Stel: je bent een meisje van drie jaar. Om je heen heb je een enorme droomwereld gecreeërd. Die droomwereld bestaat uit kastelen en paleizen, prinsen en prinsessen, koningen en koninginnen, dwergen en jagers, muizen en vogeltjes, zeemeerminnen en piraten, vliegende tapijten en serviesjes die kunnen praten. Je kent vele sprookjes uit je hoofd en speelt ze woord voor woord na. Als je televisie mag kijken van je moeder kies je een Disneyfilm met één van de prinsessen of Peter Pan.
Op een dag hoor je je papa en mama tegen iemand zeggen dat 'we' naar Disneyland gaan. Aangezien je oortjes alles registeren wat er om je heen gebeurd, vraag je waar Disneyland ligt en wie daar wonen. Als er dan verteld wordt dat je naar een sprookjeswereld zal gaan, wil je het eerst zien en dan geloven.
Maandag was het zover voor onze Juul. Papa en Mama hadden niets gelogen. Het kasteel stond er echt. Overal waar je keek zag ze haar droomwereld werkelijkheid worden. Ze klom uit haar buggy en rende met een vaart richting kasteel en kwam erachter dat ze er ook nog naar binnen kon. Met grote ogen en open mond heeft ze rond staan kijken. Het kasteel van Doornroosje en zij liep daar rond. Maar er kwam meer. Ze maakte kennis met al de prinsessen, ging op de foto met Mickey en Minnie, Robin Hood en Iejoor. Ze was meer dan dolgelukkig toen ze de jurk van Alice in Wonderland van ons kreeg. Deze kreeg ze op maandag en op dinsdag liep ze als een volleerd actrice door het park. Ontving complimentjes met open armen en iedereen die 'Bonjour Alice' of 'Hello Alice' zei, werd begroet met een glimlach en een wuifje. Geen uitgebreide zwaai, maar een koninklijk wuifje. Je kent het wel, alleen met de hand. Ze is in ronddraaiende theekopjes geweest, evenals vliegende Dombo's. We zijn met z'n allen in een treintje door het verhaal van Pinokkio gesjeest, hebben met het piratenschip van Kapitein Haak een vlucht gemaakt naar Peter Pans Nooitgedachtland en raakten verdwaald in het doolhof van Alice in Wonderland. En niemand minder dan Alice herself heeft ons de uitgang gewezen. Daarna een boottochtje door 'A small world' en nog een grappig treintje ergens meegepikt en toen was het feest over. Maar Juul is gegroeid. Van een klein meisje in een prinses. Want ondanks haar vermoeidheid en het missen van haar middagdutje bleef ze enthousiast. We hebben haar gelukkig gemaakt. En eerlijk is eerlijk, niets is mooier dan een gelukkig kind. Haar droomwereld is realiteit geworden. En alhoewel het gezegde ons verteld dat de meeste dromen bedrog zijn, Juuls droom is geen bedrog. Ik denk dat het hard sparen wordt. De Efteling is nu een lachertje. We moeten naar Disney!
31 mei 2006
27 mei 2006
Vervelend dagje
Iedereen kent ze wel. Die dagen waar geen eind aan lijkt te komen ook al is hij net begonnen. Vandaag is het mijn dag, zeker weten! De kinderen waren veel te vroeg wakker (of wij gingen te laat naar bed), Sep ging met zijn volle gewicht op mijn ICD (inwendige defibrillator) zitten, ik donderde bijna van de trap af met tien kilo was in mijn handen, de magnetron was weer kapot, de melk voor de kinderen was op, de kinderen wilden hun brood niet opeten en als klapper op de vuurpijl viel mijn theeglas om en werd mijn kalender kleddernat. En als me iets heilig is, is het wel mijn kalender. Vervolgens stonden beide kinderen huilend onder de douche en ontdekte ik zelfs bij Anton irritaties. En dan te bedenken dat we nog maar anderhalf uur verder zijn! Bovendien zijn we er nog niet. Er staan nog een paar 'gezellige'dingen op ons lijstje. Ik noem boodschappen doen, koffers inpakken en een autorit van ruim drie kwartier. Ik verwacht dat de dag op deze manier zal verlopen:
We vergeten ons boodschappenlijstje en komen geheid met de verkeerde boodschappen thuis. De koffiepads die in de aanbieding zijn en die we mee willen nemen, zijn uitverkocht. Juul en Sep krijgen een driftbui bij de koek of snoep. Met het zweet op ons voorhoofd gaan we naar huis. Thuisgekomen begint de pret van het koffers inpakken. Honderd keer de trap op en af, want je vergeet altijd de helft. Daarnaast is Anton ook aan het inpakken en denken we allebei dat de een wel aan de luiers denkt en komen we er vanmiddag in de auto waarschijnlijk achter dat niemand aan de luiers heeft gedacht. We moeten naarstig op zoek naar paspoorten en identiteitskaarten, want die liggen altijd in die tweede la maar vandaag natuurlijk niet. Godzijdank liggen de reispapieren bij onze vrienden met wie wij samen naar Disneyland gaan, want anders had Anton of ik vanavond nog even terug kunnen rijden naar Almere voor de reisbescheiden. De kinderen slapen de laatste dagen 's middags 3 uur achter elkaar, maar vandaag zal dat beperkt zijn tot hooguit een uurtje waardoor de sfeer tegen vieren echt enorm gespannen zal zijn. Twee oververmoeide kinderen in combinatie met een autorit vinden wij niet ideaal. Aangekomen op de plaats van bestemming zullen ze met z'n tweeën de tent daar afbreken, geen hap meer willen eten en daar niet willen slapen. Kortom, een dag om naar uit te kijken!
