Seppie & Adriaan

Ruim twee jaar geleden deed ik een zwangerschapstest en werd mijn vermoeden bevestigd. Ik was zwanger! Juul was net negen maanden oud en er was een tweede op komst. Wat waren we blij! De tweede zwangerschap vloog in eerste instantie voorbij. Ik had mijn handen vol aan Juul. De eerste twaalf weken waren snel om en toen op naar de 20 weken. Ook dat ging redelijk snel voorbij en voor we het wisten zaten we al op de helft. Eigenlijk vanaf de eerste dag dat we wisten dat er nog een kindje kwam, hebben we het over namen gehad. Waar je je bij de eerste nog druk maakt om de complete babyuitzet, maak je je bij de tweede vooral druk om de namen. Wat past er nou goed bij de eerste? Aangezien we twee individuen zijn, hadden wij ook zo onze eigen mening over wat de naam nou moest worden. Voor een jongen was ikzelf zo klaar. Dat moest Sep worden. Voor een meisje twijfelden we over Noor of Suus. Ik vond Suus het leukst, maar Anton zei dat het dan teveel 'u's zouden worden. Juul en Suus. Dus besloten we te gaan voor Norah Maria, roepnaam Noor(tje). Over een jongensnaam hebben we beduidend langer gedaan. Welke namen er allemaal voorbij zijn gekomen? Ik zou het werkelijk niet meer weten. Maar uiteindelijk hebben we voor de namen Sep Benjamin, roepnaam Sep, gekozen.
Anderhalf jaar geleden was het dan zover. We kregen wij een zoon! Je zou denken Sep Benjamin, maar nee. Anton besloot na de bevalling een andere tweede naam mee te geven aan onze zoon. Niet wetende hoe het met mij zou aflopen heeft hij ervoor gekozen om Sep mijn eerste doopnaam mee te geven. Gelukkig wel in de mannelijke vorm. Dus is onze zoon ingeschreven als Sep Adriaan. Ik kan me nog goed herinneren dat ik het geboortekaartje voor het eerst in mijn handen had. Ik las de tekst, de namen en nog eens de namen. Het klopte niet! Stond er nou echt Adriaan? Hadden we niet gezegd dat hij Benjamin zou gaan heten? Meteen kwam de begintune van Bassie en Adriaan in mijn hoofd op. Alleen dan Seppie en Adriaan. Hoe kon Anton dit nou verzinnen? Oke, ik had gekscherend gezegd dat als ik dood zou gaan het kindje wel naar mij vernoemd moest worden, maar dat was een GRAPJE! Helaas was het ten tijden van het aangeven van Sep bittere ernst. In het dagboekje van Anton is te lezen hoe moeilijk hij het vindt om een beslissing te nemen. Hij vraagt mijn ouders en broertje wat zij ervan vinden. Hij wil er geen gedonder over krijgen, mocht het goed met me gaan. Mijn broertje heeft wijselijk gezegd dat hij wel hoopte dat er gedonder over zou komen omdat dat zou betekenen dat ik er nog getuige van zou worden. Heel verstandige kerel die broer van mij. En dus heeft Anton, samen met mijn vader, Sep aangegeven als Sep Adriaan. Horen jullie die begintune nu ook?
Sep heeft zich inmiddels ook ontwikkeld tot dit komische duo. Grapjes maken is zijn hobby, lachen zijn leven. Net als Bassie. Maar ook de naam Adriaan doet hij eer aan. Adriaan is een acrobaat. Beide rollen speelt hij met verve. Deze week is hij via zijn kinderstoel in de box geklommen. Als ik zeg dat we gaan eten en ik draai me om, zit hij al op de eettafel. Bij een glijbaan klimt hij niet via de trap naar boven, maar via de glijbaan. En eenmaal op de plaats van bestemming komt de clown weer boven. De clown vol kattekwaad. We hebben onze handen er vol aan, maar genieten ervan. En je moet maar zo denken; zie je Seppie staan, dan komt Adriaan eraan!

