Kopen?

Anton en ik hebben plannen. Grootse plannen. We willen verhuizen. Ons huis verkopen en hup naar Hilversum. Het blijft voornamelijk bij plannen kan ik jullie melden. Waar vrienden van ons binnen een week hun huis op Funda hebben staan, daar doen wij waarschijnlijk nog maanden over. Eerst begint het wikken en wegen. Wat moet er nog gedaan worden, willen we dat laten doen of doen we het zelf? En waar gaan we met al die troep heen? Om ruimte te creeëren, moeten we gaan puin ruimen. En dat is waar we slecht in zijn. We weten niet waar te beginnen. Ik heb geopperd om boven te beginnen en dan naar beneden te werken. Ik denk dat Anton nog nadenkt of dat een goede strategie is. Vandaag ben ik voorzichtig begonnen met de trapkast. Alles eruit en veel er weer in. Een aantal producten die over datum waren heb ik weggegooid, maar het gourmetstel, de pizzaborden, koekblikken, knutselspullen en wijnvoorraad zijn weer teruggeplaatst. Als ik iedere dag zoiets doe vanaf vandaag, dan moet ons huis toch binnen een maand opgeleverd kunnen worden? En dus zaten we vanavond weer op Funda. Even surfen naar wat huizen. En morgen gaat er weer gebeld worden voor 4 bezichtigingen. We zijn benieuwd. Misschien is het verstandig om morgen ook eens een makelaar te bellen die naar ons huidige huis komt kijken. Misschien dat het dan lukt om ons huis in de verkoop te zetten. Even laten taxeren. Zo'n man of vrouw kijkt meteen even wat je eventueel nog kan veranderen of kan doen om het huis nog aantrekkelijker te maken. Goed idee dus. Ik weet alleen zeker dat hij of zij zal zeggen dat we moeten opruimen en dus kom ik weer terug op onze troep. We hebben een paar dingen in de aanbieding, let op! Een kinderwagen, wipstoeltje, een 2,5 zitsbank, een eettafel met 6 stoelen, een fiets, een tent, een dakdrager, zwart videokastje, Summa encyclopedie (24 delig + 4 audiosonic wereldgeschiedenisboeken), CD's en ga zo maar door. Geen geld, maar spullen zat! Mocht je dus nog iets nodig hebben, bel ons eerst even. Je weet maar nooit waar wij je mee kunnen helpen. Ons nieuwe motto vanaf vandaag is: Zoekt en gij zult het bij ons vinden!

Boink!

