Recapitulatie 2005

And so this is Christmas and what have you done? Another year over.... en ga zo maar door. Ieder jaar komt het liedje 1000x op alle radiostations voorbij. En altijd als ik het voor het eerst hoor probeer ik me te bedenken wat er dat jaar daadwerkelijk allemaal gebeurd is. Dit jaar besloot ik dat eens niet te doen. Het is het belangrijkste jaar uit mijn leven, omdat ik weer leven heb gekregen. Ik heb dit jaar DE Kerst niet nodig om te overdenken wat er gebeurd is. Ik weet het allemaal nog. In januari ging ik een aantal onderzoeken in om te kijken of ik zonder hartpomp (steunhart) verder kon in het leven. In maart ben ik getrouwd met de liefde van mijn leven. Tevens kreeg ik te horen (2 dagen na mijn bruiloft) dat mijn hart sterk en gezond genoeg was om het alleen te kunnen. In mei, een dag voor mijn dertigste verjaardag, werd ik geopereerd. Operatie geslaagd. Helaas besloot mijn Oma om de volgende dag afscheid van ons te nemen. In augustus kon ik een vreselijk jaar afsluiten door de eerste verjaardag van mijn zoontje te vieren. En nu is het dan weer Kerst.

Zo simpel als het hierboven geschreven staat, is het natuurlijk niet gegaan. Onze bruiloft was werkelijk fantastisch! Iedereen die belangrijk voor ons is, was er. Wij waren emotioneel, zij ook. Maar het nieuws wat we twee dagen later kregen , was echt verpletterend! Op zich is het jammer dat we het toen pas hoorde en niet voor de bruiloft. Daardoor is onze grote dag een beetje op de achtergrond geraakt. De eerste verjaardag van onze zoon was ook al zo'n mijlpaal. Er werd teruggekeken op een enorm uniek, bijzonder en verdrietig jaar. Maar het was goed. We hadden er vrede mee.

Dat waren de leuke kanten van 2005. Nu de mindere kant van het afgelopen jaar.Ik heb letterlijk en figuurlijk doodsangsten uitgestaan omdat ik niet wist of ik zou leven of sterven. Ik heb voor de operatie afscheid moeten nemen van mijn grote liefde en familie op een manier die ik NOOIT meer zou willen. Ik probeerde nog nonchalant over te komen, maar afscheid nemen en niet weten of je elkaar nog eens zult zien is echt niet te verdragen. Ik kon me groot houden tot de OK. Daar kwamen de tranen. Negen maanden verdriet in 2 minuten. Toen was het weer tijd om een lolletje te trappen met de mensen om me heen. Twee bekende gezichten. Eveline en dokter Wesenhagen. Geen familie, geen vrienden, maar wel heel belangrijke mensen voor mij. Helaas heb ik dokter Lahpor niet meer gezien. Toen was ik al onder zeil. Had nog willen zeggen dat hij ook meteen wat vet weg mocht zuigen. Grappig tot in de dood. 08.00 uur OK, rond 14.00 uur bijkomen op de IC. Horen dat alles goed gegaan is. Het ging snel en mijn eigen hart pikt het goed op. Ik kan niet praten. Maar als ik zou willen, kon ik het nog niet. Hier zijn geen woorden voor. Mijn man naast mijn bed en aan de andere kant mijn zus. Daarna volgen mijn vader, moeder, broer en zwager. Iedereen is gelukkig en ik ben opgelucht. Het kan toch niet zo zijn dat we allemaal in de hemel terecht gekomen zijn? Dat betekent dat ik leef! En waar blijven de kinderen zullen jullie je nu afvragen? Die waren niet welkom. Op de belangrijkste dag van mijn leven hadden ze de waterpokken!

Geregel

Het is zondagavond 18.00 uur. We zitten met z'n vieren aan tafel. Ik heb snel iets bij elkaar gegooid in een pan, dat is nu gaar en dus kunnen we gaan eten. Mijn zoon kan heel goed eten, veel ook, maar zo af en toe moet hij een beetje afgeleid worden. Afgeleid zodat wij hem weer een hap kunnen geven. Vanavond hebben mijn man en ik allebei geen zin meer om van tafel af te gaan en kiezen we dus voor iets wat al op tafel ligt... een spiegeltje! Mijn zoon vindt het fantastisch. Lachen, gieren, brullen dus, maar hij is ook afgeleid en dus hapt hij lekker door. Dan komt het moment dat hij het spiegeltje zat begint te worden en juist op dat moment letten Papa en Mama even niet op. Hij smijt het spiegeltje op de grond en wij horen het breken van glas. Op hetzelfde moment begint onze dochter een toespraak. Dat mag hij niet doen, nu is ze heel boos en oh, oh, oh, de spiegel is kapot. Hij is er niet van onder de indruk, vertrekt geen spier, zelfs niet als zij er ook nog eens heel boos bij kijkt. Tijd voor ons om in te grijpen!