Maar deze dag wordt wel beloond met drie dagen Disneyland! En daar zal alles van een leien dakje gaan. Het zal niet regenen, er is geen gestress en de kinderen gedragen zich voorbeeldig. Ik stap niet met mijn verkeerde been uit bed en Anton raakt niet geirriteerd. We gaan relaxen en genieten en vandaag zal over vier dagen niet meer in onze herinnering bestaan. En met die gedachte ga ik nu aan de slag. Ik ben er klaar voor! Albert Heijn, here we come!
We vergeten ons boodschappenlijstje en komen geheid met de verkeerde boodschappen thuis. De koffiepads die in de aanbieding zijn en die we mee willen nemen, zijn uitverkocht. Juul en Sep krijgen een driftbui bij de koek of snoep. Met het zweet op ons voorhoofd gaan we naar huis. Thuisgekomen begint de pret van het koffers inpakken. Honderd keer de trap op en af, want je vergeet altijd de helft. Daarnaast is Anton ook aan het inpakken en denken we allebei dat de een wel aan de luiers denkt en komen we er vanmiddag in de auto waarschijnlijk achter dat niemand aan de luiers heeft gedacht. We moeten naarstig op zoek naar paspoorten en identiteitskaarten, want die liggen altijd in die tweede la maar vandaag natuurlijk niet. Godzijdank liggen de reispapieren bij onze vrienden met wie wij samen naar Disneyland gaan, want anders had Anton of ik vanavond nog even terug kunnen rijden naar Almere voor de reisbescheiden. De kinderen slapen de laatste dagen 's middags 3 uur achter elkaar, maar vandaag zal dat beperkt zijn tot hooguit een uurtje waardoor de sfeer tegen vieren echt enorm gespannen zal zijn. Twee oververmoeide kinderen in combinatie met een autorit vinden wij niet ideaal. Aangekomen op de plaats van bestemming zullen ze met z'n tweeën de tent daar afbreken, geen hap meer willen eten en daar niet willen slapen. Kortom, een dag om naar uit te kijken!
Maar deze dag wordt wel beloond met drie dagen Disneyland! En daar zal alles van een leien dakje gaan. Het zal niet regenen, er is geen gestress en de kinderen gedragen zich voorbeeldig. Ik stap niet met mijn verkeerde been uit bed en Anton raakt niet geirriteerd. We gaan relaxen en genieten en vandaag zal over vier dagen niet meer in onze herinnering bestaan. En met die gedachte ga ik nu aan de slag. Ik ben er klaar voor! Albert Heijn, here we come!
25 mei 2006
Samen
Vandaag is het Hemelvaartsdag. Het zegt mij weinig en het enige wat ik er leuk aan vind, is dat Anton lekker vrij is. Op onze vrije dagen heb ik altijd vreselijk de behoefte om de deur uit te gaan. Naar familie, vrienden of kennissen en anders lekker wandelen of iets bezoeken met de kinderen. Het is een behoefte die niet af te remmen is, laat staan uit mijn systeem te krijgen. Anton daarentegen kan enorm genieten van het thuis zijn en thuis zitten. Ik heb daar de rust niet voor. Maar vandaag hadden we niet veel keus. We hadden geen afspraken staan (wat we eigenlijk bewust hadden gedaan), er belde ook niemand om te vragen of wij wilden komen of dat ze bij ons mochten komen en het weer liet het niet toe om naar buiten te gaan. En dus werd het een behoorlijke hangdag. Samen ontbijten in de pyama's, dan om de beurt douchen en aankleden. Ik ging pas om half 12 naar boven om dat te doen. Tegen de tijd dat ik beneden kwam, waren de kinderen alweer klaar voor de lunch en dus lekker eitje gebakken en weer met z'n allen aan tafel. Het weer werkte nog steeds niet mee, dus beide kids naar bed en zelf lekker potje Carcassonne. Na drie spelletjes waren we het zat. Op de klok kijkend, gingen we ervan uit dat onze kinderen zich ieder moment zouden melden, maar niets was minder waar. Dus de fotoos van de laatste twee jaar eens verzameld en besloten dat we dat vanavond allemaal gaan uitzoeken, zodat ik eens kan gaan inplakken. Ik heb daar nogal wat moeite mee. De fotoos zijn redelijk confronterend. Vooral de eerste fotoos van Sep. Er zijn (godzijdank) veel fotoos genomen van Sep die eerste dagen, maar dat zijn tevens de dagen die ik gemist heb. En dat is lastig, om niet te zeggen, gewoon kut. Iedereen staat op de foto met ons mannetje en ik schrijf nu bewust ons, aangezien het voor mijn gevoel niet mijn mannetje was. En na ongeveer een week, of liever gezegd tien dagen, is er een foto van Sep en mij. Apatisch lig ik voor me uit te staren terwijl Anton trots onze zoon naast mij neer legt. Wat een vreselijk plaatje. Wat een afstand, geen warmte, geen gevoel. En bij deze foto houdt ook altijd mijn voornemen op om fotoos te gaan uitzoeken en inplakken.