Haar derde verjaardag, een dag om nooit te vergeten. Het begon allemaal zo mooi. Ontbijt met cadeautjes. Dan in de auto naar de dierentuin. Daar stonden als verrassing mijn ouders, zus en broer. Bovendien was het prachtig weer. Echt schitterend. Lekker door de dierentuin geslenterd, gelachen met z'n allen, genoten met z'n allen. Toen naar het huis van mijn ouders. Ook mijn vader verjaart op deze dag, dus het feest gaat daar verder. Nog meer cadeaus, taart en plezier. Lekker uitgebreid eten met z'n allen en dan is ze kapot. Tijd voor bed. Maar dat wil ze niet. Ze stribbelt wat tegen, probeert het nog met wat huilen te redden, maar we zijn onverbiddelijk. De dag was lang genoeg, het is nu tijd om te gaan slapen. We leggen beide kinderen op bed en lopen naar beneden. Ik krijg nog een telefoontje en ondertussen hoor ik dat ze weer begint te huilen. Deze keer op zeer paniekerige wijze. Een huiltje dat niet goed klinkt. Ik besluit toch even te gaan kijken en wat ik aantref, is bloed, bloed en nog eens bloed. Ik zie in eerste instantie niet waar het vandaan komt. Ze heeft geen bloedneus of tand door de lip. Ze huilt intussen onbedaarlijk en kan niet uit haar woorden komen. Ze laat haar handen aan me zien en ik zie nog meer bloed. Ik kijk nog eens goed en zie dat het bloed van haar hoofd afkomt. Ze heeft een gat in haar hoofd. Ik roep Anton. Ze moet naar de Eerste Hulp. Ik heb geen idee of het groot of klein is en kan het ook niet zien. Teveel bloed, teveel haren. Laat ze dat in het ziekenhuis maar bepalen. Dus snel, snel, snel jassen aan, het lieve kind nog de sokken aan en hup in de auto richting ziekenhuis. Ze is nog steeds niet te troosten. Ook heeft zij een speen in haar mond waardoor alles wat ze zegt zeer onduidelijk is. Wanneer we proberen om de speen eruit te halen, raakt ze helemaal overstuur. Laten zitten dus. Bij de Eerste Hulp zijn we binnen 10 minuten klaar. Het is een sneetje van 1 centimeter. Stelt dus niets voor maargoed. Eerst hebben ze het over hechten, dan over nieten en vervolgens wordt de snee dicht gelijmd. Met "toverlijm" zoals de chirurg zegt. Eindelijk wordt ze rustig. Ze heeft nu toverlijm op haar hoofd en dat is toch wel even stoer. Thuis bij mijn ouders komen de eerste praatjes en leeft ze weer helemaal op. Die nacht gaat om de twee uur de wekker. We hebben het advies gekregen om haar om de twee uur wakker te maken om te kijken hoe ze reageert. Ze slaapt tussen ons in en iedere twee uur reageert ze vooral geirriteerd. Laat me gewoon slapen, zie je haar denken.
Het was zo'n mooie dag. Echt één met een gouden randje. Maar dat is Juul alweer vergeten. Dierentuin, cadeaus? Waar heb je het over? De hele dag vertelt ze aan iedereen die het maar horen wil dat ze gevallen is: "Boink, zo met mijn hoofd op Oma's bedrand. Boink. Boink. Boink." De hele dag vertelt ze ons dat we haar haren niet mogen wassen omdat er een pleister op haar hoofd zit. Als we haar vertellen dat dat niet zo is, wordt ze vreselijk boos. Vanmiddag vroeg iemand haar wat ze van Opa en Oma had gekregen. Ze antwoordde: "Boink. Zo een gat in mijn hoofd. Boink. Boink. Boink." Doe je zo je best om er een leuke verjaardag van te maken met een geweldig, versierd huis, eigengemaakte taart en een bezoek aan de dierentuin, een spiksplinternieuwe fiets en ga zo maar door en waar heeft zij het de hele dag over? Boink. Boink. Boink. Nou daar krijg ik dus hoofdpijn van!