Aangepast gedrag

Het viel me vandaag opeens op. Als ik de kinderen niet bij me heb, ben ik een asociaal mens. Ik liep langs de kassa van de supermarkt zonder iets te zeggen. Het meisje erachter keek me niet aan en nam ook niet de moeite om mij een goede dag toe te wensen. Wanneer ik Juul of Sep bij me zou hebben, was ik begonnen met 'Goedemiddag, hier is mijn klantenkaart', vervolgens had ik netjes gevraagd of ik mag pinnen en dan had ik vriendelijk gedag gezegd en gevraagd aan de kinderen om hetzelfde te doen. Terug naar vandaag. Door de draaideur naar buiten waar ik vervolgens als een ongeleid projectiel ga oversteken. Niet eerst stilstaan, naar links-rechts-links kijken, maar gewoon doorlopen. Niet in een rechte lijn van de ene stoep naar de andere, maar gewoon kris kras om een aantal mensen en auto's heen en hopen dat ik heel aan de overkant verschijn. Daar waar ik Juul tot de orde roep, doe ik zelf alles wat niet mag. Hoe komt dat toch?
Hetzelfde geldt voor mijn taalgebruik. 'Gatverdamme' wordt 'bah' of 'jakkie', 'Godverdomme' wordt 'potverdrie' of 'he jeetje, wat is dit nou vervelend' en de woorden 'lul', 'kutwijf' en zelfs 'trut' komen niet meer voor in mijn vocabulaire. Maar... alleen als de kinderen erbij zijn. Zodra ze met één oor op bed liggen of buiten het gehoor zijn, dan ga ik los! Dan komt er een andere "ik" boven die soms zeer grof in de mond kan zijn. Wat naar toch...
En wat dacht je van autorijden? Met de kinderen aan boord rijd ik netjes, hoogstens 10 kilometer te hard. Binnen de wijk rijd ik 30, vaak nog minder. Voor iedere hobbel wordt netjes afgeremd en ik ben enorm geduldig. Laat oude mensen oversteken, geef moeders met kinderen op de fiets voorrang en ga zonder probleem op mijn rem staan als iemand op de rotonde besluit voorrang te geven aan een bekende van rechts. (Terwijl wij voorrang hebben!) Uit de boxen klinkt K3 of Kinderen voor Kinderen, uiteraard op een geschaafd volume. Neeeee, dan als ik alleen ben. Volume op keihard, Anouk of Kane. Remmen? Liever niet. Schelden naar slakken en iedereen die wat mij betreft van de weg moet. Veel te hard rijden. Hoe harder hoe beter. Wel probeer ik aardig te blijven voor oude mensen en moeders met kinderen op de fiets. Ongelofelijk niet?
Er schuilen meerdere Nanda's in mij. Het kan niet anders. In dit geval Nanda de moeder en Nanda de onaangepaste Nanda. Zolang ik ze niet door elkaar haal, gaat het goed. Als Nanda de moeder zal ik een goed voorbeeld voor mijn kinderen zijn en hoop ik ze bepaalde waarden en normen mee te geven. Als de onaangepaste Nanda heb ik nog een hoop te leren. Toch eens beter op die Nanda de moeder letten!

Storm

Na lange tijd weer eens naar de CD van Ilse de Lange geluisterd. Bij het tiende nummer betrapte ik mezelf erop dat de tranen over mijn wangen stroomden. Het gaat om het liedje Old Tears. Een liedje over een oude liefde maar de woorden spraken mij op een andere manier aan.

"Walking that line, saying I'm fine. Thought I kicked it off my mind long ago. Thought you tore me apart when you broke my heart. I never, ever, ever let it show. I can't keep this storm inside me anymore. I can't stop this rain that's got to poor.
Chorus: I'm crying old tears. The dam is breaking after all these years. And you know what? I don't care. I don't care who sees me cry. I've been so strong. But there's no way that I can move on. No this pain will never disappear until I cry these old tears."

De laatste tijd merk ik dat ik steeds meer tegen mezelf aan loop. Ik heb maar weinig nodig om te gaan huilen. Niet gewoon huilen, maar onbedaarlijk huilen. De gebeurtenissen van de laatste anderhalf jaar gaan me geestelijk opbreken. Net nu iedereen er klaar mee is, begint het verwerken bij mij. Om me heen hoor ik vaak dat we het er maar niet meer over moeten hebben, want het gaat nu zo goed. Meestal dacht ik 'prima'. Die gedachte is nu 'ik wil het er nu WEL over hebben'. Het is ontzettend fijn om te horen van familie en vrienden dat ze het een plek hebben kunnen geven, maar is het niet handig als ik er ook klaar mee zou zijn? Ik ben lang genoeg sterk geweest en ik heb het verdriet lang genoeg vooruit kunnen schuiven, maar als ik door wil gaan met mijn nieuwe normale leven dan zullen er tranen moeten vloeien. Tranen vanwege mijn slechte start met Sep, tranen om het schuldgevoel wat ik daardoor heb gekregen. En echt... je bent niet getroost door het feit dat het niet anders was op dat moment. Tranen voor de pijn. Tranen voor de angst. Tranen, tranen, tranen. The pain will never disappear until I cry these old tears.

Er is een opkomende storm onderweg en ik? Ik ben daar nog niet klaar voor. Het zal regenen, regenen, regenen en ik zal vechten, vechten, vechten tot de storm gaat liggen en de zon zal doorbreken. Wat R.Kelly zo mooi zingt: The storm is over now. And I can see the sunshine!". En dan gaan we het er niet meer over hebben.

Telefoon

Een nieuwe mobiele telefoon zorgt bij mij altijd voor problemen. Ik raak maar niet gewend aan mijn nieuwe beltoon, waardoor ik aan het einde van de dag meestal een aantal oproepen gemist heb. Dan weet ik ook niet meteen hoe het menu in elkaar zit en welke functie ik waar moet zoeken. Dus met de gebruiksaanwijzing op schoot, ontdek ik mijn telefoon.