Maargoed, vanavond doen Anton en ik het samen. Kunnen we samen huilen en samen lachen. Dat vind ik belangrijk. Samen met Anton, maar ook samen met Juul en Sep. Het gevoel van samen is bij ons enorm versterkt. Als wij samen zijn, kunnen we de hele wereld aan. Zo gingen we vanmiddag na het middagdutje van onze kinderen ook samen fietsen. Het zonnetje brak door en onze kinderen zaten gezellig te keuvelen. Wij keken elkaar eens aan. Daar gingen we... samen. We hebben samen heel Almere gezien, we hebben samen gezongen, samen gegild bij iedere tunnel en samen gejuicht bij iedere brug. We hadden er flink de vaart in. En geen vaart naar de hemel. Nee, ik heb de kans gekregen om voorlopig nog lekker met twee benen op deze aarde te staan. En dat doe ik niet alleen, nee, dat doe ik samen. Samen met alles wat me lief is!
Maargoed, vanavond doen Anton en ik het samen. Kunnen we samen huilen en samen lachen. Dat vind ik belangrijk. Samen met Anton, maar ook samen met Juul en Sep. Het gevoel van samen is bij ons enorm versterkt. Als wij samen zijn, kunnen we de hele wereld aan. Zo gingen we vanmiddag na het middagdutje van onze kinderen ook samen fietsen. Het zonnetje brak door en onze kinderen zaten gezellig te keuvelen. Wij keken elkaar eens aan. Daar gingen we... samen. We hebben samen heel Almere gezien, we hebben samen gezongen, samen gegild bij iedere tunnel en samen gejuicht bij iedere brug. We hadden er flink de vaart in. En geen vaart naar de hemel. Nee, ik heb de kans gekregen om voorlopig nog lekker met twee benen op deze aarde te staan. En dat doe ik niet alleen, nee, dat doe ik samen. Samen met alles wat me lief is!
18 mei 2006
18 mei
Vandaag, 18 mei, is voor mij wel een heel bijzondere dag. Ik werd vandaag 1 jaar! Vorig jaar werd ik op deze dag geopereerd en kreeg ik een nieuw leven. En nieuw leven moet gevierd worden. En dat heb ik vandaag gedaan. Ik ben met mijn familie uit eten geweest. En terwijl iedereen zat te genieten van zijn of haar pannenkoek of vlees met patat en sla, keek ik eens even om me heen. Eerst naar Sep. Daar is het allemaal mee begonnen. Niet met hem persoonlijk, maar tijdens mijn zwangerschap van hem. En nu zat hij naast me. Te genieten van zijn pannenkoek met appel. De poedersuiker zat op zijn neus en kin en ik bemerkte dat hij mij enorm vertederde. Ik hou zielsveel van dat kleine mannetje en bedacht me dat dat ook wel eens anders is geweest. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik me daar niet meer schuldig over voel. Het gaat om het hier en nu. Hij zal nooit voelen dat hij door mij, in eerste instantie, onbemind was.
Ik keek naar rechts. Tussen mijn broer en zus zat Juul. Ook zij zat lekker te smullen. Niet alleen van haar pannenkoek, maar ook van alle aandacht die ze kreeg. Zij heeft er meer van mee gekregen dan wij kunnen bedenken. Juul vraagt nog regelmatig of ik niet in het ziekenhuis hoef te slapen. Of ze wil dat ik beloof dat ik haar niet alleen zal laten. Juul heeft een hekel aan alleen zijn. Zij voelt zich dan onveilig. Ik kan haar niet beloven dat ik er altijd voor haar zal zijn en op de een of andere manier voelt Juul dat. Maar nu zat ze daar te lachen, zonder zorgen en in de geborgenheid van mijn familie. Ze voelde zich veilig, sterk en zat vol zelfvertrouwen.
Mijn ouders zaten tegenover me. Mijn ouders kunnen naar mij kijken met een bepaalde blik. Een blik vol trots en liefde. In die blik ook bezorgdheid over de toekomst, maar vooral dankbaarheid dat ik nog onder hen ben. Een blik van; Kijk haar daar eens zitten na alles wat ze meegemaakt heeft. Soms lijkt het dat ze door mijn ziekte 10 jaar ouder zijn geworden. Ze genoten van ons samenzijn, net als ik.
Mijn broer en zus. Ik durf toch wel te zeggen dat we hechter zijn geworden. Ik kan me niet voorstellen hoe het voelt om een van hen te verliezen, maar zij hebben dat gevoel wel gehad. Zij weten hoe het voelt als je zus op sterven ligt. Zij voelen die impact. Meestal ben ik blij dat ik het allemaal niet geweten heb, maar er zijn ook tijden dat ik me een buitenstaander voel, juist daardoor.
Mijn zwager en schoonzus. Mijn zwager heeft alles meegemaakt. In het begin op afstand, maar al snel van dichtbij. Ik heb respect voor hem. Voor de manier waarop hij mijn zus heeft opgevangen en niet weggelopen is uit een prille, maar meteen moeilijke, heftige relatie.
Mijn schoonzus daarentegen heeft er niets van meegekregen en dat vind ik fijn. Zo kunnen we haar het verhaal vertellen, maar de scherpe kantjes zijn er dan al vanaf. Je kunt ook merken dat zij het als minder heftig ervaart dan de rest van de familie en daar ben ik blij om. De heftigheid er ook vanaf.
