Een nieuw normaal leven

Het was misschien een kwartiertje, hooguit een half uurtje. Ik deed de televisie vanmiddag aan nadat ik mijn vorige blog had geschreven en kwam bij RTL4 terecht. Ik viel midden in een show van Oprah Winfrey. Sinds ik kinderen heb, staat de televisie overdag bijna nooit aan, maar ik had het rijk nog even voor mij alleen en dacht eens lekker ontspannen tv te kunnen kijken. Oprah had een vrouw op de bank zitten die door haar man neergestoken was. Ze was sinds een paar maanden gescheiden en zat te wachten tot haar ex-man de kinderen thuis zou komen brengen. Haar ex-man kwam opdagen maar zonder de twee kinderen. Hij pakte een mes en begon op haar in te steken. Zij verzette zich door aan zijn haren te gaan trekken, hem te slaan en te schoppen en zijn ogen uit te krabben. Na tientallen messteken liet de ex-man haar voor dood achter. Zij kroop naar de telefoon en belde 911. En nu zat ze daar op de bank bij Oprah. Alsof dit alles nog niet erg genoeg is, gaat het verhaal nog even door. In het ziekenhuis zijn ze opgehouden met het tellen van de messteken toen ze bij 59 aangekomen waren en werd er door verschillende artsen hard gevochten voor het leven van deze vrouw. Toen de vrouw bijkwam en vroeg waar haar kinderen waren, kreeg ze te horen dat haar dochter gestikt was door een kussen wat haar ex-man op haar gezichtje had gedrukt en haar zoontje was door de beste man gewurgd. En daar zat ze op de bank bij Oprah. Haar verhaal te doen.

Ze vertelde dat het leven niet makkelijk was. Ze had heel veel vrienden en familie die haar steunde en van haar hielden, maar ze had niemand die echt begreep hoe zij zich voelde en wat zij had doorgemaakt. Ze wilde graag een nieuw normaal leven. Dat laatste greep mij erg aan. Ze zei precies wat ik nu voel. Wat ik heb meegemaakt is niet te vergelijken met haar verhaal, begrijp me goed, maar als er iets ernstigs in je leven is gebeurd dan wil je terug naar het normale leven. Het leven zoals het was. Toen "het" nog niet gebeurd was. In haar geval was het de dood van haar kinderen en de aanval van de ex-man met als gevolg meer dan 59 messteken en een gevecht voor haar leven. In mijn geval was het cardiomyopathie, een hartpomp en twee open-hartoperaties, maar we hebben wel hetzelfde gevoel. Ook ik heb een geweldige familie en lieve vrienden die mij steunen en van me houden, maar niet één van hen weet wat ik heb gevoeld en wat ik heb doorgemaakt (godzijdank). En ik wil ook, net als die vrouw, weer een normaal leven. Helaas werkt dat niet zo. Oprah zei het nog: "Your life will never be the same. Never ever again." En zo is het. Er is altijd een 'ervoor' en een 'erna'. En hoe hard je ook je best doet, het wordt nooit meer hetzelfde. Daarom vond ik het zo mooi dat ze zei; een NIEUW normaal leven, want ondanks alles zal ook mijn leven op een dag weer 'normaal' zijn.