Nog niet zo heel lang geleden waren die telefoons er nog niet. Je kon toen nog ongestoord in de trein zitten zonder dat je wist wat je medepassagiers bezighield of waar ze op dat moment naar toe gingen. Je verzon zelf wat je die avond ging eten en belde niet je partner om te vragen waar hij zin in had, terwijl je voor het koelvak stond. Als je in de file terecht kwam en dus te laat op een afspraak, kon je je pas verontschuldigen als je op de plaats van bestemming aankwam. Tegenwoordig kun je iedere minuut bellen over waar je je nu bevindt en hoeveel meter je bent opgeschoten sinds je vorige telefoontje. Bovendien, als je op je vaste telefoon niet opneemt, belt iedereen meteen op je mobiele telefoon. Je bent dus altijd bereikbaar. Hoe hebben we ooit zonder die dingen gekund?

Eerlijk is eerlijk, ik gebruik mijn mobiele telefoon ook regelmatig. Even bellen dat ik eraan kom of vragen of ik nog wat kan meenemen uit de stad. Maar over het algemeen gebruik ik mijn telefoon om te SMS-en. Dat vind ik wel zoooo geweldig! Even een korte tekst en dan wachten op een antwoord. Daarop weer reageren en zo de hele dag bezig zijn. Triest maar waar! Een SMS-je kan mijn hele dag goedmaken! Ook kan ik met mijn nieuwe telefoon foto's maken! En dus probeer ik nu al drie dagen mijn kinderen op de foto te zetten. Het probleem is dat ze stil moeten zitten en dat doen ze dus niet. En zeker als ik mijn telefoon op ze gericht houdt, is omdraaien, weglopen en gek doen hun manier om te zeggen dat ik geen foto van ze mag maken. Mijn kinderen willen alleen maar iets met mijn telefoon te maken hebben als ik een videoclipje aan ze laat zien. In dat videoclipje zingen een nijlpaard en een hond het liedje "The lions sleep tonight". Daarbij danst de hond ook nog. Je zult vast begrijpen dat ik dat liedje niet meer kan horen! En daarom zit ik nu met de gebruiksaanwijzing op mijn schoot. Weg met dat zingende nijlpaard. En die achterlijke hond.

Vriendenboek

Er is een nieuwe hype gaande op het kinderdagverblijf van mijn dochter. Iedere week komt er weer een ander kindje aan met een vriendenboekje. Misschien is het handig dat ik jullie vertel dat mijn dochter bijna 3 jaar is en in een peutergroep zit met kinderen tussen de 2 en 4 jaar. Zo'n boekje ziet er aan de buitenkant schattig uit. Meestal siert Nijntje of Winnie the Pooh de voorkant en ook de binnenkant is kleurrijk en vol met plaatjes. Als je verder kijkt, zie je alleen maar de meest onmogelijke vragen met daarop de meest bizarre antwoorden. Ik vraag me werkelijk af wie de antwoorden verzinnen, want een kind van 3 kan het niet bedenken. De eerste dingen die je als ouder mag invullen, zijn de naam en de verjaardag van je kind en waar jouw kind dat andere kind van kent. Daar hebben de ouders niet zoveel moeite mee. Maar vanaf dan gaan ze allemaal dingen opschrijven die je of niet wil weten of die niet door een kind bedacht kunnen zijn.

Broertjes: Ja, Timon Zusjes: in de maak. Dat zet je toch niet in een vriendenboekje van een kind van 3 jaar? Bij de favoriete popgroep staat Doe Maar en Rammstein waar je K3 en Chipz zou verwachten. Bij favoriete artiest staat Melissa Etheridge en Bob Marley en ik hoef me meteen niet meer af te vragen wat er daar in huis gedraaid wordt. In ieder geval geen CD van Nijntje. Bij favoriete liedjes staat "P.I.M.P." en "Leipe Mocro Flavour". Waar is "Op een grote paddestoel" en "In de maneschijn" gebleven? Als ik mijn dochter vraag wat haar favoriete popgroep is, heeft ze geen idee wat ze daar op moet antwoorden. Ik schrijf dus maar K3 op omdat het de CD is die ze momenteel het liefste wil horen. En dus geen Jack Johnson omdat ik die nu iedere dag opzet. Bij favoriete artiest krijg ik dezelfde vragende blik. Ik schrijf dus maar weer K3 op! En bij favoriete liedje schrijf ik "Leonardo DiCaprio" op. Dat is het nummer van K3 wat ze het hardst meezingt. Als ik haar vraag wat ze het liefste dier op de wereld vindt, zegt ze resoluut "mijn prins". Het feit is alleen met 'haar prins' bedoelt ze haar vader. Zou ze hem een tijger of een beer vinden? Mijn dochter heeft dus werkelijk geen idee wat deze vragen inhouden. Dus zouden er nou werkelijk kinderen zijn die "P.I.M.P." en Rammstein als antwoord geven? Eén van de laatste vragen is "Wat is het leukste dat jullie samen gedaan hebben?". En dus vraag ik aan mijn dochter: "Speel jij weleens met Matthijs op de crèche?". Het antwoord is kort maar krachtig: "Wie is Matthijs?"