Ik steek van wal: 'Luister eens liefje, bemoei jij je eens even niet met je broer. Hij heeft al een Papa en Mama en die regelen het wel. Dat betekent dat als hij iets doet wat niet mag, wij degene zijn die hem daarop aanspreken. Wij zijn degene die "boos" worden en niet jij. Ik wil dus eigenlijk dat je er niet mee bemoeid. Oke?' Vervolgens draai ik me naar mijn zoon om hem te vertellen dat ik niet blij ben met het feit dat de spiegel nu kapot is en dat ik daar boos over ben. Mijn dochter kijkt me ondertussen aan met een blik van 'die is niet lekker bij d'r hoofd'. Ik zie haar denken 'waarom zei ze er niet meteen iets van?' Ze laat haar broer nog een keer merken dat ze goed kwaad is door hem te vertellen dat zij nu niet meer aan de beurt komt om de spiegel vast te houden, want als zij haar bord leeg had, mocht ze ermee spelen van Papa en Mama en nu dus niet meer.

We zetten het diner voort. De kinderen eten hun bordjes leeg en dat betekent TOETJE!!!Het is bij ons de gewoonte om de borden naar de keuken te brengen en vervolgens de toetjes uit de koelkast te pakken en op tafel neer te zetten. Nog voordat mijn man en ik iets kunnen doen, zegt onze dochter: 'Mama, ik pak wel even de pudding. Dat hoef jij niet te doen, dat kan ik zelluf wel regelen. Dusssss, niet mee bemoeien oke? Mijn man en ik kijken elkaar aan en beginnen te lachen. Wat zou de volgende stap zijn? 'Mama ik heb de sleutel van mijn nieuwe huis, ik kan mijn leven zelf wel regelen. Niet mee bemoeien dus!'

Gezellig!

Laat ik voorop stellen dat ik heel veel van mijn man houd. Dat ik het enorm heb getroffen en me er zeer van bewust ben dat er niemand is die beter is voor mij dan hij. Ik heb zo'n geluk gehad... Je hoort een 'maar'? Klopt! Ook in ons huwelijk zijn weleens problemen. Godzijdank! Want wat is er leuker dan goedmaken?

Het begint al als hij binnenkomt 'Wat ben jij laat thuis'. Hij heeft zijn jas nog niet uit en was net van plan om me een kus te geven. 'Heb je die boodschappen nog gehaald?' Op hetzelfde moment krijg ik een tas overhandigd. De toon is gezet. Ik heb van die dagen dat het daar niet ophoudt, nee het gaat doooooor! Doe even dit, wil je nou even wat gaan doen, let jij nou eens even op de kinderen, enz. Het lijkt me 'gezellig' thuiskomen. Meestal gebeuren dit soort dingen als ik moe en dus snel geirriteerd ben. Ik heb er dan al een hele dag op zitten. Hij ook hoor, maar dat maakt voor mij op dat moment niets uit. Ik ben 's morgens opgestaan, heb een van de kinderen naar het KDV gebracht, boodschappen gedaan, gestoft, gezogen en gedweild. En dat is dan nog maar de ochtend. 's Middags vouw ik de was weg, ga strijken en ruim een slaapkamer op, zuig daar nog even en begin langzaamaan aan het eten. Haal het kind weer op en ga verder met het eten. Ondertussen breken de kinderen mijn huis af. Het zag er rond 16.00 uur nog zo opgeruimd uit en nu lijkt het alsof er een bom ontploft is. Ik hoor mezelf constant "nee" en "hou op" roepen omdat mijn zoon voor de derde keer de koelkast heeft geopend of omdat mijn dochter mijn zoon omduwt. Ik heb het gehad, ben moe en wil geen gezeur. In plaats daarvan ga ik zelf lekker zeuren. Hoe hard manlief ook zijn best doet, niets is nog goed. Hij neemt na het eten de kinderen mee naar boven en zegt tegen mij dat ik lekker op de bank moet gaan zitten. Hij ruimt straks de tafel wel af.

Goed denk ik dan. Zitten... Ondertussen ruim ik eerst al het speelgoed op, irriteert de tafel mij en ik ga dus afruimen, alles afspoelen en vervolgens de vaatwasser inruimen. Boven hoor ik het geschater van mijn kinderen. Ze hebben lol. Ik kijk naar de klok. Ze zijn al een half uur boven. Ik ga onder aan de trap staan en vraag me hardop af of de kinderen niet eens naar bed zouden kunnen gaan. Manlief roept dat onze zoon er al in ligt en dat hij nu met onze dochter naar haar slaapkamer gaat. 'Schiet op' bijt ik hem nog toe 'het is al half 8 en ze had er allang in kunnen liggen'. Ik loop terug naar de huiskamer en plof op de bank. Opeens dringt het tot mij door dat het niet voor niets zo lang duurt. Als je beneden zo'n vrouw hebt zitten, doe je toch alles rustig aan? Vooral niet naar beneden! Ik schaam me kapot. Ik zal hem straks mijn excuses eens aanbieden. Maar naarmate de tijd verstrijkt, wint de irritatie het van de schaamte. 20.00 uur. Het is een half uur later en hij is nog niet beneden. Had ik het maar zelf gedaan, dan lagen ze er gewassen en al om half 8 in. En dus geen excuses als hij beneden komt. En de gezelligheid? Die is ver te zoeken.