Huisvrouw

Bijna iedereen die dit adres heeft, vraagt mij geregeld of ik weer een stukje wil schrijven. En ik moet eerlijk bekennen dat ik dat heel leuk maar ook knap lastig vind. Ik heb namelijk totaal geen inspiratie. Buiten dat, ik vind mijn dagelijks leventje niet boeiend genoeg om met iedereen te delen. Ik val onder de categorie 'huisvrouwen' met de volgende vooroordelen: Ik kan alleen maar over mijn kinderen praten en ben door mijn keuze volledig afgestompt van de maatschappij. Ik ben dus niet meer zo interessant. Regelmatig wordt mij gevraagd of ik nog ga werken. Ik schiet dan meestal in de verdedeging. "Ja, als de kinderen straks naar school gaan!" Maar eerlijkheidshalve kan ik jullie bekennen dat werken er voor mij voorlopig niet in zit. Het lijkt heel goed te gaan met me en dat is ook zeker iets wat ik naar buiten uitdraag. Ik word graag als sterk en een bikkel gezien en niet als watje of erger nog... zielige hartpatiënt. Maar het feit is nou eenmaal daar... ik ben een hartpatiënt. Mede daardoor heb ik een weerstand van niets. Mijn laatste dagen waren vreselijk verrot. Ik loop al een aantal weken met een beginnende griep en twee dagen geleden is de griep aangekomen. Ik heb het de hele dag koud terwijl ik twee shirts met lange mouwen en een dik vest aan heb en de thermostaat op de hoogste stand staat. Aan de rode konen van mijn kinderen kan ik zien dat het veel te behagelijk is in ons huis, maar ik daarentegen kruip op de bank met een fleece-deken en een grote kop thee. Daarbij komt dat alles meteen op mijn spieren slaat. Mijn benen voelen aan als lood en ik krijg met moeite mijn kinderen van de grond. En als klapper op de vuurpijl ben ik moe, moe, moe. Echt vreselijk moe. Maar verder gaat alles goed. Mijn man heeft het naar zijn zin bij zijn nieuwe werkgever. Mijn dochter heeft het al een week over haar derde verjaardag die nog moet komen (in maart) en ik probeer haar ervan te overtuigen dat je pas bij 4 jaar naar de basisschool gaat. Mijn zoon is bevorderd tot 'meest gevaarlijke klimgeit' en vindt het enig om zijn moeder lekker uit te dagen. En het leven daarbuiten? Ik heb momenteel werkelijk geen idee... Geen puf om te bellen en dat zou ik wel moeten doen. Een vriend van ons is aan een ME-opleiding begonnen en ik had me voorgenomen om hem even te bellen en succes te wensen, ook omdat ik weet dat hij er zo'n zin in had. Bovendien had ik dan meteen zijn vriendin uit kunnen nodigen om lekker bij ons te komen eten als hij weg is 's avonds. Dan is er een vriendin die het momenteel niet echt makkelijk heeft op haar werk. Zij heeft mij al meerdere malen gebeld deze week maar ik heb nog niet terug gebeld. Wij hadden ook afgesproken om elkaar één keer in de twee weken een kaartje te sturen omdat leuke post altijd welkom is, maar dat is er dus nog niet van gekomen. Weer een andere vriendin wacht op een teken van mij om te gaan sporten, maar daar moet ik nu helemaal niet aan denken. De trap op en af is voor mij al een sport! En dan zijn er nog plenty andere vrienden die ik wil bellen om weer eens wat af te spreken.

Kortom, ik kan momenteel echt alleen maar over mijn kinderen praten en ben inderdaad volledig van de buitenwereld afgestompt, maar ik weet zeker dat ik volgende week weer energie heb om iets leuks te schrijven, mijn vrienden weer te bellen en met beide benen in de maatschappij te gaan staan. Voor nu houd ik het bij de bank, mijn fleece deken en een grote kop thee. En ben ik een zielige hartpatiënt.

Mijn idee

Het was weer eens zover vandaag. Ik droeg een laaguitgesneden shirt met goed zicht op mijn decolleté. Ik zal er meteen bij vertellen dat mijn decolleté gesierd wordt door een litteken. Ik heb het afgelopen anderhalf jaar twee open-hartoperaties gehad en daardoor, gek genoeg, een heel interessant litteken opgelopen. Interessant? Ja hoor, zo'n litteken nodigt uit tot gesprek.

"Hee, wat hebbie daar nou?" "Is dat een tatoeage?" en nog zo'n leuke "Mag ik vragen tot hoever 'ie doorloopt?" Bij de eerste vraag ben ik nog geneigd om fatsoenlijk antwoord te geven, bij de tweede vraag word ik al wat agressiever, gaan mijn handen jeuken en besluit ik hartelijk te gaan lachen om zoveel domheid. De derde vraag vind ik wat lastiger. Net als bij de eerste vraag ben ik geneigd om daar antwoord op te gaan geven, maar wat gaat het iemand eigenlijk aan? Als ik iemand tegenkom in een rolstoel vraag ik toch ook niet hoe die persoon daar in terecht is gekomen? Of als ik iemand met een verminkt gezicht zie, vraag ik toch ook niet of het hele lijf er zo uit ziet of alleen het gezicht? De laatste keer dat iemand het aan mij vroeg, was ik op een feestje. Grappig dacht diegene waarschijnlijk, maar toen ik mijn blouse omhoog deed, zag ik dat hij spijt had van zijn vraag en schrok hij van wat hij te zien kreeg. Want naast dat enorme litteken van de open-hartoperaties zijn er nog verschillende andere littekens te zien. Ik heb een tweede navel gekregen, rechts van de navel die ik al had. Bovendien staan er heel wat kruisjes in mijn lijf van verschillende drains. Het is bij mij dus net zo'n schatkaart, alleen ligt er nergens een schat verborgen...

