegeten en hup weer op de fiets. De Stichtse brug kwam in zicht en ik begon toch te twijfelen of dit wel zo'n goed idee was. Maar kom op! Doorzetten! De brug was geen pretje. Buiten adem kwam ik boven, maar ik was er! De kinderen vonden het allemaal geweldig. Ze hadden geen idee waar we heen gingen, maar ze vonden het prima. Na de Stichtse brug reden we de Bijvanck in en daar werd onze grote angst bewaarheid. Het begon te regenen. En we waren nog maar op de helft. Het eerste bushokje dat we zagen, was van ons. En daar stonden we dan. Broodje eten dan maar, nog even wat drinken en dan toch maar weer op de fiets. Het werd droog! Blaricum, Laren en bij La Place riep Juul: "We gaan naar Opa en Oma!" Tien minuten later, na één uur en drie kwartier fietsen, reden we het pad op bij mijn ouders. Ze waren godzijdank thuis. Ze wisten niet wat ze zagen. We werden warm ontvangen en ik besefte wat we even gedaan hadden. Anderhalf uur geleden besloten we naar mijn ouders te gaan, de kinderen slechts gehuld in jurk, korte broek en jasjes. Anton en ik hadden helemaal geen jas mee, geen telefoon, alleen een portemonnee. De kinderen moesten binnen korte tijd eten en we hadden geen eten mee, nog geen pepermuntje. We wisten dat het kon gaan regenen, hozen zelfs, maar we reden op ons gemakje naar Hilversum. Mijn ouders hebben ons lekker naar huis gebracht, want terug fietsen was voor mij geen optie. En nu zit ik nog lekker na te genieten van mijn prestatie. Ik ben trots op mezelf, super trots! Een aantal maanden geleden kon ik hooguit een minuut of tien fietsen en nu... Ik zeg niet dat ik dit iedere week ga doen, maar ik weet nu dat ik, als ik een goede dag heb, het wel kan en daar ben ik meer dan blij mee!

Tafel

Het leek zo'n leuk idee. De kinderen gingen lekker een dagje uit met zus en zwager en dus hadden we de hele dag voor onszelf. En wat bedachten we? Naar Villa Arena! We willen zo graag een grotere tafel en dus gingen we ons even oriënteren. Maar dat is oooh zo gevaarlijk. We hebben maar twee meubelzaken gehad en zijn op slag verliefd geworden op een tafel. Groot, mooi, zeer goed passend in ons interieur, maar betaalbaar? Daar sta je dan met z'n tweetjes. Even zitten, even hangen op tafel. Ja, hangt lekker. De stoelen die we nu hebben, passen er mooi bij. Hoeven we dus nog geen nieuwe stoelen te kopen. Wat gaan we doen? Onze financiële toestand is alles behalve rooskleurig, MAAR het vakantiegeld is onderweg. Wikken en wegen. We willen ook graag met de kinderen op vakantie. Gewoon een weekje Landal Green Parks, maar toch... Verder is een beetje financiële ruimte ook wel weer eens lekker. Je weet nooit wat je te wachten staat in de toekomst. Dus; doorlopen. Maar het blijft knagen. Even een kopje koffie drinken bij de Douwe Egberts winkel. Gezellig aan een grote tafel! Daar zitten we dan. Nog geen drie kwartier binnen en nu al verkocht. We kijken nog wat rond in de winkel en kopen enorm leuke theekoppen met een nog leuker dienblaadje. Zou ontzettend leuk op die nieuwe tafel staan. Hup, naar huis. Geen gezeur, de auto in. "Hoe zou je die tafel willen zetten? In de lengte of in de breedte?" vraagt Anton meteen. En daar gaan we weer. En een half uur lang zijn we ons huis aan het restylen. Thuisgekomen maar eens een lekker kopje thee gezet en gepresenteerd op het nieuwe dienblaadje. Vervolgens kruipt Anton achter de computer om de bankzaken te regelen. En tot zijn grote vreugde is zijn salaris inclusief vakantiegeld gestort. Hij is eruit. Vakantie boeken en tafel kopen. Opeens schiet mij wat te binnen. Onze uitlaat moet vervangen worden en dat is ook geen goedkope grap. Als ik hem daarop attendeer en vraag of er dan geen nieuwe moet komen, zegt hij met een diepe zucht: "Ohja". Ach, ik ben benieuwd. Wie weet kunnen jullie binnenkort lekker een enorm leuk kopje thee komen drinken, aan onze nieuwe tafel! Zoniet? Dan zijn we op vakantie, met de auto!

Liedjes uit de oude doos

Op de wijs van "Het regent, het zegent"

Het regent, het regent,

en Mama is het zat.

Er waren eens twee kindertjes

die hadden het niet naar hun zinnetjes.

Het regent, het regent,

en Mama doet ze wat.

Op de wijs van "Onder moeders paraplu"

Onder Juultjes paraplu liepen eens twee kindjes,
Juultje en Seppeman en het waren echt geen vrindjes.
De handjes gingen van klap, klap, klap
en de voetjes gingen van trap, trap, trap
Onder Juultjes paraplu,
onder Juultjes paraplu.