Gelukkig gaat het niet iedere avond zo. Integendeel, deze avonden zijn uitzonderingen. Maar ze komen wel voor. Ik ben niet perfect, ik ben niet altijd leuk of lief en toch houdt hij van me. Ik ben niet makkelijk, ook niet vreselijk moeilijk, maar ik heb wel een gebruiksaanwijzing. Ik weet alleen niet of hij die ook gelezen heeft.

Gelukkig op de fiets

Vanmorgen, kwart voor negen. Het is tijd om mijn dochter naar het Kinderdagverblijf (KDV) te gaan brengen. Het is droog en dus gaan we op de fiets. (Ook al was het niet droog, hadden we nog met de fiets gegaan. Er is weinig keus. Lopen of fietsen. Manlief heeft de auto mee). Het is nog een hele heksentoer om twee kinderen op een fiets te krijgen en bovendien als zij eenmaal zitten, mag je er zelf nog tussen! Dat vereist de nodige kennis, handigheid en geluk. De eerste keer dat ik op de fiets stapte met twee kinderen kan ik me nog heel goed herinneren. Ik moest me overal aan vasthouden en stoppen kon pas op de plaats van bestemming. Of ik moest een paaltje of hek tegenkomen waar ik me aan vast kon klampen. Wanneer er een bus aankwam over de busbaan moest ik omfietsen, want er was niets in de buurt waarop ik kon leunen of steunen. Een gevaar op de weg dus. Maar aldoende leert men. Ik kan nu heel charmant op- en afstappen zonder dat ik met twee kinderen omdonder of tegen de grond gesmakt wordt. Ik wurm mezelf heel elegant tussen de kids en fiets alsof het een lieve lust is. Maargoed even terug naar vanmorgen. Naar het KDV dus, op de fiets.

Iedere keer als ik met mijn kinderen op de fiets zit, overvalt mij een gevoel van geluk. Ook al regent het, vriezen mijn vingers eraf of beslaat mijn bril door mijn eigen adem. Ik ben GELUKKIG! Na alles wat we de afgelopen tijd meegemaakt hebben, zit ik gewoon met twee kinderen op de fiets. Ik vind het soms jammer dat het KDV zo dichtbij is. 's Middags is er altijd meer tijd en fiets ik weleens een blokje om. Maar het gelukkige gevoel viert hoogtij in de ochtend. 's Middags is het een stuk minder. Waarom? Ik zou het niet weten. Omdat ik er dan gevoelsmatig al een hele dag op heb zitten. Ik het niet meer zo leuk vind dat het regent, dat ik tegenwind heb en dat er ook nog eens twee kinderen met een gezamelijk gewicht van 28 kilo op de fiets zitten. Maar 's morgens oooooooh, dan gebeurt het me gewoon. Van achteren hoor ik allemaal gekeuvel. Tegen Nijntje, Piet of een andere pop. Voorop zit er één enthousiast te zwaaien en 'dag' te roepen tegen alles wat beweegt. Soms zingen we met z'n allen een liedje. Eigenlijk is het iedere morgen weer hetzelfde ritueel. ''Komt er een bus aan Mama?" vraagt mijn dochter die achterop zit. 'Nee lieverd'.
"Kijk Mam, er zijn weer eendjes" (weer van achteren). "Kwaak, kwaak" roept mijn zoon die voorop zit. Dus "Alle eendjes zwemmen in het water" zingen. En dan... dan komt het. Het moment dat ik realiseer dat er weer een nieuwe dag is aangebroken. Ik ben er nog na al die ellende, ik heb twee gezonde kinderen en een geweldige man. Bovendien heb ik ook nog eens een hele lieve familie en mijn vrienden zijn ook bijzonder leuk. Ik LEEF en ik fiets. Ik kijk over straat, zie mijn eigen mannetje voor me bewegen, hoor mijn dochter roepen "Harder Mam, harder" en ben gewoon gelukkig!

Toon Hermans schreef ooit dit gedicht:

Geluk dat is geen kathedraal
misschien een klein kapelletje.
Geen kermis, luid en kolossaal
misschien een carrousselletje.
Geluk is geen zomer van smetteloos blauw
maar van nu en dan een zonnetje.
Geluk dat is geen zeppelin
't is hooguit een ballonnetje.

En zo zie je maar... geluk zit in de kleine dingen!