Er zijn ook mensen die van mening zijn dat ik met mijn litteken te koop loop. Dat ik erom vraag dat mensen er iets van zeggen. Nou klopt hoor, ik vind het heerlijk om te kokketeren met mijn lijf. Ik vind mezelf namelijk heeeeeel aantrekkelijk geworden na al die ellende en dat deel ik graag met de rest van de wereld. DUH! (Moet ik nu wel eerlijk bekennen dat er enige mannen zijn geweest die mijn litteken 'sexy' hebben genoemd en dat is exclusief mijn man.) Zou het misschien in die mensen opgekomen zijn dat ik gewoon trots ben op dat litteken? Door dat litteken ben ik hier nog. Leef ik nog. Bovendien heb ik altijd dat soort blouses en shirts gedragen, ook toen er nog geen litteken zat en ik 112 kilo woog. Dat decolleté mocht en mag er zijn wat mij betreft. Dat je er moeite mee hebt om naar te kijken? Kijk dan niet. Wat is het probleem?

Gelukkig zijn er ook nog mensen die leuk reageren. Een tijdje geleden liep ik over de markt in Utrecht. Ik stond bij een kraampje een leuk horloge uit te zoeken voor €5,= toen de marktverkoper mij zag en oprecht geïnteresseerd vroeg "Meid, wat heb jij meegemaakt?" Ik vertelde hem dat het litteken een resultaat was van twee open-hartoperaties en ging verder met zoeken. Ik twijfelde of ik één of twee horloges zou kopen, toen de man zei: "Meid, na alles wat jij hebt meegemaakt is het iedere dag feest. Dan ga je toch niet moeilijk doen over dat geld. Neem er gewoon twee!" Mijn idee, dacht ik toen!

30

Sinds een maand of negen zit ik in mijn dertiger jaren. Niks bijzonders dacht ik altijd, maar het zet me wel aan het denken. Ik wil even voorop stellen dat ik absoluut geen problemen heb met ouder worden. Integendeel, ik vind het wel wat hebben. Hoe ouder, hoe wijzer. Nou daar teken ik voor! Maar tegenwoordig kan ik met recht zeggen... vroeger...
Vroeger toen ik 16 was keek ik vol gruwel naar mensen van 30. In mijn ogen hadden zij hun beste tijd gehad, waren ze allemaal ongelooflijk burgelijk, hadden een vreselijk leven (getrouwd, 2 kinderen en een station car) en de lol was er wel af. Nu wordt er zo naar mij gekeken als ik achter de kinderwagen loop en een ander kind aan de hand meesleep voor een paar boodschapjes. Meiden van 16 kijken nu naar mij met een zo-wil-ik-nooit-worden-blik. Zij is ECHT oud, burgelijk en heeft haar beste tijd gehad. Ik kan me heel goed verplaatsen in die meiden maar zou voor geen goud met ze willen ruilen. Want zoals ik me nu voel, zo voelde ik me toen absoluut niet. Ik was onzeker, naief (in sommige dingen), onvolwassen, ongelukkig, puberaal, hevig verliefd zonder dat dat beantwoord werd en ik had geen zelfvertrouwen.