Toen kwam Mam de trut eraan
die vroeg eerst heel liefjes
toen steeds hard en harder maar
wees toch eens hartediefjes!
En mama zei van nee, nee, nee
en zij dachten owee, owee
Mama is nu heel erg kwaad
rennen voor ze ons nog slaat!

Uiteindelijk kwam er rust in huis
want Mama moegestreden
heeft allebei de kinderen
zo in bed gegleden
En toen was het stil, stil, stil
en dat is wat Mama wil, wil, wil,
geen ruzie meer in huis,
geen ruzie meer in huis.

Tijd

Tijd is een ruim begrip. Ga maar eens na hoe vaak je het woord tijd gebruikt en in welke context. De tijd vliegt om. Ik hoop dat ik op tijd ben. Een tijdje geleden. Dat was nog eens een mooie tijd. Tijd om te gaan. Ik heb nu geen tijd. Heb ik nog tijd genoeg? In mijn tijd. Het is de hoogste tijd. Tijd, tijd, tijd. De vraag alleen is; wat doe je met je tijd? Er zijn mensen die met hun tijd mee gaan en er zijn mensen die vechten tegen de tijd. Er zijn mensen die tijd genoeg hebben en er zijn mensen die tijd tekort komen. Er zijn mensen die spotten met de tijd en er zijn mensen die genieten van hun tijd. Mensen die verlangen naar tijd en mensen die hopen dat de tijd om zal vliegen. Vroeger was alles mooier en beter, hoor ik wel eens om me heen. Maak dan iets van nu, denk ik dan. Ga niet zitten klagen, probeer oplossingen te zoeken voor datgene wat je dwars zit. Geniet van de tijd die je gegeven wordt. Het is zonde om je tijd te vergooien. Er zijn zoveel mooie dingen in het leven. De tijd lijkt tergend langzaam voorbij te gaan als het niet goed gaat. Maar bedenk dan; 'time flies when you're having fun!'. Het is moeilijk om in een periode waarin de tijd lijkt stil te staan, positief te denken. Ik weet er alles van. Maar ik durf te zeggen dat positief blijven mij in mijn moeilijkste tijd van mijn leven heeft gered. Ik durf te zeggen dat ik sterk was en heb gevochten om tijd. Ik wilde tijd genoeg hebben. Tijd om te genieten. Tijd met mijn kinderen, tijd met Anton. Ik vond dat mijn tijd nog niet gekomen was. In de zin van de dood bedoel ik dan. Nee, mijn tijd om te leven was nog steeds aan de beurt! En tijd heb ik gekregen. Alweer bijna twee jaar extra. En ik koester het. Tijd is mij dierbaar geworden. Probeer daarom allemaal van je tijd te genieten. En zit het even niet mee? Komt tijd, komt raad zal ik dan maar zeggen!




P.S. Bij het opruimen van mijn slaapkamer vond ik dit gedichtje van Toon Hermans:

We noemen die dingen klokken,

twee wijzers op een plaat.

Toch kan een mens niet weten

hoe vroeg het is of hoe laat.

Omdat de tijd iets anders is

dan een 5, een 6 of een 7.

Soms duurt kort ontzettend lang

en soms is lang maar even.

Regen

Velen heb ik horen klagen vandaag. En dat terwijl ik hooguit drie kwartier buiten ben geweest. De regenbuien hadden heel wat ellende bezorgd. De buurvrouw was vergeten haar kussens van de tuinstoelen te halen en dus waren ze kleddernat. De overbuurvrouw vertelde me dat ze haar zolderraam open had laten staan en dat ze nu bang was voor lekkage. Vervolgens liepen mijn kinderen en ik langs de speeltuin alwaar alle speeltoestellen kleddernat waren en dus begon het weegeklaag van mijn twee engeltjes. In de supermarkt pikte ik een gesprek op tussen twee moeders waarvan de kinderen uitgerekend vandaag op schoolreisje waren gegaan. En dat op een dag dat de Heer nog wat meer regen gepland had.
Het is zo typisch Nederlands. Klagen over het weer. Klaagden we gisteren nog steen en been over de hitte, vandaag is het ook weer niet goed. 32 graden is too much, maar 20 graden weer te weinig. Wat willen we nou eigenlijk? Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik die hitte ook niet zo prettig vind. Het maakt me futloos, moe en mijn energie verdampt ervan. Maar nu, door deze regenachtige dag is mijn huis weer lekker op temperatuur en heeft geen saunafunctie meer. Mijn man hoeft vanavond niet te sproeien en dus kan ik een kwartier langer van zijn gezelschap genieten. Mijn kinderen drijven niet meer hun bedjes uit, maar vragen zelfs om een dekentje. Ik heb vandaag geen last gehad van hooikoorts en heb driftig in mijn huis kunnen werken zonder me drie keer te verkleden. Kortom, laat iedereen maar klagen. Deze regen is voor mij een zegen!