En dan als laatste mijn steun en toeverlaat; Anton. Mede dankzij hem, zat ik daar nu aan tafel. Voor hem en voor de kinderen heb ik gevochten en "gewonnen". Zijn liefde hield mij op de been en gaf mij kracht. Hij keek me ook een paar keer aan vanavond met een veelzeggende blik. Ik kan die blik niet in woorden vatten, maar ik weet wat hij bedoelt en hij voelt dat ik hem begrijp.
Even heb ik ook naar mezelf gekeken. Dat ik daar nu zat en wat ik bereikt heb in mijn leven. Het leven is niet makkelijk, maar wel heel mooi. Met al die rijkdom om mij heen. Ik heb eens even diep adem gehaald en heb de hele groep nog eens rondgekeken. Dit waren ze. Dit waren de mensen die me er doorheen gesleept hebben. Dit was de harde kern. Zij waren er iedere dag en altijd. Zij stonden het dichts bij me. Zij waren bij iedere beslissing die gemaakt moest worden, bij iedere stap die genomen moest worden. Zij waren er toen en ze zijn er nu.
Mijn ouders gaven mij vandaag een prachtig cadeau. Een beeldje van een beschermengel. Mijn moeder introduceerde het cadeautje met de woorden dat ik al twee jaar een beschermengel op mijn schouder heb zitten. Ik weet bijna zeker dat ik een beschermengel heb, dat kan toch haast niet anders. Maar vandaag zat ik aan tafel in een restaurant en keek om me heen. Er zat een engelenkoor bij me aan tafel en als zij er niet waren geweest, hadden we dit feestje niet gevierd.
Ik keek naar rechts. Tussen mijn broer en zus zat Juul. Ook zij zat lekker te smullen. Niet alleen van haar pannenkoek, maar ook van alle aandacht die ze kreeg. Zij heeft er meer van mee gekregen dan wij kunnen bedenken. Juul vraagt nog regelmatig of ik niet in het ziekenhuis hoef te slapen. Of ze wil dat ik beloof dat ik haar niet alleen zal laten. Juul heeft een hekel aan alleen zijn. Zij voelt zich dan onveilig. Ik kan haar niet beloven dat ik er altijd voor haar zal zijn en op de een of andere manier voelt Juul dat. Maar nu zat ze daar te lachen, zonder zorgen en in de geborgenheid van mijn familie. Ze voelde zich veilig, sterk en zat vol zelfvertrouwen.
Mijn ouders zaten tegenover me. Mijn ouders kunnen naar mij kijken met een bepaalde blik. Een blik vol trots en liefde. In die blik ook bezorgdheid over de toekomst, maar vooral dankbaarheid dat ik nog onder hen ben. Een blik van; Kijk haar daar eens zitten na alles wat ze meegemaakt heeft. Soms lijkt het dat ze door mijn ziekte 10 jaar ouder zijn geworden. Ze genoten van ons samenzijn, net als ik.
Mijn broer en zus. Ik durf toch wel te zeggen dat we hechter zijn geworden. Ik kan me niet voorstellen hoe het voelt om een van hen te verliezen, maar zij hebben dat gevoel wel gehad. Zij weten hoe het voelt als je zus op sterven ligt. Zij voelen die impact. Meestal ben ik blij dat ik het allemaal niet geweten heb, maar er zijn ook tijden dat ik me een buitenstaander voel, juist daardoor.
Mijn zwager en schoonzus. Mijn zwager heeft alles meegemaakt. In het begin op afstand, maar al snel van dichtbij. Ik heb respect voor hem. Voor de manier waarop hij mijn zus heeft opgevangen en niet weggelopen is uit een prille, maar meteen moeilijke, heftige relatie.
Mijn schoonzus daarentegen heeft er niets van meegekregen en dat vind ik fijn. Zo kunnen we haar het verhaal vertellen, maar de scherpe kantjes zijn er dan al vanaf. Je kunt ook merken dat zij het als minder heftig ervaart dan de rest van de familie en daar ben ik blij om. De heftigheid er ook vanaf.
En dan als laatste mijn steun en toeverlaat; Anton. Mede dankzij hem, zat ik daar nu aan tafel. Voor hem en voor de kinderen heb ik gevochten en "gewonnen". Zijn liefde hield mij op de been en gaf mij kracht. Hij keek me ook een paar keer aan vanavond met een veelzeggende blik. Ik kan die blik niet in woorden vatten, maar ik weet wat hij bedoelt en hij voelt dat ik hem begrijp.
Even heb ik ook naar mezelf gekeken. Dat ik daar nu zat en wat ik bereikt heb in mijn leven. Het leven is niet makkelijk, maar wel heel mooi. Met al die rijkdom om mij heen. Ik heb eens even diep adem gehaald en heb de hele groep nog eens rondgekeken. Dit waren ze. Dit waren de mensen die me er doorheen gesleept hebben. Dit was de harde kern. Zij waren er iedere dag en altijd. Zij stonden het dichts bij me. Zij waren bij iedere beslissing die gemaakt moest worden, bij iedere stap die genomen moest worden. Zij waren er toen en ze zijn er nu.