Nee dan sta ik nu een stuk beter in het leven. Onzeker ben ik niet meer zo vaak, naief al helemaal niet meer. Ik word nu gerekend tot de volwassenen (winkelpersoneel en kinderen zeggen 'u' tegen me) en ik ben ondertussen erg gelukkig. Puberaal gedrag is er nog wel eens met vriendinnen tot grote spijt van mijn man. En een van mijn hevige verliefdheden is wel beantwoord en ondertussen zijn we bijna 9 jaar verder. Nu nog het zelfvertrouwen. Ach, ook dat is groter geworden. En het is inderdaad zo dat als je ouder wordt het je niet meer zoveel kan schelen wat 'de' mensen over je denken. Als ik om me heen kijk ben ik gezegend met een enorme vriendengroep. En ik weet dat ik ook buiten mijn vriendengroep gewaardeerd word (krijg maar eens iets ernstigs en je komt erachter wat je betekent voor iedereen. Dit is overigens geen tip!). Ik schijn dus een leuk mens te zijn. En daar hou ik het dan maar op. Als ik het dus goed bekijk begin ik nu pas aan de leukste tijd van mijn leven, ben ik lekker burgerlijk, ben ik gelukkig getrouwd, heb ik twee kinderen en een station car. En de lol? Die is er nog lang niet af. De lol is net begonnen!

Gen trimmen?

Het nieuwe jaar is weer begonnen en zo ook vele goede voornemens van iedereen. Ook dit jaar gaat iedereen het weer anders doen. Geen sociale verplichtingen meer. Hoe vaak hoor ik niet: "Volgend jaar Kerst blijf ik thuis hoor! Geen verplichte familiebezoekjes, geen gourmet, gewoon de hele dag in bed blijven en 's avonds boerenkool eten. Ik erger me kapot aan die dagen, moet ik zeker verplicht gezellig gaan doen? Nou, dacht het niet!" Maar degene met de grootste mond zit volgend jaar gewoon weer te gourmetten met zijn of haar hele familie. GEZELLIG! Verjaardagen ook zo iets... niemand heeft er nog zin in, maar uiteindelijk gaan we allemaal. Maar dit jaar doen we dat dus niet meer. Dit jaar zijn we open en eerlijk, zeggen we dat we er geen zin in hebben, liever een andere keer langs komen omdat het op de verjaardag echt heel ongezellig is. Nou ik ben benieuwd!

Ook is iedereen weer gestopt met roken. Nou applaus hoor! Ik wacht weer rustig af en laat de asbak gewoon buiten staan, want voor dat je het weet is iedereen weer begonnen. "Ja meid, ik werd er zo dik van, nou dan kan ik maar beter weer gaan roken. Maar ik sport er nu bij en dat scheeeeeelt!" Denk je het zelf? Maar ook sporten staat hoog genoteerd in de goede voornemens top tien. Dit jaar gaan we dus allemaal sporten. Het zal dus knap lastig worden voor iedereen om een sportschool te vinden waar je ten alle tijden kan gaan sporten. Ik denk dat daar de markt zit, daar kun je nu geld mee verdienen. Open een sportschool!

En dat brengt ons naar de nummer 1 van de top tien! Iedereen wil dit jaar afvallen! Geweldig voornemen! Ik ben een van die miljoenen mensen die ook graag af wil vallen. Dus streng op dieet, ben weer gaan zwemmen, heb een crosstrainer aangeschaft (alleen nog niet in elkaar gezet, maar ben druk bezig met het lezen van de gebruiksaanwijzing) en probeer meer te bewegen. Maar het blijkt dat dat allemaal niet meer nodig is. Mijn lieftallige moeder heeft een krantenartikel voor mij bewaard (zou ze me te dik vinden???). Het gaat over een pil Genotrim genaamd. Het is de nieuwste afslankpil en natuurlijk werkt deze net als alle andere afslankpilletjes. Toch ben ik geprikkeld. Er wordt een DNA-onderzoek gedaan met wangslijmvlies (kost maar €325) en met de uitkomst ervan wordt er een speciale pil voor de persoon in kwestie gemaakt (voor zo'n pillenkuur ben je tussen de €40 en €80 kwijt). Binnen een aantal maanden is je gewicht op peil en je stofwisseling weer op de goede weg. Interessant! Het blijkt dus dat je niet zelf moet gaan trimmen, maar je gen moet aan de slag. Je kan lekker blijven eten en drinken wat je wil en toch val je af. Klinkt als een walhalla! Ik ben in de zevende hemel terecht gekomen! Helaas word ik ook zo weer naar beneden gedonderd door mijn relativeringsvermogen. Ik besluit het even aan te zien. Misschien kan iemand het alvast proberen, bekijk ik het resultaat en ga dan mijn wangslijmvlies verzamelen. Want voor ongeveer €400,- weeg ik straks 65 kilo!

Gelukkig nieuwjaar en succes met al jullie goede voornemens!