Juul

Morgen is het 3 jaar geleden dat ik mijn eerste kindje op de wereld zette. Het was niet zo'n geweldige bevalling, maar wel een snelle en ik kan me er eigenlijk nog maar weinig van herinneren. Ik had een zware blaasontsteking en 40 graden koorts toen ik in het ziekenhuis terecht kwam. Thuis bevallen was geen goed idee vanwege de hoge koorts, volgens de verloskundige. In het ziekenhuis braken ze mijn vliezen en kwamen erachter dat ons kindje in het vruchtwater gepoept had en dat het zo snel mogelijk geboren moest worden. Bovendien ging het niet zo goed met het kindje, dus spoed was geboden. En dat lukte. De weeën volgde elkaar in rap tempo op en na drie kwartier persen was onze dochter geboren. Ze heeft nog geen 10 seconden op mijn buik gelegen. Ik heb de tijd niet gehad om haar vingertjes en teentjes te tellen, want ze werd meegenomen. Hup de zuurstoftank in en daarna naar de couveuse. Ruim drie uur na de bevalling mocht ik pas bij haar. Ze was een knoeperd van een baby vergeleken met de andere baby's op de couveuse-afdeling en ik kan me nog goed herinneren dat ik eerst naar haar armbandje keek of ze mijn dochter wel was. Anton is al die tijd wel bij haar gebleven en bevestigde dat dit daadwerkelijk onze dochter was. Onze Juul.
Ons kleine hoopje mens heeft zich inmiddels ontpopt tot een heuse peuter. Met alles erop en eraan. Driftbuien, grote monden, losse handjes en drammen dat ze kan. Ongelofelijk! Maar ze is ook heel lief, gehoorzaam, beleefd en netjes. Het is mijn voorbeeldkind. Haar broertje zou nog veel van haar kunnen leren, behalve dan de driftbuien, grote monden, enzovoort.
Juul is een echt meisje dat houdt van knutselen, zingen, dansen, maar vooral van prinsessen. Iedere dag is ze weer een andere prinses. Assepoester, Doornroosje of Sneeuwwitje en soms ook Ariël de kleine zeemeermin. Ze loopt hier door het huis met roze jurkjes, roze boa's, roze tiara's en roze slippertjes. Ze vraagt me af en toe of ze staartjes in d'r haar mag met roze clipjes. En als ze dan helemaal aangekleed is, wil ze een prinsessenfilm zien of op de muziek van de roze K3 dansen. Toen we vorige week een fietsenwinkel in kwamen om een fiets voor haar verjaardag te kopen, koos ze dan ook voor de roze K3 fiets. Helaas was dat niet helemaal onze bedoeling. Een beetje vooruit kijkend op onze zoon hadden we bedacht een neutrale fiets te kopen. Sep op een roze fiets zagen we niet zo zitten. De verkoopster begreep het helemaal en heeft Juul naar een andere fiets gepraat. Ze zit nu "prinsesheerlijk" op haar nieuwe, blauw met oranje gekleurde fiets. Als compromis hebben we een vlag en een fietsmandje voor haar gekocht. Jullie raden het al... roze en van K3.
Onze kleine, afhankelijke baby is een zelfstandig meisje aan het worden. Afhankelijk wil ze liever niet zijn, zelfstandig des te meer. Haar lekker in mijn armen nemen om te knuffelen, hoef ik niet meer te proberen. Alleen als ze huilt zijn mijn armen nog gewenst. Vanmiddag, terwijl we taarten aan het bakken waren, vroeg ik haar of ik haar vandaag al had verteld hoeveel ik van haar houd. Op de toon van een verveelde puber antwoordde: "Jahaa Mama, heel veel. Dat weet ik nou wel." Het is jammer dat ze zo snel groot worden.

Heimwee

Misschien zijn er mensen die de 'comments' ook lezen. De vijfde comment op mijn laatste stukje was er een van mijn broer(tje). Mijn stukje ging over missen. Even in het kort : ik zou wel aan mijn mannen denken als ik op vakantie was, maar missen? Neeeeh, dat niet! De comment van mijn broer is geplaatst na onze vakantie. Er staat in dat het toch een beetje tegenviel. En ik moet eerlijk bekennen... het is waar.
Anton en ik zijn nu negen jaar bij elkaar. In die negen jaar ben ik al meerdere malen zonder Anton op vakantie geweest. Ook zonder Juul ging ik weleens weg. Of met Anton of met vriendinnen. Ik ben altijd erg makkelijk geweest met het achterlaten van mijn thuisfront. Maar deze keer was het anders. Ik dacht mezelf te kennen, maar nee. Er is een nieuw gevoel in mij getreden. Heimwee.
De eerste twee dagen ging het prima. Het viel me wel op dat ik veel aan Anton dacht, maar deed dat af als normaal. Maar als snel kreeg ik een naar gevoel. Het gevoel van iets missen. Ik heb er een week over na kunnen denken. Wat mankeerde mij nou? En hoe is het tot stand gekomen? Wanneer ook? De conclusie is heimwee. Heimwee naar Anton. We zijn erg hecht. We waren altijd al hecht, maar nu is het angstaanjagend hecht. De laatste anderhalf jaar is doorslaggevend geweest voor dit gevoel. Een nieuw gevoel, een nieuwe ervaring.
Voorheen genoot ik met volle teugen van mijn vrijheid. Heerlijk een week eruit naar de sneeuw of de zon, maakte niet uit. Geen verplichtingen, geen verantwoordelijkheden. Niets. Ik dacht weleens aan Anton, als hij me belde bijvoorbeeld. Maar ik heb hem nooit echt gemist. Deze keer dus wel. Na een week nadenken, heb ik geconcludeerd dat ik niet meer wegga zonder Anton. De kinderen laat ik zo achter (alhoewel ik met deze uitspraak ook voorzichtig moet zijn), maar zonder Anton vertrek ik niet meer. Nooit gedacht dat het zo ver zou komen. Dat ik niet meer zonder mijn man kon. Ik was altijd een beetje "Nobody's wife", maar die tijd is voorbij. Ik ben een enorme burgertrut geworden en ik schaam me er niets voor!