Mijn ouders gaven mij vandaag een prachtig cadeau. Een beeldje van een beschermengel. Mijn moeder introduceerde het cadeautje met de woorden dat ik al twee jaar een beschermengel op mijn schouder heb zitten. Ik weet bijna zeker dat ik een beschermengel heb, dat kan toch haast niet anders. Maar vandaag zat ik aan tafel in een restaurant en keek om me heen. Er zat een engelenkoor bij me aan tafel en als zij er niet waren geweest, hadden we dit feestje niet gevierd.
17 mei 2006
Mam, vertel 's!
Deze moederdag kreeg ik een wel heel bijzonder cadeau van mijn kinderen, namelijk het boek 'Mam, vertel 's!'. Achterop het boek staat te lezen dat het een cadeauboek is vol met leuke, creatieve en soms aandoenlijke vragen aan je moeder. Als zij de vragen beantwoord heeft, krijg je het boek terug. En daarmee wordt Mam, vertel 's zonder twijfel het meest persoonlijke boek dat ze ooit gelezen hebben. Elma van Vliet is de schrijfster en geeft in het begin van het boek aan waarom ze dit boek geschreven heeft. Haar moeder kreeg jaren geleden te horen dat ze niet lang te leven meer zou hebben. Elma werd zich ervan bewust dat ze haar moeder nooit meer iets kon vragen als ze er niet meer was en ze had nog zoveel vragen. En daarom is het boek ontstaan. Dit boek zal een blijvende herinnering zijn, voor altijd. Bovendien hoopt Elma dat mensen door middel van dit boek meer met elkaar praten. Over de leuke, kleine dingen, maar ook over de belangrijke zaken in het leven.
Wat een prachtig idee! En zo begon ik te bladeren in mijn nieuwe boek. Een boek wat ik zelf ga schrijven. Er staan behoorlijk wat vragen in. Vragen die ik zo kan beantwoorden, maar ook een aantal vragen waar ik eens even goed over na wil denken. Het is een leuke stap terug in de tijd en het roept enorm veel herinneringen op. Eigenlijk vind ik dat het mooiste eraan. De herinneringen komen terug. Ik word aanstaande vrijdag 31 en dus heb ik van ruim 25 jaar van mijn leven herinneringen. De laatste jaren zijn niet makkelijk geweest, maar eigenlijk heb ik er over het algemeen goede herinneringen aan. Want ondanks herinneringen aan pijn, verdriet en acceptatie, ben ik in de afgelopen drie jaar twee keer moeder geworden en ben getrouwd met de liefde van mijn leven. Ik heb een hartpomp gekregen waardoor ik nu nog kan genieten van het leven. Bijna alles wat ik me van die pomp herinner zijn de leuke momenten. Dat ik een dagje naar huis mocht en een week later ontslagen werd uit het ziekenhuis. Dat ik meteen het eerste weekend naar mijn ouders ben gegaan met al mijn apparatuur en 6 batterijen. Dat ik heerlijke vakanties heb gehad in eigen land en dat er begin december 2004 werd verteld dat ik 0,01% kans had dat ik zonder transplantatie (en pomp) verder zou kunnen. Dat er op 11 maart 2005 werd bevestigd dat ik inderdaad zonder transplantie verder kon leven. En op 18 mei 2005 werd ik opnieuw geboren. Eèn dag voor mijn dertigste verjaardag. Hoe mooi kan het leven zijn!
Herinneringen, ze zijn prachtig. Nog mooier is het om die herinneringen te delen met elkaar. En dat ga ik nu doen met mijn kinderen door middel van mijn nieuwe boek. Eigenlijk zou je iedere dag een paar momenten of uitspraken op moeten schrijven, want herinneringen zijn ook zo vervlogen. Vooral nu de kinderen steeds meer en beter gaan praten, zou ik de hele dag met een schrift in de hand moeten lopen. Toevallig hadden Anton en ik het er een paar weken geleden nog over. Er gebeurde iets heel leuks (maar ik weet nu al niet meer wat) en we zeiden tegen elkaar dat we het morgen vergeten zouden zijn. En dat klopt. Ik ben het ook vergeten. Het had iets met de kinderen te maken, maar ik kan er niet opkomen. Herinneringen...
Ik kan me vandaag nog wel herinneren wat onze dochter ons gisteren meldde. Ze werd, na een kwartier douchen, uit de douchebak gehaald en was het daar niet mee eens. Ze vertelde ons dat ze ontzettend kwaad was, dat ze ons niet lief vond en ook niet aardig. Ze wilde wel bij Opa en Oma wonen. Toen Anton haar vroeg waarom zei ze; "Omdat jullie mij slaan". Wij waren zeer verbaasd over dit antwoord. Wij hebben de kinderen nog nooit geslagen en toen we dat tegen haar zeiden, liet ze ons weten:"Is ook niet zo verstandig". En daar konden we het mee doen.
Wat een prachtig idee! En zo begon ik te bladeren in mijn nieuwe boek. Een boek wat ik zelf ga schrijven. Er staan behoorlijk wat vragen in. Vragen die ik zo kan beantwoorden, maar ook een aantal vragen waar ik eens even goed over na wil denken. Het is een leuke stap terug in de tijd en het roept enorm veel herinneringen op. Eigenlijk vind ik dat het mooiste eraan. De herinneringen komen terug. Ik word aanstaande vrijdag 31 en dus heb ik van ruim 25 jaar van mijn leven herinneringen. De laatste jaren zijn niet makkelijk geweest, maar eigenlijk heb ik er over het algemeen goede herinneringen aan. Want ondanks herinneringen aan pijn, verdriet en acceptatie, ben ik in de afgelopen drie jaar twee keer moeder geworden en ben getrouwd met de liefde van mijn leven. Ik heb een hartpomp gekregen waardoor ik nu nog kan genieten van het leven. Bijna alles wat ik me van die pomp herinner zijn de leuke momenten. Dat ik een dagje naar huis mocht en een week later ontslagen werd uit het ziekenhuis. Dat ik meteen het eerste weekend naar mijn ouders ben gegaan met al mijn apparatuur en 6 batterijen. Dat ik heerlijke vakanties heb gehad in eigen land en dat er begin december 2004 werd verteld dat ik 0,01% kans had dat ik zonder transplantatie (en pomp) verder zou kunnen. Dat er op 11 maart 2005 werd bevestigd dat ik inderdaad zonder transplantie verder kon leven. En op 18 mei 2005 werd ik opnieuw geboren. Eèn dag voor mijn dertigste verjaardag. Hoe mooi kan het leven zijn!
Herinneringen, ze zijn prachtig. Nog mooier is het om die herinneringen te delen met elkaar. En dat ga ik nu doen met mijn kinderen door middel van mijn nieuwe boek. Eigenlijk zou je iedere dag een paar momenten of uitspraken op moeten schrijven, want herinneringen zijn ook zo vervlogen. Vooral nu de kinderen steeds meer en beter gaan praten, zou ik de hele dag met een schrift in de hand moeten lopen. Toevallig hadden Anton en ik het er een paar weken geleden nog over. Er gebeurde iets heel leuks (maar ik weet nu al niet meer wat) en we zeiden tegen elkaar dat we het morgen vergeten zouden zijn. En dat klopt. Ik ben het ook vergeten. Het had iets met de kinderen te maken, maar ik kan er niet opkomen. Herinneringen...
Ik kan me vandaag nog wel herinneren wat onze dochter ons gisteren meldde. Ze werd, na een kwartier douchen, uit de douchebak gehaald en was het daar niet mee eens. Ze vertelde ons dat ze ontzettend kwaad was, dat ze ons niet lief vond en ook niet aardig. Ze wilde wel bij Opa en Oma wonen. Toen Anton haar vroeg waarom zei ze; "Omdat jullie mij slaan". Wij waren zeer verbaasd over dit antwoord. Wij hebben de kinderen nog nooit geslagen en toen we dat tegen haar zeiden, liet ze ons weten:"Is ook niet zo verstandig". En daar konden we het mee doen.
07 mei 2006
Slapen
De oplettende lezer(es) van deze blog zal zien dat deze geschreven is op zondagmorgen rond een uur of negen. Dat is vrij vroeg, al zeg ik het zelf. Maar deze zondag begon vèèèèèl vroeger, namelijk om vijf over half zeven. Sinds Juul zelf naar beneden komt, is uitslapen bij ons passé. Konden we voorheen tot een uurtje of negen, half tien uitslapen... nu begint de dag rond een uur of zeven. Vanmorgen dus zelfs rond half zeven. Ik nam Juul bij ons in bed en zei dat ze nog even moest gaan slapen. Helaas zat dat er niet in. Mevrouw begon een gesprek aan te knopen. Eerst met mij en toen ze geen reactie kreeg, was Anton aan de beurt. Vervolgens hoorde we ook Sep roepen en dat was voor Juul aanleiding om terug te gaan roepen dat we eraan kwamen. Daar moet je dan niet te lang mee wachten en zo werd ons tijdstip van opstaan door de kinderen bepaald. Rond half acht zaten we met z'n viertjes beneden. Juul rende meteen naar haar speelgoed en pakte haar dokterskoffer. Vijf minuten later was zowel bij Anton als bij mij chronische vermoeidheid geconstateerd. Uiteraard niet door dokter Juul, maar dat terzijde.
Om acht uur liepen er twee verklede kinderen door ons huis. Allebei met een roze jurk en dus waren ze Doornroosje. De keuken was omgetoverd tot de hoogste torenkamer, Anton was de prins en ik uiteraard de dertiende (boze) fee. En nu zitten Anton en ik te wachten. Te wachten tot Doornroosje zich naar de hoogste torenkamer bevindt alwaar zij zich zal prikken aan een spinnewiel. En dan gaat het hele kasteel 100 jaar slapen.
Om acht uur liepen er twee verklede kinderen door ons huis. Allebei met een roze jurk en dus waren ze Doornroosje. De keuken was omgetoverd tot de hoogste torenkamer, Anton was de prins en ik uiteraard de dertiende (boze) fee. En nu zitten Anton en ik te wachten. Te wachten tot Doornroosje zich naar de hoogste torenkamer bevindt alwaar zij zich zal prikken aan een spinnewiel. En dan gaat het hele kasteel 100 jaar slapen.