Missen?

Vandaag ga ik samen met Juul op vakantie. Ja serieus, ik laat mijn twee mannen achter en vertrek richting de Alpen voor een week lang genieten van sneeuw en zon. Ik laat de boel de boel en ga heerlijk relaxen en allemaal dingen doen waar ik thuis niet aan toe kom. Dat houdt voornamelijk in dat ik ga lezen en slapen. Een aantal maanden geleden kocht ik een stapel goede boeken, maar heb er nog geen letter uit gelezen. Er ligt een stapel tijdschriften op me te wachten, nou daar heb ik een aparte sporttas voor nodig. En ik heb de handleiding van mijn nieuwe Nokia 6230i ook alvast klaargelegd om mee te nemen. Ik ben er helemaal klaar voor!
Mijn schoonmoeder waarschuwde me, inclusief het dreigende vingertje, dat ik mijn mannen en mijn leventje thuis wel enorm zal gaan missen. Maar dat weet ik nog zo net niet. Daar ben ik heel eerlijk in. Ik mis mijn man en kinderen niet zo snel. Althans dat is eerder nooit gebleken. Misschien deze keer wel, maar het zou mij verbazen. Ik stap vanavond in de auto en wordt naar de plaats van bestemming gereden. Daar word ik in de watten gelegd door mijn vader die alle maaltijden verzorgd en daarbij ook nog de was doet! Ik heb geen verplichtingen, geen afspraken, geen telefoon. Juul kan zich prima alleen vermaken en dus kan ik eindelijk eens wat lezen. We nemen een portable DVD-speler mee en dus kan ik mijn ogen even laten dichtvallen, terwijl Juul naar Assepoester kijkt. Ik kan lekker een terras opzoeken en in de zon gaan zitten. Geef Juul een paar boekjes en je bent twee gluhwijntjes verder. Klinkt toch als geweldig!

Nu even een situatieschets van een dagje thuis. Kids uit bed halen, wassen, aankleden en ontbijten. Juul naar het kinderdagverblijf brengen en weer terug. Dat alles op de fiets, door weer en wind. Dweilen, was ophangen, opruimen en stofzuigen niet te vergeten. Juul weer ophalen. Lunch. Kids naar bed. Snel strijken en was wegvouwen. Kids uit bed halen. Fruit eten. Televisie aan. Met K3 dansen. Tussendoor ruzies zien te sussen. Kids opvoeden. Eten koken, kids naar bed brengen, speelgoed opruimen en dan nog even de dingen doen waar je de hele dag nog niet aan toegekomen was, zoals naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen, mijn badkamer schrobben of de keuken eens een keer goed onder handen nemen. Deze week was met beide kinderen een drama. Sep klimt overal op en in dus daar zit ik de hele dag achteraan. Juul wordt de laatste tijd wat driftig, zeker tegen haar broertje. Ik heb mijn twee schatten deze week meerdere malen uit elkaar moeten halen omdat ze elkaar knepen, sloegen of in elkaars haren hingen. En als klapper op de vuurpijl heb ik Sep deze week uit onze vijver mogen vissen. Zeiknat, over zijn toeren en nu dus strontverkouden.

Aan Anton en Sep zal ik heus wel denken deze week, maar mijn leventje thuis missen? Ben bang van niet!