03 mei 2006
Jurk
Momenteel ben ik druk bezig met het zoeken naar een school voor Juul en dan natuurlijk ook voor Sep. Ik wil graag dat het een christelijke school is en niet te ver uit de buurt. Het moet niet zo zijn dat ik een auto nodig heb om ze naar school te kunnen brengen. Nee, ik wil graag iets op fiets- dan wel loopafstand. Echt makkelijk vind ik het niet. Op internet zien die scholen er allemaal leuk en geweldig uit. Ook de manier waarop de scholen zich presenteren, is niets op aan te merken. Ik wil alleen toch eens even sfeer gaan proeven op de scholen zelf. Uiteraard vormde deze week een probleem aangezien het meivakantie is. Maar volgende week ben ik meer dan welkom. Wat Juul betreft moeten er schommels zijn en juffen die haar leren schrijven. Dat zijn de belangrijkste criteria. Nou zal het met die juffen wel lukken, maar weleens een basisschool met schommels gezien? Nu ik erop ga letten, kan ik jullie melden dat ik er nog geen één heb gevonden. Logisch dacht ik vanmiddag bij mezelf. Honderden leerlingen en vier schommels. Dat geeft gedonder en bovendien een hoop leed. Ik zie Juul al door de lucht vliegen na een aanvaring met een schommelende jongen uit groep 8. Nee, geen schommels dus.
Als ik aan mijn eigen kleutertijd denk, herinner ik me ook geen schommels. We hadden een enorme zandbak op "De Rozenknop" en uiteraard stepjes, karretjes en fietsjes. En dat gaf al zoveel gedonder. Iedere pauze ontstonden er ruzies over wie er op de kar mocht, wie op de fiets en wie welke kleur emmer en schep mee naar de zandbak mocht nemen. En degene met de grootste bek of de meeste kracht won. Wat dat betreft is er nog niets veranderd.
Maar als je jarig was, mocht je als eerste kiezen wat je wilde doen. Toen ik vijf werd, wist ik dan ook wel wat ik wilde. Was de kar altijd van Harry en consorten, vandaag was hij van mij! Ik heb erop gereden alsof het een lieve lust was. Tot het moment dat Harry er zich mee ging bemoeien. Ik deed het verkeerd, het moest anders. Hij zou het wel even voor doen. Hij duwde me aan de kant en zo kwam ik op het randje van de kar te zitten. Ik had die dag een prachtige lichtblauwe jurk aan. Deze jurk had mijn oma voor me gemaakt en hij had in de kast gehangen tot ik jarig was. Ik was niet zo'n jurkenmeisje, maar die jurk... wauw! Goed, terwijl Harry over het schoolplein manouvreerde, kwam mijn jurk vast te zitten tussen het acherwiel. Harry stopte niet terwijl ik begon te gillen, gekker nog, hij ging harder rijden. Heel mijn jurk in de vernieling. Scheuren, gaten, alles kapot. Alleen de bovenkant zag er nog leuk uit. Wat een verdriet! Mijn allermooiste jurk ooit en Harry had hem kapot gemaakt. Het is nooit meer goed gekomen tussen Harry en mij. Hij ging ook naar dezelfde basisschool als ik, maar we zijn nooit vrienden geworden. En nog als ik hem zie, moet ik aan die jurk denken. Mijn oma heeft nog zo'n zelfde jurk voor mij gemaakt, maar het was toch anders. Die eerste jurk... dat was 'm en die kon wat mij betreft niet meer geëvenaard worden.
Een ding heb ik ervan geleerd. Juul krijgt met haar verjaardag geen jurk aan en Sep leer ik dat als er meisjes op de kar zitten, hij zich er niet mee moet bemoeien!
Als ik aan mijn eigen kleutertijd denk, herinner ik me ook geen schommels. We hadden een enorme zandbak op "De Rozenknop" en uiteraard stepjes, karretjes en fietsjes. En dat gaf al zoveel gedonder. Iedere pauze ontstonden er ruzies over wie er op de kar mocht, wie op de fiets en wie welke kleur emmer en schep mee naar de zandbak mocht nemen. En degene met de grootste bek of de meeste kracht won. Wat dat betreft is er nog niets veranderd.
Maar als je jarig was, mocht je als eerste kiezen wat je wilde doen. Toen ik vijf werd, wist ik dan ook wel wat ik wilde. Was de kar altijd van Harry en consorten, vandaag was hij van mij! Ik heb erop gereden alsof het een lieve lust was. Tot het moment dat Harry er zich mee ging bemoeien. Ik deed het verkeerd, het moest anders. Hij zou het wel even voor doen. Hij duwde me aan de kant en zo kwam ik op het randje van de kar te zitten. Ik had die dag een prachtige lichtblauwe jurk aan. Deze jurk had mijn oma voor me gemaakt en hij had in de kast gehangen tot ik jarig was. Ik was niet zo'n jurkenmeisje, maar die jurk... wauw! Goed, terwijl Harry over het schoolplein manouvreerde, kwam mijn jurk vast te zitten tussen het acherwiel. Harry stopte niet terwijl ik begon te gillen, gekker nog, hij ging harder rijden. Heel mijn jurk in de vernieling. Scheuren, gaten, alles kapot. Alleen de bovenkant zag er nog leuk uit. Wat een verdriet! Mijn allermooiste jurk ooit en Harry had hem kapot gemaakt. Het is nooit meer goed gekomen tussen Harry en mij. Hij ging ook naar dezelfde basisschool als ik, maar we zijn nooit vrienden geworden. En nog als ik hem zie, moet ik aan die jurk denken. Mijn oma heeft nog zo'n zelfde jurk voor mij gemaakt, maar het was toch anders. Die eerste jurk... dat was 'm en die kon wat mij betreft niet meer geëvenaard worden.
Een ding heb ik ervan geleerd. Juul krijgt met haar verjaardag geen jurk aan en Sep leer ik dat als er meisjes op de kar zitten, hij zich er niet mee moet bemoeien!
02 mei 2006
Joehoeoeoe
Mijn zus heeft deze week vakantie. Dat is vooral ook lekker voor mij! Ook ik heb een beetje vakantie. Gisteren heeft Anton Sep bij haar gebracht en vandaag zijn onze kinderen omgeruild. Juul is nu op weg naar Amsterdam. Ze had zich er al dagen op verheugd. Aan iedereen die het wilde horen, vertelde ze dat ze ging logeren en wel in Am-ster-dam. Dat deze stad al zo'n impact heeft op onze dochter. Ik ben blij dat ze het daar leuk vindt, kan ze rond haar achttiende mooi naar de toneelschool. Ze zullen verbaasd staan in schooljaar 2021-2022. Zo'n goede leerling zullen ze in jaren niet gehad hebben. Vooral in Drama zal ze uitblinken. Maar even terug naar 2006.
Met zwemmen in het vooruitzicht is onze dochter vol enthousiamse met haar tante meegegaan. Het avondeten kon haar niet snel genoeg gaan en zelfs haar favoriete toetje liet ze staan. Op naar onze hoofdstad. Weg van ouders en broertje. Alle aandacht voor haar, daar wordt ze gelukkig van. En gelijk heeft ze.
Onze zoon is momenteel druk bezig zijn woordenschat uit te breiden. Zei hij vier weken geleden alleen nog maar 'papa' en 'mama', nu is de lijst te lang om hier te vermelden. En nu is er een woord bijgekomen. 'Joehoe'. Eèn dag bij zuslief en hij roept niet anders. Als je niet zou weten waar hij uitgehangen zou hebben, verraadt deze uitspraak hem. 'Joehoeoeoeoeoeoe' gilt mijn zus bij iedere ontmoeting en ook wanneer ze de telefoon opneemt. Sep is dus weer een woord rijker, maar ik vroeg me af of ik er blij mee ben. Want als hij geen 'joehoeoe' gilt, roept hij wel 'Kiene' en daar bedoelt hij mijn zus dus mee. Geen 'papa' of 'mama' meer, maar 'Kiene'. Misschien moet hij maar niet te vaak logeren daar.
Ik heb in ieder geval van de gelegenheid gebruik gemaakt. Terwijl Sep in Amsterdam zat en Juul op het kinderdagverblijf, ben ik eens even lekker gaan opruimen. Beide kinderkamers zijn aan de beurt geweest. Stoffen, zuigen en opruimen. Al het speelgoed is uitgezocht en in boxen opgeruimd. Kleren zijn uitgezocht en liggen of weer in de kast of in een vuilniszak voor het Leger des Heils. Alles is van z'n plek geweest en de kamertjes zien er weer toonbaar uit. Ondertussen heeft mijn lieve moeder mijn badkamer helemaal gepoetst. Heerlijk zo'n ochtend zonder kids. Als ik heel eerlijk mag zijn, verheug ik me op de dag dat Sep naar de peuterspeelzaal gaat. Het is maar een paar uur, maar ik kan bergen verzetten (of opruimen)!
Met zwemmen in het vooruitzicht is onze dochter vol enthousiamse met haar tante meegegaan. Het avondeten kon haar niet snel genoeg gaan en zelfs haar favoriete toetje liet ze staan. Op naar onze hoofdstad. Weg van ouders en broertje. Alle aandacht voor haar, daar wordt ze gelukkig van. En gelijk heeft ze.
Onze zoon is momenteel druk bezig zijn woordenschat uit te breiden. Zei hij vier weken geleden alleen nog maar 'papa' en 'mama', nu is de lijst te lang om hier te vermelden. En nu is er een woord bijgekomen. 'Joehoe'. Eèn dag bij zuslief en hij roept niet anders. Als je niet zou weten waar hij uitgehangen zou hebben, verraadt deze uitspraak hem. 'Joehoeoeoeoeoeoe' gilt mijn zus bij iedere ontmoeting en ook wanneer ze de telefoon opneemt. Sep is dus weer een woord rijker, maar ik vroeg me af of ik er blij mee ben. Want als hij geen 'joehoeoe' gilt, roept hij wel 'Kiene' en daar bedoelt hij mijn zus dus mee. Geen 'papa' of 'mama' meer, maar 'Kiene'. Misschien moet hij maar niet te vaak logeren daar.
Ik heb in ieder geval van de gelegenheid gebruik gemaakt. Terwijl Sep in Amsterdam zat en Juul op het kinderdagverblijf, ben ik eens even lekker gaan opruimen. Beide kinderkamers zijn aan de beurt geweest. Stoffen, zuigen en opruimen. Al het speelgoed is uitgezocht en in boxen opgeruimd. Kleren zijn uitgezocht en liggen of weer in de kast of in een vuilniszak voor het Leger des Heils. Alles is van z'n plek geweest en de kamertjes zien er weer toonbaar uit. Ondertussen heeft mijn lieve moeder mijn badkamer helemaal gepoetst. Heerlijk zo'n ochtend zonder kids. Als ik heel eerlijk mag zijn, verheug ik me op de dag dat Sep naar de peuterspeelzaal gaat. Het is maar een paar uur, maar ik kan bergen verzetten (of opruimen)!
Abonneren op:
Posts (Atom)